The Rebel

آرامگاه فردوسی این سری حتی بیشتر از دفعات قبل بهم کیف داد. غرق جزئیات کردم خودم رو و گذاشتم هوای اینجا تو خونم جریان پیدا کنه.

من اینجا ریشه در خاکم

خدایا خداوندا به من قدرتی عطا کن دهنمو بسته نگه دارم وقتی در حرف زدن فایده‌ای نیست.

اوووکی بالاخره همه زورم رو جمع کردم و رفتم سر جلسه تراپی‌. فاکینگ یک ساعت طول کشید! می ارزید ولی به شدت سخت بود و حمایت کمی داشتم‌ در طول جلسه.

_ Stop nagging boy! + OK I'll write about the most trivial details of my life. یه گلدون پتوس تو بالکن آویزون کردم که اگه بتونه تو اون شرایط دووم بیاره، عنوان گیاه ملی رو میشه بهش تقدیم کرد. هوای خشک و پر نوسان مشهد به علاوه آفتاب مستقیم از یه طرف قراره بهش فشار بیارن، از طرف دیگه هم روبرو کولر گازی و بالای‌ اجاق گازه و قراره به صورت نامنظم‌ گرمای زیاد هم بهش برسه.

تصمیم گرفتم از این به بعد هرررر رووووززز بیام یک بار بنویسم "زن معیار همه چیز است" چیزی که نزار قبانی رو نزار می‌کنه، نگاه شریفیه که به زن داره. شعرش رو متهم به تنانگی و اروتیسم کردن در حالی که فقط حرف نزار درمورد زن یک پیام داره: زن شیء نیست، یک الهه‌ی مقدس هم نیست. هر دوی این نگاه‌ها به زن جامعه‌های فاسد می‌سازه. ای بسا اون الهه‌ی مقدس هم نوعی شیء‌انگاری زنه. شیئی برای روی طاقچه یا شیئی برای لگدمال کردن و جایگزین کردن، چه فرقی داره؟ نزار با نگاه انسانی به زن نزار می‌شه که شعرش جهانی می‌شه. عشق در شعر نزار sentiment نیست، بلکه سلاح جنگیه. جنگ با تحجر. جنگ با کسایی که مثل دسته‌های گراز از روی کرامت و شرافت رد می‌شن. چه چیزی بیشتر از کرامت و انسانیت زن روی تحجری به بلندای یک تاریخ جهانی تیغ می‌کشه؟ هر چیزی جز این محافظه‌کاری و وسط‌بازی و به ساز هر سگی رقصیدنه. زن معیار همه چیزه و هر روز باید یک مصداق از این قاعده رو بیارم که شرحش باشه. آیا همه‌ی زنان رو دارم می‌گم؟ آیا حماقت‌های جامعه زنان رو نمی‌بینم؟ چرا. منتقدشون هم هستم. ولی وقتی از زن حرف می‌زنم، از نگاه یک جامعه به ماهیت زن حرف می‌زنم، نه مصداق‌های زن.