فلسفه، عشق، تنهایی

#روزآروز من برای ادامه زندگی هیچ نیازی به "امید" نمی‌بینم. به‌نظرم باید سر این مار را لِهْ کرد. "امید" مفهوم خطرناک و رَهْزنی‌ست. فکر کنم همین ضربان هفتاد هشتایی قلبم کافیست. زندگی به خودی‌خود، آنقدر شگفت‌انگیز و تازه، بدیع و حیرت‌آور است که راستش مجالی برای تباه‌کردنش نمی‌یابم. حتا در تاریک‌ترین و بدترین و تلخ‌ترین تجربیات روزمره هم از شگفتی و حیرت‌آوری ان نمی‌کاهد. این امر شگفت‌انگیز اسمش "زندگی‌"ست، چنان قدرتمند و نافذ است که به‌قول نیچه میگویم؛ خُب حالا که "زندگی" خودش را به من اعطاء کرده، من چه در چنته و دست و بال دارم تا به او بدهم؟! وقتی خوب فکر میکنم میبینم من هیچ چیزی بیشتر از این ندارم و نمی‌توانم به او ارایه کنم‌ جُز اینکه زندگی را بی‌قید و شرط بپذیرم پذیرایش باشم، و، دَم نازده به‌سویش بکوشم. اری! این درست‌ترین روش است.

کنسرت اندره ریو-با اجرای Emma kok, با عنوان: "من اینجام در خشم و غضب"

نسخه‌صوتیش👇

اگزیستانسیل‌؛ چه در لحن صدا! چه درونمایه شعر! و چه در تنهایی و بی‌فریادرسی! و چه در طلب رحم دیگری و اثبات نفس! بغض‌م ترکید

دشتی تار: جلیل شهناز ویولن: علی تجویدی ضرب: ؟ @seydaga #bikalam #jalil_shahnaz #ali_tajvidi #دشتی

یک زمانی چقدر خواننده‌ها محبوب مردم عادی را کوچک می‌شمردم. هایده و... غرور احمقانه‌ی جوانی و پُز فلان دانشگاه و فرهیخته بودن! و چقدر دنیا را اشتباه میدیدم! نمیگویم بین سطح و عمق هنر هنرمندان فاصله نیست، میخواهم بگویم شادی روی صورت همه زیباست.. فقط باید کمی عقب ایستاد و درست چهره‌ها را دید.