Файзи Ғелон

"САЪДИНОМА" Ё ХУД "БӮСТОН". ДАРСИ 178 (МАТНИ ТАЪЛИМӢ) БО ИЛОВАИ ТАРҶИМАИ ӮЗБЕКӢ بدار، ای خداوند، زَورَق بر آب که بیچارگان را گذَشت از سر آب تَوَقُّف کنید، ای جوانانِ چُست که در کاروانند پیرانِ سُست تو خوش خُفته در هَودَجِ کاروان مِهارِ شُتُر در کفِ ساروان چه هامون و کوهَت، چه سنگ و رِمال زِ رَه بازپس ماندَگان پُرس حال تورا کوه پَیکَر هَیون می بَرَد پیاده، چه دانی که خون می خورد؟! به آرامِ دل خفتگان در بُنَه چه دانند حالِ کُمِ گرسُنه * * * Бидор, эй худованд , заврақ бар об, Ки бечорагонро гузашт аз сар об! Таваққуф кунед, эй ҷавонони чуст, Ки дар корвонанд пирони суст! Ту хуш хуфта дар ҳавдаҷи корвон, Миҳори шутур дар кафи сорвон! Чи ҳомуну кӯҳат, чи сангу римол, Зи раҳбозпасмондагон пурс ҳол! Туро кӯҳпайкар ҳаюн мебарад, Пиёда, чӣ донӣ, ки хун мех(в)арад?! Ба ороми дил хуфтагон дар буна Чӣ донанд ҳоли куми гурсна ?!

Ояти сабз - 49

ЯК ҲИКОЯТ: Овардаанд, ки хоҷаи бузургвор, қутб-ул-ахёр Хоҷа Абдулхолиқи Ғиҷдувонӣ, қадасАллоҳ сирруҳу, рӯзе дар маърифат сухан мегуфтанд. Ногоҳ ҷавоне ба маҷлиси эшон даромад ба сурати зоҳидон, хирқа дар бар ва саҷҷода бар даст дар гӯшае нишаст ва баъд аз замоне сар бардошту гуфт: Ҳазрати рисолат, саллАллоҳу ъалайҳи ва саллам фармуда, ки: “Иттақу фаросата мӯъмина фа иннаҳу йанзуру бинурИллоҳи” сирри ин ҳадис чист? Ҳазрати Хоҷа, қадасАллоҳ сирруҳу, фармуданд, ки сирри ин ҳадис он аст, ки зуннор бибурриву имон орӣ. Ҷавон гуфт: Наъузан б-Иллоҳ, ки маро зуннор бошад! Хоҷа ба ходим ишорат кард, то хирқа аз сари он ҷавон баркашид, зунноре дар зери он падид омад. Байт: Замире, ки он равшан аст аз ғубор, Шавад нақши ғайбӣ дар ӯ ошкор . Ҷавон филҳол зуннор бибуриду имон овард ва Хоҷа фармуданд, ки: Эй ёрон, биёед, то ба мувофиқати ин наваҳд, ки зуннори зоҳир бибурид, мо низ зуннорҳои ботин қатъ кунем! Хурӯш аз маҷлисиён баромад ва дар қадами Хоҷа афтода таҷдиди тавба карданд. Назм: Тавба чӣ бошад, пушаймон омад, Бар дари Ҳақ навмусалмон омад. * * * Омро тавба зи кори бад бувад, Хосро тавба зи диди х(в)ад бувад. * * * Гуфт пире, к-андар ин раҳ пешвост, Тавба кун аз ҳарчи он ғайри Худост. Ҳусайн Воизи Кошифӣ

ҲИКОЯТЕ ДИГАР: Овардаанд, ки рӯзе марде кӯтоҳболо ба маҷлиси мазолими Нӯшервон даромад ва тазаллум намуд, ки марде ситамрасидаам. Нӯшервон гуфт: Дурӯғ мегӯяд, ҷиҳати он ки дар илми фаросат гуфтаанд, ки ҳар ки кӯтоҳқомат бувад, хираву пурҳила ва ситамгар бошад. Бас, ин мард бедодгар аст, на ситамёфта. Ва чун тафаҳҳус карданд, чунон буд. Фаросат дидаи дил баркушояд, Ҳар он ҳоле, ки бошад, вонамояд. Дар таворих мазкур аст, ки навбати дигар ҳам марде кӯтоҳқомат дар пеши Нӯшервон додхоҳӣ карду гуфт: Касе бар ман ситам кардааст. Нӯшервон фармуд, ки касе бар мардуми кӯтоҳ ситам натавонад кард, балки ситам ӯ кунад. Ту кӯтоҳқадӣ. Гуфт: Эй шоҳ, он кас, ки бар ман ситам кардааст, аз ман кӯтоҳтар аст. Нӯшервон табассум фармуд ва доди ӯ бидод. Ҳусайн Воизи Кошифӣ

Чун ишқи ту бенишон ҷамоле дорад, Дар асли вуҷуди худ камоле дорад. Ҳар лаҳза тамассулу хаёле дорад, Ин ишқ дареғо, ки чӣ ҳоле дорад. * * * Чун аз ту ба ҷуз ишқ наҷӯям ба ҷаҳон, Ҳиҷрону висоли ту маро шуд яксон. Бе ишқи ту буданам надорад сомон, Хоҳи ту висол ҷӯй, хоҳӣ ҳиҷрон. * * * Дар ишқ ҳадиси Одаму Ҳавво нест, Эй, ҳар ки зи одам аст, ӯ аз мо нест. Гӯянд маро, ки ин сухан зебо нест, Худро чӣ гунаҳ, агар касе бино нест. Айнулқузот

Дар ахбор омада, ки имом Шофеъӣ ва имом Муҳаммад пеши ҳарами Каъба нишаста буданд. Марде аз дари масҷид даромад. Имом Шофеъӣ, раҳимаҳУллоҳ, фармуд, ки ин мард дурудгар менамояд. Имом Муҳаммад гуфт: Оҳангар ба назари ман меояд. Бас, ӯро талабиданду аз ҳирфаи ӯ пурсиданд. Гуфт: Ман қабл аз ин оҳангарӣ мекардам ва ҳоло дурудгарӣ мекунам. Аз ин ҷо сиҳҳати фаросати он ду бузург маълум мешавад. Байт: Ҳар дил, ки манзари назари кибриё бувад, Пайваста ҷилвагоҳи камоли фаросат аст . Ҳусайн Воизи Кошифӣ

"САЪДИНОМА" Ё ХУД "БӮСТОН". ДАРСИ 176 ва 177 (МАТНИ ТАЪЛИМӢ) БО ИЛОВАИ ТАРҶИМАИ МУХТАСАРИ ӮЗБЕКӢ به دَستِ خودَت چشم و ابرو نِگاشت که مَحرَم به اَغیار نتوان گذاشت تَوانا که او نازَنین پَروَرَد به اَلوانِ نِعمَت چُنین پرورد به جان گفت باید نفس بر نفس که شکرش نه کارِ زبان است و بَس خدایا، دلم خون شد و دیده ریش که می بینم اِنعامَت از گفت بیش نگویم دَد و دام و مور و سَمَک که فوجِ مَلایک بر اَوجِ فَلَک هَنوزَت سِپاس اندکی گفته اند ز بیوَر هزاران یکی گفته اند * * * Ба дасти худат чашму абрӯ нигошт, Ки маҳрам ба ағёрр натвон гузошт. Тавоно, ки ӯ нозанин парварад, Ба алвони неъмат чунин парварад. Ба ҷон гуфт бояд нафас бар нафас, Ки шукраш на кори забон асту бас! Худоё! Дилам хун шуду дида реш, Ки мебинам инъомат аз гуфт беш. Нагӯям даду дому мӯру самак, Ки фавҷи малоик бар авҷи фалак Ҳанӯзат сипос андаке гуфтаанд, Зи бевар ҳазорон яке гуфтаанд.