zamuza

یادی از خورخه لوئیس بورخس، نویسندۀ آرژانتینی، در سالمرگش. چشم می‌بندم و پرواز پرنده می‌بينم. رؤيت يک ثانيه طول می‌کشد يا شايد کمتر؛ نمی‌دانم چند پرنده ديدم. معين بود يا نامعين شمارشان؟ مسئله مسئله‌ی وجود خداست. اگر خدا هست، شماره معين است، چون که خدا می‌داند چند پرنده ديدم. اگر خدا نيست، شماره نامعين است، چون که هيچ‌ کس نتوانسته شمارشی کند. در چنين صورتی، کمتر از ده پرنده ديدم (بگوييم) و بيشتر از يکی، اما نُه، هشت، هفت، شش، پنج، چهار، سه يا دو پرنده نديدم. شماری ديدم ميان ده و يک، که نَه نُه تاست، نه هشت تا، نه هفت، نه شش، نه پنج، و الی آخر. کُلِّ اين شمارْ نامتصورست، در نتيجه خدا هست. مقامات الطیور نوشتۀ خورخه لوییس بُرخس از کتاب دره‌ی علف هزار رنگ جُنگی از گردانده‌های بیژن الهی چاپ دوم ۳۰۴ صفحه ۳۴۰۰۰ تومان تصویر: خودنگارۀ بورخس در پنجاه‌وپنج سالگی، پس از از دست دادن بینایی‌اش. #خورخه_لوییس_بورخس #بیژن_الهی

سقف ترک برمی‌دارد، هر بار که نگاهش می‌کنم ترک برمی‌دارد. جدی می‌گویم، این شعر نیست.

یکی نمیاد گم شیم با هم یکی دو هفته؟

لاس چرا بلد نیستید حالا تو این هیری ویری؟!

کاش حداقل وقتایی که پریودم، یکی بود که بغلم کنه.

از این کلاه خرگوشی متحرکا می‌خوام.

صبحا وقتی بیدار میشم یکی دو ثانیه‌ی اول هیچی یادم نیست ولی بعد یهو یکی یکی تصویر آدمایی که تنهام گذاشتن، کارایی که کردن، حرفایی که زدن از جلو چشمام رد میشن و انگار آروم آروم تو مغزم آپلود میشن و یه درد خیلی سنگینی می‌شینه روی قلبم. تلپ صدا می‌ده.

دلتنگم.

حالم از هر چی گسلایتره بهم می‌خوره.