تلخون

امشب رو اما یادم میمونه.که چه قدر بی‌پناه بودم. و مثل کیسه بوکس نشستم تا بهم مشت بزنن و آروم شن. بلکه رها کنن و ادامه بدن و خوشحالی رو دوباره جای دیگه‌ای پیدا کنن. اما تنم درد میکنه و کوفته‌ام. و باز باید خودم رو ترمیم کنم و گس وات؟ وقت ندارم. چونکه کار داریم، قسط داریم، درس داریم…

منو اذیت نمیکنه چون من عبور کردم. اما اینو نمی‌تونم به بقیه بفهمونم. و عمیقا توضیح دادنش هم سخته. همیشه خودمو مستقل دیدم توی اتفاقات گذشته. البته بعد از اینکه واقعا گذشتم ازشون. ممکنه چیزی توی کشوی میز من باشه که مربوط به یکی از دوستان دوران دبیرستانمه که الان دیگه توی زندگیم نیست و من هم ازش خوشم نمیاد. به محض اینکه اون آدم از ذهن من بره، انگار اون هاله‌ی دورِ اشیاء، مکان‌ها، بوها و صداها هم رفته. پس من مثلا سنجاق سرِ دوستم رو یه روز به موهام میزنم و برام مهم نیست مال کی بوده. صرفا یه سنجاق سره برام.

واسه همین میخوام پاک کنم اینجا رو چون گذشته متعلق به گذشته‌ست و اینجا داره آدم‌های خوب زندگیم رو اذیت می‌کنه. هر چند خودمو نه.

بعد من میخواستم به این ادم احترام بذارم، به دردی که می‌کشید، می‌خواستم کمکش کنم. میخواستم رها کنه و ادامه بده. منِ احمق با این تله‌ی مزخرف نقص و شرمم، میخواستم به کسی که بهم آسیب زده کمک کنم. :)) عالی‌ام اصن.

تو رها می‌کنی و انتظار داری چیزی که رهاش کردی وقتی برمی‌گردی همونجایی باشه که قبلا بود؟ مگه چمدونه که تو فرودگاه جا بذاری؟ گو فاک یورسلف بابا

بعد که اونجوری که اونا میخوان نیستی، سرزنشت میکنن و کاری می‌کنن از خودت بدت بیاد. دوباره. بار اول از خودت بدت میاد چون ترکت کردن و فکر می‌کنی لایقِ «بودن» نبودی. بار دوم می‌خوای خودتو جمع و جور کنی ولی میان میگن لایقِ «نبودن» هم نیستی.

آدما بهت آسیب میزنن

اما آدما خودخواهن

و فکر میکنم بودم

تلاش کردم ادم خوبی باشم