موسیقی و اندیشه

"کلوز آپ" فیلمی به کارگردانیِ " عباس کیارستمی" محصول سال ۱۳۶۸ است.‌. "حسین سبزیان" به خاطر علاقه‌ای که به سینما دارد و به دلیل شباهت نه چندان زیادش به کارگردان مشهور یعنی "محسن مخملباف"، در یک موقعیت ناگهانی خود را "محسن مخملباف" معرفی می‌کند و همین کار باعث راه یافتن او به خانه یک خانواده ثروتمند می‌شود۰۰ پدر خانواده اما به او مشکوک است.. "حسین سبزیان" متولد سال ۱۳۳۲ فردی بود از قشر ضعیف جامعه.. او کارگر یک چاپخانه بود که از کودکی عاشق سینما و بازیگری بود.. "محسن مخملباف" بزرگ‌ترین الگوی او در سینما بود و به گفته خودش با فیلم "بای سیکل ران" زندگی می‌کرد.. او به دلیل نداشتن امکانات کافی برای تحقق بخشیدن به آرزوهایش تصمیم می‌گیرد خود را در نقش "مخملباف" جا بزند که در این بین اتفاقاتی رخ می دهد.. این فیلم بر اساس واقعیت است،  و تمام کاراکترهای فیلم همان اشخاص واقعی این ماجرا می باشند.. #کلوز_آپ #عباس_کیارستمی #محسن_مخملباف @mosighi_andishe

🎼 #محمود_محمودی_خوانساری در جمهوری اسلامی و از همان بدوِ شکل‌گیری آن، نزاعی سخت، میانِ جریان سنتی با جریانی مدرن، برای نوعِ مواجهه با هنر در جریان بود، که البته همچنان این مواجهه و دوگانگی، تا زمانِ حاضر نیز، ادامه دارد. از یک سو در صدا و سیما و هر مکانی که موردِ نیازِ حکومت باشد صدای آلات موسیقی را می شنوید، از طرف دیگر نمایشِ چهره ساز ممنوع می باشد آن هم برای مردم داخلِ کشور و برای مردمانِ خارج از شکور آزاد بوده و از شبکه های برون مرزی آزاد است. جریانِ صلب و هسته ی سخت، با تکیه بر فتوای روحانیان سنتی و محافظه‌کار و فشار بزرگانِ آن ها در حوزه‌های علمیه، سعی داشته و دارند، خواسته‌های طبیعی شهروندان را عقب برانند. این عقبه ی نظری، البته پشتیبانِ عملیِ قدرتمندی در ساختارِ حکومت از یک سو و در بدنه ی جامعه، از دیگر سو، داشت. همان بدنه‌ای که با زور و قدرت و بسیاری اوقات، تحتِ نامِ «دفاع از دین و مقابله با اباحه‌گری و ابتذال» در سال‌های اولیه انقلاب به مراکز و آموزشگاه های موسیقایی ریخته و سازها را بر سر برخی از نوازندگانشان شکستند و چه سازهای گرانبهایی را که در میدان ها به آتش نکشیدند و خوانندگان بسیاری را به کوچ اجباری کشانده، خوانندگی زن را حرام و ممنوع کردند. سیاست گذارانِ جمهوری اسلامی گمان می‌کردند آن ها می‌توانند طبع بشری را که در درازنای تاریخ با موسیقی، هم‌آمیزی شگفت‌انگیزی پیدا کرده است، وادار به اطاعت و گوش‌نسپردن کنند، اما گذشتِ تاریخ، نشان داد که طبعِ بشری را می‌توان مدیریت کرد اما نمی‌توان با آن مقابله نمود و حذفش کرد، که البته زنده یاد "محمودی خوانساری" استاد بزرگِ آواز موسیقی سنتی ایران، یکی از زخم خوردگانِ این نوع از سیاست بود و پس از انقلاب تا پایان عمر ارزشمندش، خانه نشین شده بود؛ و نهایتاً دق کرد و بدرود حیات گفت. در نگاه به زندگی هنرمندانی که به موسیقی روی آورده و به شهرت رسیده‌اند، چند پایگاهِ تعلیماتی عمده به‌چشم می‌آید. پایگاه نخست، کلاس‌های درسِ "درویش‌خان" بوده که بیشترِ شاگردانش خود به استادانِ بعدی تبدیل شده‌اند. پایگاه‌های بعدی ازآنِ "اسماعیل مهرتاش"، "نورعلی‌خان برومند" و "ابوالحسن صبا" به‌شمار می‌آیند که اغلبِ هنرمندان نسل دوم، پس از "درویش" از آموزه‌های آن‌ها بهره‌مند شده‌اند. تقریباً همه‌ی خوانندگان مشهور، از یکی از این پایگاه‌ها گذر کرده‌اند. گمان می‌رود که در مقامِ مقایسه، پایگاه آموزشی استاد "صبا" کارکردی گسترده‌تر از دیگران داشته است. در این میان زنده یاد استاد "محمود محمودی خوانساری" از بهره گیرانِ مکتبِ صباست. او در سال ۱۳۱۳ خورشیدی در خوانسار و در خانواده ای روحانی چشم به جهان گشود. از خردسالی به موسیقی علاقه داشت و با ذوق و شوق، آوازهای اساتیدی چون، "طاهرزاده" و "تاج" و "ادیب" را از رادیو گوش می داد و در این فکر بود که خود نیز با تکیه بر صدای خوشی که دارد، وارد میدان شود. استاد "محمودی خوانساری" در سال ۱۳۲۶ پس از مرگِ پدر، رهسپار تهران شد و در ابتدا تحصیلاتِ عمومی خود را پی گرفت. در سال ۱۳۳۵ در محفلی به تصادف با استاد بزرگ"ابوالحسن خانِ صبا" آشنا شد. "صبا" که صدای او را شنید، توصیه کرد که پشتِ کار را بگیرد. وی تنها یک سال توانست از آموزه های "صبا" بهره بگیرد، زیرا "صبا" به مرگِ نابهنگامی از دنیا رفت. "خوانساری" در سال ۱۳۳۸، سه سال پس از تاسیس برنامه ی فاخرِ گلها، به دعوتِ زنده یاد "داوود پیرنیا" به هنرمندانِ این برنامه پیوست و از آن پس، از همکاری استادانی همچون "مرتضی محجوبی"، "احمد عبادی"، "جلیل شهناز"، "فرهنگ شریف"، "حبیب الله بدیعی"، "حسن کسایی" و ... بهره مند شد. او علاوه بر گُل ها در برنامه ی دیگری نیز که زنده یاد "اسدالله ملک" با همکاری "منوچهر جهانبگلو" با عنوانِ «نوایی از موسیقی ملی»، به راه انداخته بود، شرکت می کرد. همکاری او با استاد "اسدالله ملک" در خواندنِ تصنیف های سنتی، شهرت و محبوبیتی فراوان، برای او فراهم آورد. «مرغ شباهنگ»، «میخانه»، و «سکوت و مستی» با استقبالِ دوستدارانِ موسیقی سنتی روبرو شد و «لاله ی پرپر» ساخته استاد "فرهنگ شریف"، شهرتِ او را افزون کرد. او همچنین «سه تار» نیز می نواخت و این آشنایی او را در هماهنگ شدن با ارکستر کمک می کرد، به ویژه که ضرب شناسِ خوبی نیز بود. زنده یاد "خوانساری" سرانجام در دوم اردیبهشت سال ۱۳۶۶، در تهران درگذشت. روحش شاد و یادش گرامی🌹🌹 #محمود_محمودی_خوانساری @javadtaat @mosighi_andishe

معنای واقعی آرامش را باید در طبیعت جستجو کرد. وقتی به صدای زیبای پرندگان، جریان آب، باران و ... گوش می دهیم، ذهن انسان، به سوی آرامش میل پیدا می کند و شنونده را با خود به سفری عمیق در فضایی مملو از زیبایی های وصف ناشدنی طبیعت می برد. آهنگ هایی که با صدای طبیعت در هم آمیخته می شود، یک حس بسیار شیرین و لذت بخشی را در شنونده بوجود می آورد که گویی آن نوا، از وجود خود او بر می خیزد. موسیقی، سرزمینی است که روح انسان، در آن حرکت می‌کند. دشت و همه ‌چیز در آن گل‌های زیبا می‌دهد و هیچ علف ‌هرزی نمی‌روید. در اين ميان "دن گيبسون" ( زاده ۱۹۲۲ عکاس، صدابردار، فیلمساز، مستندساز، فیلمبردار و آهنگساز کانادایی)، گویی سبقت را از بسياری، ربوده است. او در اواخر سال ۱۹۴۰ میلادی، در زمینه عکاسی و فیلم برداری از مناظر طبیعت و حیات وحش کارش را بصورت حرفه ای شروع کرد. "دن"، در تولید فیلم ها و مجموعه های تلویزیونی در مورد حیات وحش كارهای بسیاری دارد. او مشغول به کار عکاسی و فیلمبرداری از مناظر و جلوه های طبیعی بود که در حین کار فیلمبرداری، یاد می گیرد که چگونه صداهای طبیعت را ضبط کرده و مورد استفاده قرار دهد. آهنگ های "گیبسون"، برای تمدید اعصاب و دوری از استرس و مشکلات زندگی روزمره و تمرکز حواس، بسیار مناسب و تاثيرگذار می‌باشد. در آثار "دن گيبسون" بازگشت به قلب جنگل و رسیدن به آرامشی با شکوه، هويداست. نمای زیبایی از نجواهای طبیعت، همراه با ملودی های زیبا و آرامش بخش گیتار، جذابیت و رمز و راز جنگل را، به خوبی به تصویر می کشد. استفاده از سازهای «گیتار»، «کلارینت» و «سینتی سایزر» در کنار صدای طبیعت، یک سفرِ موسیقیایی دلنشین و آرامش بخشی را به ارمغان می آورد که، تجربه‌ای خاص را در پی دارد. "دن" بخاطر مشارکتش در گروه "دوستان آلگونکوئین پارک" و همچنین پشتیبانی پیوسته اش از سازمان افراد مقیم در "آلگونکوئین پارک"، بسیار مورد توجه قرار گرفته است. با داشتن اجاره نامه ی قسمتی از زمین های آلگونکوئین پارک، "دن" و خانواده اش این شانس را پیدا کردند که بصورت بسیار نزدیک با طبیعت ارتباط برقرار کنند. این موقعیت، حس او را برای مطالعه و مشاهده و مواجه شدن با طبیعت ارضا، می نموده است. "دن" در سال ۱۹۹۴ جایزه "آدین کانادایی" را به خاطر فعالیت های محیط زیستی خود دریافت کرده و در سال ۱۹۹۷ نیز جایزه "دستاوردهای ویژه والت گریل" را در مراسم "جایزه جونو" در "همیلتن اونتاریو" از آن خود نموده است. #موسیقی_نیوایج #دن_گیبسون @javadtaat @mosighi_andishe