سرزمین کتاب‌ها

Darya Dadvar - Bi Setareh ستاره امشب كسى نديده مگر ستاره كجا رميده؟ چشمان ابر سيه پر آبه می‌خواد بباره دلش خرابه Personne n'a vu l'étoile ce soir Où est elle passée? Les yeux d'un nuage noir est plein d'eau et veulent pleuvoir, son coeur est brisé...

بارون مياد جرجر، گم شده راه بندر ساحل شب چه دوره، آبش سياه و شوره آی خدا كشتی بفرست، آتيش بهشتی بفرست جاده‌ی كهكشون كو؟ زهره‌ی آسمون كو؟ چراغ زهره سرده، تو سياها می‌گرده ای خدا روشنش كن، فانوس راه منش كن احمد شاملو

حسنک را سوی دار بردند و به جایگاه رسانیدند. بر مَرکبی که هرگز ننشسته بود نشانیدند و جلادش استوار ببست و رسن‌ها فرودآورد و آواز دادند که «سنگ زنید!» هیچ‌ کس دست به سنگ نمی‌کرد و همه زار می‌گریستند، خاصه نِشابوریان. پس مشتی رِند را زَر دادند که سنگ زنند و مَرد خود مُرده بود، که جلادش رَسن به گلو افکنده بود و خبه کرده.____ ___ او [حسنک وزیر] رفت و آن قوم که این مَکر ساخته بودند نیز برفتند. احمق مردی که دل در این جهان بندد که نعمتی بدهد و زشت بازستاند. چون از این فارغ شدند، بوسهل و قوم از پای دار بازگشتند و حسنک تنها ماند، چنان‌که تنها آمده بود، از شکمِ مادر. تاریخ بیهقی

مرا ببر به شهر نور آنجا که خورشید بیدار است...

تیمور نیز لنگ لنگان فرمان می‌داد بر ستونِ جمجمه‌ها در باد اما هنوز کوهپایه‌های تو پیداست هنوز بیستون برجاست عزیز می‌گوید: هر چنگیزی را پاییزی‌ست و هر تیموری را گوری کُرد و درخت و دریا اما سبز است. شهیار قنبری

سپیده که سر بزند در این بیشه‌زار خزان زده شاید گلی بروید شبیه آنچه در بهار بوییدیم پس به نام زندگی هرگز نگو هرگز... پل الوار

ز مرگ هم‌نفسان همچو بید می‌لرزم که برگ‌های خزان را زهم جدایی نیست صائب تبریزی 💔

به مرگ سیاوش سیه پوشد آب کند زار نفرین بر افراسیاب فردوسی