𝘒𝘢𝘨𝘢𝘺𝘢𝘬𝘰

“will they come back? those days.” mikasa said and eren answered “we’ll bring them; but.. some things are forever changed.”

اینک که این کوته‌نامه را مینویسم، با دشواری سعی دارم جلوی تزلزل‌های شدیدی که درشکه به دستم وارد میکند را بگیرم؛ اما بی‌فایده‌ست، همچو تلاش‌هایم برای کنترل نوسان‌هایی که بی‌مهابا زندگی‌ام را در خودشان غوطه‌ور می‌کنند و.. فراموشش کن، نمی‌خواهم تو را وارد حزن‌های زندگی‌ام کنم؛ نیک است موضوع به مقدمه معطوف شود. نه برای مسافر و نه درشکه‌چی اهمیتی ندارد که ارابه‌ چقدر محکم همراه با یورش اسب‌ها می‌لغزد و ناآرام است؛ می‌دانند در صورت توقف مقصدی نخواهند داشت و با حرکات آهسته نیز سرانجام ماه پدیدار شده و میزبان راهزن‌ها می‌شوند؛ علاوه بر آن، زمان از جواهراتی که غارتگران می‌ربایند ارزشمندتر است. متوجه شدی؟ این نامه دربارهٔ ارابه و سنگلاخ‌ها یا مسیر و مقصد نیست، دوشیزه‌‌‌ی بیرمنگام.

take me home where I belong.

구해주오 나를, 안아주오 나를..

in the end they became a part of life; the sorrows.

I love playing the piano even though I don't know how to play, like the way I love existing but don't know how to live.

you're prettier than anything I've seen in my whole life.

I want to be close to you; but I don't know what to do.

my whole body fights for the future, but I see that sometimes my soul needs the past.