📝اشعار ناب مدح و مرثیه

#امام_رضا علیه السلام #قصیده داور دنیا و دين دارای مُلک ارتضا کاشف راز قدر دانای اسرار قضا نور طور ذوالمنن فرزند موسی بوالحسن سبط احمد شبل حیدر ضامن آهو رضا فیض مطلق مرکز حق خطّ پرگار وجود قطب امکان محور ایجاد فهرست بقا عین یزدان عون رحمن منبع الطاف حق ابر رحمت کان حکمت چشمهٔ فيض خدا شمع مشکات هدایت دُرّ درج یا و سین نور خورشید ولایت ماه برج انّما حرفی از قلب منیرش معنی الله و نور سطری از لوح ضمیرش دفتر أرض و سما اهل عالم را ز فیض خاک راهش آبرو عرش اعظم را ز فرش بارگاهش ارتقا عاشقان را جلوهٔ ماه جمالش آرزو عارفان را پرتو خورشید رویش مدّعا انبياء را شمع محفل اوصیا را رهنمون اولياء را مونس دل اتقیا را رهنما از عباراتش عیان معنای لفظ کاف و نون از اشاراتش هویدا سِرّ قانون شفا لطف و قهرش در جهان پیرایهٔ بیم و امید قُرب و بُعدش جاودان سرمایهٔ خوف و رجا اهل عالم سر به سر از پیر و برنا شيخ و شاب در عمل جویند از تأثیر مهرش کیمیا از جمال بی مثالش سِرّ احمد آشکار از کمال ذوالجلالش راز حیدر بر ملا حامی احکام قرآن دافع کفر و ضلال قاسم جنّات و نیران شافع روز جزا مستمندان را عطایش رفع اندوه و محن دردمندان را ولایش دفع درد بی‌دوا اهل ایقان را به نیروی خدایی پیش رو اهل ایمان را به عون کبریایی پیشوا از سموم تاب قهرش روضهٔ رضوان جحیم از نسیم آب لطفش آتش دوزخ هبا آسمان از آستانش دارد آن فرّ و شکوه مهر و مه از خاک راهش دارد این قدر و بها خادمی از بارگاهش خسرو صاحب‌قران زیر دستی در پناهش سرور صاحب‌لوا بر سر از دست عطایش تاج سلطانی نهد بر در دولت‌سرایش پا گذارد هر گدا گر ز بام قصر قدرش اوج گیرد صعود بر سر شهباز گردون افکند ظلّ هما ای که وصف کعبهٔ کوی تو اندر هر مقام روح را راحت فزاید قلب را بخشد صفا آیتی از ساحت قدس تو فردوس برين رایتی از کاخ و ایوان تو عرش کبریا بر مشام جان رسد گر بوی از خاک درت دیدهٔ دل روشنایی یابد از آن توتیا در زمین و آسمان از آدم و جن و ملک سر به سر دارند بر درگاه جاهت التجا هر یکی را حاجتی در دل هوایی در سر است حاجت هر یک برآور چون تویی مشکل‌گشا تا نماید طاق ابروی تو را محراب جان گوشهٔ چشمی نما سوی «شکیب» بی‌نوا @marsiat #شکیب_اصفهانی

#امام_رضا علیه السلام #قصیده تا در آئینهٔ دل عکس تو را می‌بینم همه آفاق پُر از نور و ضیا می‌بینم نه تجلی‌گه حُسنت دل من باشد و بس پرتو روی تو را در همه جا می‌بینم منزل یار خدایا چه مقامی است که من هر کجا می‌نگرم نور خدا می‌بینم دیده بینا شده این‌جا که به هر سو نگرم قدسیان را به مناجات و دعا می‌بینم یارب آرامگهِ کیست چنین بُقعه که من صفّه‌اش سجده‌گه اهل صفا می‌بینم عرق از عارض حُورا چکد این‌جا من از آن هر نظر مِروحه در دست صبا می‌بینم گر شود سرمهٔ چشم دل من خاک درش دیگران خانه و من خانه خدا می بینم نورالانوار از این‌جاست عیان گر نگری تا نگویی که چه نوری ز کجا می‌بینم خیره از برق جلال است مرا چشم این‌جا با چنین دیده چه گویم که چه‌ها می‌بینم جان سبکبال تر از پیک نسیم سحری است دل مسحور ز هر قید رها می‌بینم باکی از دور فلک نیست که خود را این‌جا در پناه شه اقلیم رضا می‌بینم دل ز من گوهر گنجینهٔ قدسی برده است نه همین جلوهٔ ایوان طلا می‌بینم لمعهٔ طور بدان فَرّ و شکوه ازلی در حریم حرمش جلوہ‌نما می‌بینم حرفی از چون و چرا نیست که من پرتو حقّ اندر این مرحله بی چون و چرا می‌بینم #عابدم بسته‌ام از کون و مکان دیده شها در دل غم‌زدهٔ خویش تُرا می‌بینم جز تو با کس نکنم راز خود افشا زیرا حاجت اهل نیاز از تو روا می‌بینم دل غم‌دیده دگر خسته ز دار است و دیار حرمت مأمن ارباب رجا می‌بینم روی بر تافته‌ام از همه جز درگه تو بس‌که از خلق جهان روی و ریا می‌بینم ابر رحمت که خطا شوید و لغزش پوشند در فضای حرمت چترگشا می‌بینم @marsiat #عابد_تبریزی

#امام_رضا علیه السلام #غزل ای دل غلام شاه جهان باش و شاه باش‏ پيوسته در حمايت لطف اله باش‏   از خارجی هزار به يک جو نمی‌خرند گو کوه تا به کوه منافق سپاه باش‏   چون احمدم شفيع بوَد روز رستخيز گو اين تن بلاکش من پر گناه باش‏   آن را که دوستی علی نيست کافر است‏ گو زاهد زمانه و گو شيخ راه باش‏   امروز زنده‏ام به ولای تو يا علی فردا به روح پاک امامان گواه باش‏   قبر امام هشتم سلطان دين رضا از جان ببوس و بر در آن بارگاه باش‏   دستت نمی‌رسد که بچينی گلی ز شاخ‏ باری به پای گلبن ايشان گياه باش‏   مرد خدا شناس که تقوی طلب کند خواهی سفيد جامه و خواهی سياه باش‏   «حافظ» طريق بندگی شاه پيشه کن‏ وآنگاه در طريق چو مردان راه باش‏ @marsiat #حافظ

#امام_زمان عجل الله غرجه #غزل ز غم تو گشته ويران دل زار عاشقانت ز فراق رويت ای گل شده‌ايم نغمه خوانت دل عالمی و دل‌ها ز غم تو غرقه در خون مكش از ملال شاها دگر ابروی كمانت تو كه بال رحمتت بر سر ما فكنده سايه ز چه رو نهانی از ما به‌كجاست آشيانت همه از پی تو پويان همه خسته‌ايم و بی‌جان كه تو جان ماسوائی ملِكا قسم به جانت چه خوش است ديدهٔ ما شود از رخ تو روشن چه خوش است گوش ما را بنوازی از بيانت به غلامی تو شاها نه لياقت است ما را كه خوريم غبطه‌ها بر سگ درب آستانت همه ريزه‌خوار خوان كرم توئيم و اكنون مپسند نا اميد از تو شوند سائلانت غزلي نگو «حسانا» چو بنام شاه گفتی نرود ز يادها اين نغمات جاودانت @marsiat #حبیب_الله_چایچیان #حسان

#حضرت_زینب سلام الله علیها زینب نگارِ حجلگیِ حُرمتِ حجاب شرح حیا و معنی شرم، آیت حجاب هر شاهدی مزیّن اَگر از حجاب شد اَفزود او ز عفّت خود زینت حجاب زآن ظلمت شبانه و بنشاندنِ چراغ می‌خواست ابر ماه کُند ظلمتِ حجاب قومی که خواست پردۀ اسلام بر درَد لرزید از مشاهدۀ صولتِ حجاب زینب به کوفه پرده به رخسار اَگر نداشت دل‌ها نبود دستخوش هیبت حجاب گفتند مرتضاست که گوید سخن، بلی این آیتی نبود مگر آیت حجاب چون صورتش ندیده صدایش شنیده شد زینب علی خیال شد از دولت حِجاب اسلام بی حجاب ندارد قبولِ زن حاکی است از حجاب درون صورت حجاب هست از حجاب قیمت زن در همه فَعال هرگز مگو که هست ز زن قیمت حجاب تقوی و پرده هیچ جدایی‌پذیر نیست تقوی چو نیست هیچ نه خاصیّت حجاب اسلام کَشتی است و بوَد لنگرش حجاب گر آن نه، این یکی همه باشد در اضطراب @marsiat #عابد_تبریزی

#یا_امیرالمؤمنین روحی فداک #قصیده چو ارادهٔ خدا شد به كمال خودنمايی به غدير خم درآمد به لباس مرتضايی ز جمال شاه مردان بنمود جلوه يزدان به جلال ذوالجلالی به كمال كبريايی ره دين امور داور همه شد ولای حيدر به هدايت پيمبر به عنايت خدايی شه دين خديو ايمان گهر محيط احسان دُر درج علم و عرفان مه برج رهنمايی به خدا ولیّ مطلق به نبی وصیّ بر حق به جهانيان محقَّق همه دفع بی‌نوايی به مقام ارجمندش به كلام دل‌پسندش كه نيابد از كمندش دل عاشقان رهايی دل عارفان رهبر ز شراب عشق حيدر چه سبو كشان سراسر زده جام آشنایی ز لبش كلام يزدان بشنيده گوش ايمان به دليل عقل و برهان چو زنی نوای نايی به دلی كه از درايت بوَد آيت ولايت برسيده از بدايت به سعادت نهايی شه قل كفیٰ كفايت مه انّما حمايت كه به كشور ولايت زده طبل پادشايی به درش هزار كسری چه سكندر و چه دارا بگرفته با مدارا همه حلقهٔ گدايی ز صفا ملاذ اعظم ز وفا مُغيث آدم به كَفَش مدار عالم ز سر ستوه رايی شب و روزْ مهر و ماهش به طواف بارگاهش ز غبار خاک راهش به اميد روشنايی ز نعم نهاده خوانی سر خوان او جهانی چو شكسته استخوانی كه رسد به موميايی ز عمل به اهل عالم به خجسته نسل آدم بنمود او دمادم ره و رسم پارسايی نه حرم چو طَرْف كويش نه صفا به لطف رويش نه بهشت و رنگ و بويش چو نجف به دل‌گشايی ز نسيم خاک مشكو ز شميم خلق نيكو به چمن دهد ز هر سو چو دمن فرح‌فزايی به خلاف طبع اشياء چو كند اشاره مولی ز ارادهٔ توانا به زمين دهد سمايی به ره ولیّ اكبر كه رسی به حیّ داور چو به جای پا نهی سر چه غم از برهنه‌پايی به علوم حق كماهی سخنش دهد گواهی به حقايق الهی به دقايق مشايی برِ گنج علم داور كه به قلب اوست مضمر كتب سلف سراسر سخنی بُوَد هوايی چو صلا زد از سلونی به درونی و برونی به دلايل شئونی ننموده خود ستايی ز جمال اوست پيدا ز جلال او هويدا جلوات حق‌تعالی به كمال دل‌ربايی به جز آن سه يار ديگر به خلافت پيمبر كه شنيده بوم پی پر بزند دم از همايی به خدای حیّ ذوالمن كه زبان افصح من به ثنای اوست الكن چو صبوری و سنايی ز گدا ثنای سلطان نسزد به هيچ عنوان نرسد اگر ز يزدان مدد سخن‌سرايی به حريم خاص رحمان نگری لقای سبحان چو «شكيب» اگر به ايقان ز در علی درآيی @marsiat #شكيب_اصفهانی

#یا_امیرالمؤمنین روحی فداک #قصیده تسلیم کن به اهل دل از کف عنان دل تا زین جهان برند تو را در جهان دل ایمان به فضل اهل دل آور که مأمنی بهرت بنا کنند به دارالامان دل بینی دو نقطه کون و مکان را به زیر پای باشد اگر عروج تو در لامکان دل روشن گر آسمان جهان از کواکب است روشن بُوَد به نور خدا آسمان دل عنقا عجب مبر که مقامش بوَد به قاف عرش است جای مرغ بلند آشیان دل هیچ التفات نیست به باغ جنان تو را بینی اگر طراوت باغ جنان دل گل‌های رنگرنگ دمد گر به طرف باغ گل‌های معرفت دمد از بوستان دل در هر سحر برون رود از شهر بند طبع سوی خدای لابه‌کنان کاروان دل وز بهر خلق عالمی از آن سفر بُوَد هر خیر و خوبی و برکت ارمغان دل بی شک به یک نفس گذرد از نُه آسمان گردد رها چو تیر دعا از کمان دل بس اهل ظلم و جور که رفت آب و خاکشان یکسر به باد از دم آتشفشان دل در بزم اهل دل جدل و قیل و قال نیست شرح دل است گوش دل است و زبان دل بی عشق لاف دل مزن این خود مسلّم است دل آنِ عشق باشد و عشق است آنِ دل دل راست نزد اهل یقین وصف‌ها ولی در حقّ هر دلی مبر ای جان گمان دل جوئی اگر به معرفت دل وسیله‌ای بنما به عشق شیر خدا امتحان دل هر دل نکرده مهر علی را به جان قبول مشتی گِل است و هیچ ندارد نشان دل در وصف او بیان نبی از غدیر خم آید همی به گوشِ دلِ صاحبانِ دل باشد چو آفتاب درخشان به روز حشر پرورده هرکه گوهر مهرش به کان دل بینی رخش در آینهٔ دل معاینه سازند اگر عیان به تو راز نهان دل چون کعبه کز ظهور علی یافت عزّ و شأن باشد هم از ظهور علی عزّ و شان دل دانند اهل دل که برای وصال اوست بی گاه و گاه ناله و شور و فغان دل چون دل به او رسید بیابد سکون بلی در این مقام ختم شود داستان دل چون دل فرو نشیند و بر آسمان رود در مدح آن مُبیّن فرقان، بیان دل دل کشتی است و لنگر دل مهر مرتضی ست دل زورق است و لطف علی بادبان دل در آستان اوست از این رو نهاده‌اند رو خلق عالمی همه بر آستان دل دل میهمان اوست سر خوان معرفت هستند عارفان همگی میهمان دل همچون «صغیر» روی نتابی ز دل اگر نعمت علی دهد به تو روزی ز خوان دل @marsiat #صغیر_اصفهانی

#یا_امیرالمؤمنین روحی فداک #قصیده نظر به بندگان اگر، ز مرحمت خدا کند قسم به ذات کبریا، ز یمن مرتضی کند خدا چو هست رهنمون، مگو دگر چرا و چون که او کند هر آن‌چه را که حکمت اقتضا کند ز قدرت یدُاللَّهی، کسی ندارد آگهی وسیله‌اش بود علی، خدا هر آن‌چه را کند به جنگ بدر و نهروان، علی است یکّه قهرمان نگر که دست حق عیان، قتال اشقیا کند به روی دوش مصطفی، نهد چو پای مرتضی نگر به بت شکستنش، که در جهان صدا کند به رزم خندق و اُحد، به قتل عمرو عَبْدُوُد خدا به دستِ دست خود، لوای حق بپا کند چو افضل از عبادت خلایق است، ضربتش علی تواند این عمل، شفیع ما‌سِوی کند به پیشگاه کردگار، ز بس که دارد اعتبار دُیون جمله بندگان، تواند او ادا کند نماز، بی ولای او، عبادتی است بی‌وضو به منکر علی بگو، نماز خود قضا کند هر آن‌که نیست مایلش، جفا نموده با دلش بگو دل مریض خود، به عشق او شفا کند علی است آن‌که تا سحر، سرشک ریزد از بصر پی سعادت بشر، ز سوز دل دعا کند علی انیس عاشقان، علی پناه بی‌کسان علی امیر‌مؤمنان، که مدح او خدا کند پس از شهادت نبی، که را سِزَد به جز علی که تا به حشر آدمی، به کارش اقتدا کند قسیم نار و جنتّش، ترازوی محبّتش که مؤمنان خویش را، ز کافران جدا کند گهی به مسند قضا، گهی به صحنه‌ی غزا گهی به جای مصطفی، که جان خود فدا کند علی است فرد و بی‌نظیر، علی مجیر و دست‌گیر که نام دل‌گشای او، گره ز کار وا کند زکار قهرمانیش، پر است زندگانیش نگین پادشاهیش، به سائلی عطا کند امیر کشور عرب، ثنا کنان، دعا به لب بَرَد طعام نیمه شب، عطا به بی‌نوا کند ز کوی شاه اولیا، که مهر اوست کیمیا کجا روی، بیا بیا، که دردها دوا کند کنیم چون‌که های‌ و‌ هو، به پیشگاه لطف هو خدا نظر کند به او، علی نظر به ما کند دل علی گداخته، که با زمانه ساخته امام ناشناخته، ز خَلق شکوه‌ها کند پس از وفات فاطمه، کشید دامن از همه که ختم عمر خویش را، به کنج انزوا کند ز قبر بنت مصطفی، کجا رود علی، کجا که نیست یار آشنا، دلش ز غم رها کند سرشک بر دو عین او، ز اشک زینبین او که گریه بر حسین او، به یاد کربلا کند علی غریب و خون‌جگر، ز هجر یار نوحه‌گر کنار آن جدار و در، اقامه‌ی عزا کند #حسان بگیر دامنش، قسم به حقّ محسنش گره‌گشای انبیا، حوائجت روا کند @marsiat #حبیب_الله_چایچیان

#یا_امیرالمؤمنین روحی فداک #قصیده سَحَر چون کِلکِ قدرت کرد خور را چهره‌آرایی درآمد بی‌محابا با هزاران حُسن و زیبایی چو کوس دلبری کوبید حُسن یوسفِ بیضا فرو بارید چرخ از دیدگان، اشکِ زلیخایی چنان از مادر لیل اندر آمد صورتِ لیلی که خیل اختران مجنون‌صفت گشتند صحرایی درآمد چشمه‌ی خضر سپهر اخضر، از ظلمت چو خطّ محوَشان سطح زمین گردید خضرائی درآمد از قضا هندوی هند شب یکی طوطی که پُر کرد از شِکر این نُه طَبَق را از شکرخایی درآمد از نیام صبح چون صمصام اسکندر فکند از ترس او شب، خویش را از تخت دارایی رسید از تیغ خور بر لشکر شب آن‌چه در خیبر رسید از ذوالفقارِ شاه دین بر قوم موسایی فلک قدری که گر شمشیر ابرویش ترش سازد ببازد ماه نو بیمار وار از رنگ صفرایی شهی کز پرتو رویش چنان شد طور حق روشن که گشت از عشق او موسی بن عمران سینه سینائی چو خورشید جمالش شد عیان از مشرق عالم جمال حق عیان گردید بر هر عین بینایی صفات «أعیُنٌ لا یُبصِرون» از خویش بیرون کن که گر چشمت نمی بیند جمال دوست، اعمائی عیان از آستین تا کرده‌ای دست یدُاللّهی به لفظ فَوقَ أیدِیهم بزد حق کوس اعلائی تویی آن نقطه‌ی بالای فاء فَوقَ أیدِیهم که در وقت تنزّل تحت بسم الله را بایی ز دانایی و زیبایی و رعنایی شهنشاها امیر بوالبشر صِهر نبی و روح زهرایی بنازم دُل‌دُلِ شیر اوژنت کز شیهه‌اش شاها بُراق اندر شب معراج ماند از عرش‌پیمایی از آن خورشید سمّ و نعل ماه و میخ پروینت همه روی زمین چون آسمان یک‌سر بیارآئی ز مولود نبی بر طاق کسری گر شکست آمد ز شمشیر تو در عالم نمانده طاق و کسرایی شهی را با چنین قدرت بباید ذوالفقاری را که نتواند بخارد سر به پیش کوه خارائی نبود ار پای لغزش در میان بی‌پرده می‌گفتم که در حقت نصیری زد کلام پای بر جایی ز بحث واجب و ممکن شها اینقدر دانستم که واجب دارد این امکان وجود چون تو مولایی شها قطب وجودت شد دلیل واجب و ممکن که اندر مرکز توحید هم لائی و الّائی معمّای تمام ماسوی شد از وجودت حلّ نباشد ماسوی را جز وجود تو معمایی به جز حُسنت دگر مرسوم مرسومی نمی‌بینم که گویم در نکویی جوهر اسماء حُسنایی بده جان ای که داری آرزوی صحبت جانان که غیر جان در این بازار ندْهد سود کالایی به زانو اندر آمد دل در اوّل‌پایه‌ی قَدرت که دائم جبرئیلت هست مرغ رشته در پایی اگر افشای سِرّ تو نمایم مست و جانبازم ز جان بگذشته را در هیچ حرفی نیست حاشایی #پلاس ار کس دهان دارد که تا مدحی ز تو خواند ولی آنقدر ز تو دارد آن چشم شفا خواهی @marsiat #محمدباقر_استهباناتی