وینسنت

او به ندرت به خودش زحمت می‌داد تا احساساتش را هر ثانیه تحلیل کند؛ ترجیح می‌داد افکارش را سرجمع کند و بعداً سعی کنید تا بفهمدشان. مثلا ممکن بود وسط حرف زدن با کسی ناگهان اشک‌هایش جاری شوند. اشک ها می‌ریختند، اگرچه آن لحظه خودش نمی‌دانست که دلیلشان چیست. احساسات کازو برای خودش قابل درک نبود. از کتاب پایان ضیافت اثر یوکیو میشیما.

بخشی از آخرین صفحه آیشمن در اورشلیم اثر هانا آرنت. (بعد از دوماه تمومش کردم.)

زمانی که حمله‌ی یازده سپتامبر انجام شد، زویا باید می‌رفت اسپانیا برای یک سخنرانی اما در دبی وقتی باید هواپیماش رو عوض میکرد نتونست پرواز کنه چون بعد از حملات افکار عمومی نسبت به افغان‌ها عوض شد و پنداشتند که همگی می‌تونند یک خطر بالقوه برای امنیت جهانی باشند. و من به این فکر میکنم که چقدر سخته یک زن آزاداندیش افغان بود. از طرفی باید با افکار پوسیده‌ی اسلام‌گرایان افراطی و طالب جنگید. از طرفی باید به وایت ها ثابت کرد که تروریسم برای من هم مصیبته. باید با نژادپرستی مقابله کرد و با جامعه‌ی بی‌هویت و خودباخته‌ی افغانستان و مشکلات مهاجرانش هم کنار اومد. حقیقتا زن خاورمیانه‌ای بودن سرتاسر یک جنگ بی‌پایانه.

من میزان خوب و بد بودن حالم رو از یادداشت هام ارزیابی می‌کنم. مثلا پارسال واقعا وحشتناک بودم! بیچاره من.

یاد این پست و حرف‌های احمد پوری افتادم‌.

حالا چرا روسیه استبدادزده‌اس؟ یک پادکستری می‌گفت چون مردم روسیه در طول تاریخ و تقریبا در هر حکومتی خیلی رنج کشیدند و در خیلی وقت ها در فلاکت و بدبختی وحشتناکی بودند برای همین همیشه دنبال یک قهرمان میگردند که بتونه شرایط رو مطلوب و باثبات نگه داره و حداقل بتونند راحت‌تر زندگی کنند. چندان هم اهمیتی نداره که مثلاً اون قهرمان با مخالفانش چطور برخورد می‌کنه.

کتاب دیکتاتورهای مدرن و تموم کردم. اولش به نظر میومد مفاهیم بدیهی رو بیان می‌کنه (و یک جاهایی کرد) اما به طور کلی خوشحالم که خوندمش. یک مفهومی که من خیلی ازش خوشم میاد و این کتاب درباره‌اش بیشتر توضیح داد مفهوم «خصلت ملی» از زبان هنری توکویل بود. مثلا جالب نیست که روسیه این همه دیکتاتور داشته در طول تاریخ؟ برای من خیلی سوال بود که چطور -نه فقط روسیه- بلکه کشورهای جهان سوم و بلوک شرق اینقدر دیکتاتورخیز هستند و دیکتاتورها رو به خودشون می‌پذیرند. توکویل میگه خصلت ملی برخاسته از ویژگی های فرهنگی، اجتماعی و سیاسی‌ای هست که در قالب ارزش ها و سنت ها در طول تاریخ به جامعه منتقل شده‌. کتاب در مورد روسیه اینطور میگه «فروپاشی نظام دیکتاتوری کمونیست تنها روبنای قدرت سیاسی و اقتصادی را تغییر داد در حالی که ساختار قهرمان‌خواهی و فرهنگ مستبدپرور هم‌چنان در کُنه جامعه به بقای خود ادامه داد. همانگونه که توکویل این چرخه‌ی سردرگم دیکتاتورزایی را در آیینه‌ی اندیشه‌ی انسان های این جوامع می‌دید، سیر تاریخ نیز تفوق این امر را بر ساختار سیاسی حکومت ثابت کرد. حکومت موروثی تزاری، شوروی کمونیستی و جمهوری روسیه در چهارچوب تفاوت‌های زمانی نقش نسبتا ثابتی را در بازداری از تحقق آزادی و کرامت انسانی و حمایت از دیکتاتور های داخلی، منطقه‌ای و حتی در سطح جهان ایفا کرده و می‌کند. اگرچه ساختار سیاسی شوروی کمونیستی تفاوت بارزی با حکومت تزاری داشت ولی آنچه که هم‌چنان ثابت ماند و تحول نیافت، روان و اندیشه‌ی استبدادزده‌ی جامعه‌ی روسیه بود.»

این اپیزود رو به صورت چند بخش از پادکست رپاپ گوش دادم چون نمیتونستم اون حجم از مصیبت و تلخی رو یک‌جا هضم کنم. نمی‌دونم چطور میشه که این حجم از درد و رنج در یک نقطه‌ی جهان قرار گرفته!

نیازی نبود تمام آنچه احساس می‌کردم را به زبان بیاورم، دیگران هرگز آن را چون من احساس نمی‌کردند.