سلیس

بر این دیوارها که نبودنت را بر جانم آوار می‌کنند چه بنگارم که وقتی صبح چشمانت را باز می‌کنی خود را میانِ سبزترین باغِ خدا ببینی و اهورایی‌ترین زمزمۀ درختان را بچشی... بر این ثانیه‌ها که نبودنت را بر تنم می‌تکانند چه زمزمه کنم که تاب آورند حجمِ خالیِ انتظارِ کودکانه‌ام را 💢آزاده صرافی 🔴 www.salisnews.ir 🔴 instagram salisnews 🔴 @salissweb

"ایوان ووچی" که دیروز در لحظه‌ تاریخی سؤقصد به دونالد ترامپ، یکی از اثرگذارترین عکس‌های خبریِ این سال‌های آمریکا را ثبت کرد در مریلند به دنیا آمده و بزرگ شده و در دانشگاه تحقیقاتی نیویورک درس خوانده. ایوانِ جوان اول در رشته عکاسی صنعتی درس می‌خواند اما یک سخنرانی مسیر زندگی‌اش را عوض کرد! سخنرانی مایکل ویلیامسون، فتوژورنالیستِ مشهور آمریکایی که دو بار جایزه پولیتزر را برده و قصه‌ زندگی‌اش از آن قصه‌های اثرگذار است؛ در پرورشگاه‌ بزرگ شده و خانواده و سامانی نداشته. @salissweb سخنرانی آقای ویلیامسون، عکس‌هایی که آن روز به حاضران نشان داد و آن همه سفر و ماجرا که به عنوان عکاس-خبرنگار تجربه کرده بود؛ ایوانِ دانشجو را چنان تحت تأثیر قرار داد که تصمیم گرفت رشته‌ تحصیلی‌اش را به فوتوژورنالیسم/ عکاس-خبرنگاری تغییر دهد. در دوران دانشجویی با رویترز کار می‌کرد و بعدتر با کمیته جهانی المپیک. سرعت و بی‌پروایی و قدرتی که در عکاسی از میدان‌های جهانی ورزش هست از او فوتوژورنالیست آزموده‌تری ساخت. ایوان ووچی معروف است که به‌موقع تصمیم می‌گیرد و جزئیاتی را ثبت می‌کند که اغلب در شلوغی و همهمه لحظه‌های تاریخی از دست می‌روند. در دسامبر ۲۰۰۸ در کنفرانس خبری جرج بوش در عراق و لحظه‌ای که منتظر الزیدی، روزنامه‌نگار عراقی کفش‌اش را به سوی بوش پرتاب کرد، آقای ووچی حضور داشت و یکی از نمادین‌ترین عکس‌های کارنامه‌اش را همان جا گرفت. @salissweb ایوان ووچی به عنوان یکی از اعضای ارشد گروه عکس آسوشیتدپرس، یک جایزه پولیتزر هم در کارنامه دارد؛ پولیتزرِ ۲۰۲۱ که گروه عکس این رسانه به خاطر پوشش اعتراضات پس از قتل جرج فلوید در آمریکا دریافت کرد. دیروز اما در ماجرای سؤقصد به آقای ترامپ، ووچی یک قدم به پولیتزر انفرادی نزدیک‌تر شد. او در گفت‌وگو با سی ان ان گفت: «همه چیز عادی بود و به‌یکباره از بالای شانه چپم صدای شلیک شنیدم، مأموران امنیتی پریدند روی سکو. می‌دانستم یک لحظه تاریخی دارد رخ می‌دهد و باید خیلی سریع و در لحظه محاسبه می‌کردم که حرکت بعدی چه خواهد بود. به سمتی که حدس می‌زدم نقطه خارج کردن ترامپ از صحنه باشد دویدم و عکس را ثبت کردم». عکسی که بی‌درنگ به بخشی از ادبیات و متون آموزشِ فوتوژورنالیسم در جهان بدل شد. جالب این که ایوان ووچی در هنرهای رزمی و جوجوتسو هم ورزشکار خیلی جدی و پی‌گیری است. جوجوتسو ورزشی است که در آن با حریف‌ات از فاصله خیلی نزدیک مبارزه می‌کنی، تند و فرز عمل می‌کنی و باهوش‌تری اگر بتوانی از نیروی حریف علیه خودش استفاده کنی. بی‌شباهت به فوتوژورنالیسم نیست! 🔴 www.salisnews.ir 🔴 instagram salisnews 🔴 @salissweb

💢«خارشتر» نشان می‌دهد که نویسنده چندان در برابر آن همه موج و اوج فریبنده و دلربای عصر بازآیی تاریخ معاصر ایران گرفتارشده که اصل موضوع را فراموش کرده. فراموش کرده که مشروطه اولاً یک دگرگونی عظیم در عصر قاجار است و روابط و دستمایه‌های درونی آن رژیم منحوس، چندان پیچیده در لابه‌لا و لابیرنت حوادث است که فی‌الواقع باید پیاله دور دگر بزند تا آدمیزادی به‌عنوان نویسنده بتواند متنی مفید فایدت، معتبر و جذاب را ارائه کند. کار خانم هدی آهنگر (نویسنده) رغمارغم همه کوشش‌ها و کشش‌هایش، با درد و دریغ بسیار نمی‌تواند متنی متقن، دراماتیک و نرمانرم از حوادث عصر آن نابکاران ارائه کند. ✅ادامه این نوشتار را در سلیس نیوز بخوانید: نگاهی به نمایش «خارشتر» کار سیدعلی موسویان 🔴 www.salisnews.ir 🔴 instagram salisnews 🔴 @salissweb

💢رسانه خونسردی مثال زدنی عکاس خبرنگار آسوشیتدپرس که تصویر مشهور ترامپ پس از تیراندازی با مشت‌های گره کرده را ثبت کرده، ببینید! 🔴 www.salisnews.ir 🔴 instagram salisnews 🔴 @salissweb

💢راهنمای سریال: «شهردار کینگزتاون» قهرمانی که نمی‌رود تحمل کردن شب بی‌آنکه به انتظار صبح مسلح باشی، آنچه شاملو به زیبایی گفته بود، احتمالاً از سخت‌ترین کارهاست. ما همیشه قهرمان‌هایی دیده‌ایم که می‌‌روند. عادت داریم که قهرمان‌ها بی‌قرار باشند. یکجا بند نشوند. اول داستان بیایند و آخر داستان بروند. غم‌ناک‌ترین لحظه‌ها همان دم رفتن قهرمان‌هاست. آن‌ها که هیچ چیز پایبندشان نمی‌کند. آن گریزپاها را با هیچ بهانه شیرینی نمی‌توان بند کرد. شاملو اما در این شعر از قهرمانی می‌گوید که از همه قهرمان‌تر است؛ قهرمانی که می‌ماند بی‌هیچ امیدی. آن‌ها که آخر داستان می‌روند، وقتی که انگار مسئله حل شده و بلا رفته است، درواقع هنوز به انتهای داستان نرسیده‌اند. داستان که انتها ندارد، بخت آدمی را با درد و رنج بریده‌اند. آن بدبختی تمام نشده، آوار غم و مصیبت دیگری بر سر خراب می‌شود. کی چنین نبوده، همیشه کار دنیا همین بوده. حقیقت، آن راویانی که داستان‌شان را با خوشی تمام می‌کنند، همه‌ی داستان را به ما نمی‌گویند. برای همین آن قهرمانی که آخر داستان می‌رود، انگار قهرمان تمام نیست. او فرار می‌کند. خیلی اوقات ماندن سخت‌تر از رفتن است، خاصه آن ماندنی که به هیچ امیدی باشد. آدمی در رفتن کم می‌شود و گُم. هر دوی این‌ها جلوی رنج‌ها و دردها، تاب‌آوری به او می‌دهد. ماندن ولی یعنی پنچه‌درپنجه سیاهی زدن، گلاویز شدن همیشگی با درد و رنجی که به آنجا تعلق دارد. زمان هم از آن‌ها نمی‌کاهد و انباشت‌شان می‌کند. «مایک مک‌لاسکی» داستانِ «کینگزتاون» آن قهرمانیست که نمی‌رود. می‌ماند و کینگزتاون و آدم‌هایش به ماندنش دلخوش هستند. کینگزتاون، شهر مثلاً خیالی که خاکستری محض است. انگار آفتاب هست و نیست، انگار نور دارد و ندارد، انگار بزم و رقص و شادی دارد و هیچ‌کس دل خوش ندارد. شهری احاطه‌شده میان زندان. تنها چیزی که حقیقت دارد همان زندان است؛ زندانی که تا اتاق‌های همه‌ی اهالی کینگزتاون حصارش کشیده شده است، قانون‌هایش و آدم‌هایش هم. قانون زندان است که قانون شهر را مشخص می‌کند. نظم شهر مستلزم نظم زندان است و آشوب پشت حصار، این سوی حصار را هم به آشوب می‌کشد. در واقع اصلاً مشخص نیست که کدام سو زندان است، آنکه زیر حکم است و با پاسبان و زندانبان دوستی دارد زندانیست یا آن آدمی که در شهر زندگی می‌کند و هر لحظه جانش می‌تواند وجه‌المصالحه نظمی نو در زندان باشد؟ در این شهر مایک، شهردار واقعی کنیگزتاون، آنکه به راستی مردم او را به شهرداری گمارند در هول و ولای دائمی این است که شرارت آدم‌های ناصواب زندان دامن آدم‌های بیگناه بیرون زندان را نگیرد. مایک قلندرمآبانه بی‌آنکه سودای نام و نانی یا هوس و شهوتی داشته باشد، همچون قدیسی که تا ته سیاهی رفته حالا رخ در رخ دیو شهرِ شب می‌خواهد که از سیاهی بکاهد یا لااقل نگذارد سیاهی عمیق‌تر شود. در این میان، مایک اصول اخلاقی خاص خودش را دارد، دست در عفن می‌کند که دیگرانی را از پلشتی نجات دهد. آدم‌کش نیست، اما برای دادخواهی زن بی‌گناهی در کشتن چهار نفر در چندثانیه درنگ نمی‌کند. کینگزتاون را می‌توان از معدود سریال‌های ژانر نئونوآر دانست که چنین سر پا و پرکشش است. قبای مایک هم به «جرمی رنر» بازیگری که نه سیمای خاص دارد نه قد و بالای ویژه‌ای حسابی نشسته است. خالقان کینگزتاون سراغ ژانری رفته‌اند که در صنعت سریال‌سازی کمتر کسی ریسک آن را می‌کند تا به آن وادی رود؛ آن هم برای هفت فصل. تا اینجا که نیمه فصل سومش پخش شده سریال با همان ریتم تند، گره‌ها و تعلیق‌های کمتر غیرقابل پیش‌بینی و استواری شخصیت‌هایش که هرکدام جهان و دنیای خودشان را دارند پیش رفته و استوار مانده است. خلاصه داستان مایک و کینگزتاون شاید در همان دیالوگ آخر اپیزود اول فصل اول سریال، بعد از آنکه برادر مایک کشته می‌شود، خلاصه شود.  مادرش به او می‌گوید: «می‌فهمم چرا برادرت این کار را می‌کرد، برای توجه و قدرت، اما نمی‌فهمم تو چرا این‌کار را می‌کنی؟ تو که از کودکی رویای رفتن از این شهر را داشتی و هیچ دوستی اینجا نداری و از این شهر متنفری.» کینگزتاون داستان قهرمانی است که در شهری که دوستش ندارد مانده است. ✅علی ورامینی 🔴 www.salisnews.ir 🔴 instagram salisnews 🔴 @salissweb

💢کاریکاتور 🔸«دونالدگوگ!» 🔸اثر: گلن لو لی‌یِو 🔴 www.salisnews.ir 🔴 instagram salisnews 🔴 @salissweb

دربرابر باد می ایستم بدانسان که به اندازه دلخواه بر گیسوان تو بوزد چتر می شوم بدان گونه که سایه بگسترم تا تو در پناه امنِ آن بیاسایی 💢 اقبال معتضدی 🔴 instagram salisnews 🔴 @salissweb 🔴 www.salisnews.ir

💢معرفی کتاب: « شكرستان» یك عالمه شكر در روزگار قحط‌سالی «شكرستان»؛ نگاهی به آثار زنان در نشریات طنز است كه به قلم رویا صدر در انتشارات گل‌آذین منتشر و چاپ سوم آن راهی بازار كتاب شده است. طنز در مطبوعات ایران، همواره چهره‌ای مردانه داشته است. بااین‌حال به‌ مرور، در مطبوعات طنز، شاعران و نویسندگان زن حضور یافتند، جریانی از طنزنویسی را شكل دادند و در مراحلی با آثار مردان به رقابت پرداختند.در سال‌های اخیر، گسترش فضای رسانه‌ای نوین و فضای مجازی و سهولت دسترسی به خوانندگان بستر تازه‌ای برای انعكاس نگاه و نظر زنان فراهم ساخته. چهره‌های جدیدی در طنز  زنانه پدید آمده. خانم صدر در این كتاب تلاش می‌كند از رهگذر بررسی و معرفی آثار زنان در نشریات طنز دوره معاصر، به درك روشنی از این حضور مطبوعاتی برسد و زمینه‌ساز نزدیكی ذهن مخاطب با  دغدغه‌های‌ زنان طنزنویس و سیر حركت آنان در طنز معاصر باشد. شكرستان علاوه نگاهی به آثار زنان در نشریات طنز معاصر دارد و سهم زنان طنزنویس را در نشریات مشخص می‌كند و هم به نشریات گذشته مانند «توفیق» و هم به نشریات بعد از انقلاب مانند «گل‌آقا» می‌پردازد كه حضور زنان در هر دو كمرنگ بوده است. شكرستان ویژه نشریات طنز است. شكرستان ادای دینی به زنان طنز‌نویس است كه متاسفانه حضور كمرنگی دارند. شاید چون طنزنمایش قدرت است و نمایش قدرت هم كمی خشونت و بی‌رحمی در ذات خود دارد زنان از آن فاصله می‌گیرند. طنز زنان در نشریات همپای رشد مدرنیسم و رشد طبقه متوسط شهری رشد كرده است. زمانی كه تحصیلات زنان مطرح شد، حضور زنان در مطبوعات طنز هم بیشتر شد. شكرستان پژوهشی پایه در بررسی آثار زنان در نشریات طنز است. ارزش این كوشش‌ها زمانی بیشتر هویدا می‌شود كه ما كتاب‌هایی درباره زنان و در خصوص طنزپردازان را بررسی كنیم. تا پیش از شكرستان، كتاب مستقلی درباره زنان طنز‌پردازان وجود نداشت و در كتاب‌هایی كه به‌طور عام به طنز می‌پردازند، كمتر نامی از زنان طنزنویس دیده‌ایم، حتی خود صدر هم در كتاب «بیست سال با طنز» نگاهی كلی و فارغ از زنانه‌نگاری و مردانه‌نویسی به طنز داشته است. شكرستان با دیباچه آغاز می‌شود و پس از دو فصل با نمایه پایان می‌پذیرد. فصل اول كتاب زن در مقام نویسنده و فصل دوم به قلم مردان، به نام زنان است. در فصل اول به نشریه‌های «چلنگر »، «توفیق»، «كاریكاتور »، «نامه آهنگر»، «فكاهیون (توفیقیون) »، «خورجین »، «گل‌آقا»، «طنز و كاریكاتور »، «طنز پارسی» و «ستون آزاد» اشاره شده است. در ذیل نشریه «چلنگر» با اشاره به بانوانی كه با این نشریه همكاری داشته‌اند، به تلاش‌های رباب تمدن اشاره شده است. رباب تمدن، همسر مصطفی‌خلیفه سلطانی مشهور به خلیل سامانی و متخلص به «موج» است كه سبب حضور پررنگ این خانم در نشریه «چلنگر» شاید این باشد كه مدتی خانه مسكونی او و همسرش دفتر «چلنگر» بوده بعد هم او در نشریه «آهنگر» بعد از انقلاب مطالبی را می‌نوشته است. در این كتاب همچنین به نام صفورا نیری كه در 18سالگی با توفیق همكاری می‌كرده و پروین كرمانی كه حدود 20سالگی با توفیق همكاری می‌كرده، برمی‌خوریم كه نشان می‌دهد زنان طنزپرداز از معادل سنی پایینی برخوردار بوده‌اند. ✅اسدالله امرایی 🔴 www.salisnews.ir 🔴 instagram salisnews 🔴 @salissweb

💢قاضی دادگاه اتهام قتل غیرعمد علیه الک بالدوین، بازیگر آمریکایی به‌دلیل این‌که پلیس و دادستان بخشی از مدارک را در اختیار وکلای بالدوین قرار نداده بودند، این پرونده را بست. قاضی مری مارلو سامر، رئیس دادگاه سانتافه اعلام کرد که فشنگ‌هایی که احتمالا با مرگ هالینا هاچینز، از فیلمبرداران فیلم «زنگار» مرتبط بوده، می‌توانست برای دفاع از بالدوین مفید باشد اما پلیس و دادستان این بخش از مدارک را در اختیار وکلا قرار نداده بودند. بر این اساس، قاضی تشخیص داد که حق دفاع بالدوین نقض شده و پرونده را بست. بالدوین که در ماه‌های اخیر فشار روانی زیادی را متحمل شده و در صورت مجرم شناخته شدن، ممکن بود به ۱۸ ماه حبس محکوم شود، با شنیدن تصمیم قاضی اشک شوق ریخت. الک بالدوین در اکتبر سال ۲۰۲۱، هنگام تمرین برای فیلم «زنگار»، اسلحه‌ای که از وسایل صحنه بود و احتمال نمی‌داد فشنگ واقعی در آن باشد را به سمت هالینا هاچینز، فیلمبردار و ماشه را کشید. 🔴 www.salisnews.ir 🔴 instagram salisnews 🔴 @salissweb

💢قسمت دوم «شیطان پرادا می‌پوشد» بر اساس کتابی به همین نام اثر لورن ویزبرگر، روزنامه‌نگار و نویسنده آمریکایی، درباره آنا وینتور، سردبیر ووگ، ساخته شد. برای فیلم موفق و محبوب «شیطان پرادا می‌پوشد» که با هنرنمایی ستارگانی مانند مریل استریپ، آن هاتاوی و امیلی بلانت بر پرده سینماها رفت، دنباله‌ای ساخته خواهد شد. «شیطان پرادا می‌پوشد» یک کمدی داستانی به کارگردانی دیوید فرانکل است که بر اساس رمانی به همین نام اثر لورن ویزبرگر، نویسنده آمریکایی، در سال ۲۰۰۶ ساخته شد. نویسنده اصلی فیلم‌نامه، کارگردان و تهیه‌کننده، همگی برای ساخت دنباله این فیلم در حال مذاکره‌اند و هنوز مشخص نیست چه تعداد از بازیگران قبلی در نسخه جدید فیلم ایفای نقش خواهند کرد اما آن هاتاوی در مصاحبه‌ای که اوایل سال ۲۰۲۴ انجام داد، بازی در ادامه فیلم را رد کرده بود. ✅ادامه این نوشتار را در سلیس نیوز بخوانید: قسمت دوم «شیطان پرادا می‌پوشد» ساخته می‌شود 🔴 www.salisnews.ir 🔴 instagram salisnews 🔴 @salissweb