کانال تخصّصی «صدای اهل سنت ایران»

اخبار آحاد در اثبات اعتقاد «نمی‌توان انکار کرد که تقسیم خبر به متواتر و آحاد از ابتدا وجود نداشته است و این گفته که اخبار آحاد مفید ظن بوده و نه علم هم قولی جدید [و بدون پشتوانۀ صحیح] است. قول درست این است که اخبار آحاد نه به صورت مطلق بلکه آن اخباری که از پیامبر -صلی‌الله‌علیه.سلم- به ثبوت رسیده و دانشمندان حدیث حکم به درستی آن داده و آن را پذیرفته‌اند، مفید علم است. دلایل [درستی این دیدگاه] از قرآن، سنت و اجماع نیز زیاد است.» (السندی، صالح بن عبدالعزیز، تفریغ شرح لمعة الإعتقاد، ص16)

دانش مقالات الفرق «طاش کبری‌زاده در تعریفش گفته است: «علمی که به معرفی دقیق مذاهب باطل حوزۀ الهیات می‌پردازد و طبق آن چیزی که پیامبرمان محمد -صلی‌الله‌علیه‌وسلم- از این امت خبر داده‌اند، 72 فرقه هستند. موضوع، غایت، هدف و منفعتی که دارد نیز بسیار روشن است». این علم به اختلاف موجود در مسائل اعتقادی می‌پردازد و راجع‌به دیگر مسائل دینی مثل فقه و تفسیر که در آن اختلافاتی وجود دارد، صحبت نمی‌کند. نام‌گذاری آن به «دانش مقالات فرق» نیز آن را از دانش ادیان متمایز می‌سازد. دانشی که به مقالات دیگر امت‌های غیر مسلمان می‌پردازد ولی این دانش ویژۀ مقالات فرقه‌های منتسب به اسلام است.» (التمیمی، محمد بن خلیفه، مقدمات فی علم المقالات، ص 7-8)

شرط ربوبیت در عبادت «..اما این اشکال به کسانی که مفهوم عبادت را به اعتقاد ربوبیت یا یکی از معانی آن در معبود مقید ساخته‌اند، وارد بوده و بلکه این اشکال بزرگ‌تر و اشتباهشان در مواجهه با این مسأله عمیق‌تر و روشن‌تر است. دلیل آن هم این است که گفتۀ اینان به حصر کلی بر می‌گردد. یعنی اینان دعا دارند که عبادتی عبادت است که همراه اعتقاد به یکی از ویژگی‌های ربوبیت در معبود است و از این رو نتیجه گرفته‌اند: افعالی که برای غیر خداوند صرف می‌شود تنها در صورت همراهی با اعتقاد ربوبیت یا مشخصه‌ای از آنچه به ربوبیت مربوط می‌شود، شرک به شمار می‌رود. پس حقیقت ادعای اینان ضمن قضایایی قرار می‌گیرد که در برگیرندۀ حصر حکمی است. حصری که تاثیر دیگر مناط‌ها را نفی می‌کند و آن را منحصر در یک مناط خاص قرار می‌دهد. در این نوع از احکام باید دلایل شرعی که دلالت بر این حصر دارند ارائه شود. اعتماد به حال ملت‌های مشرک و مشرکان عرب نیز در اثبات این حصر سودمند نیست. بلکه استدلال به آن خطایی روشن است و این با موارد پیش رو واضح می‌گردد: 1. این نوع استدلال نیاز به اثبات این دارد که مشرکان عرب در مورد بت‌های خویش اعتقاد به اتصاف آنان به صفات ربوبیت آن هم به صورت استقلالی داشته‌اند و یا این‌که در قدرت خدا تاثیرگذار بوده و در تدبیر هستی مشارکت داشته‌اند. 2. تنها اثبات مورد قبلی کفایت نمی‌کند، بلکه باید ثابت کنند عرب در این مورد اتفاق داشته‌ است. پس اعتماد به احوال عرب در استدلال به مقیدساختن مفهوم عبادت و شرک به ربوبیت، نیازمند اثبات این است که همۀ عرب‌ها چنین اعتقادی را دربارۀ بتان داشته‌اند. چون دلیل این افراد این است که خداوند بعد از این‌که تمامی عرب‌ها اعتقاد ربوبیت یا قائل به مشارکت در ربوبیت برای بت‌ها بودند، محکوم به شرک در عبادت کرده‌ است. 3. حتی اثبات مورد دوم نیز کافی نیست. یعنی اثبات مورد دوم به معنای تصحیح استدلالشان نیست؛ زیرا دلالتی بر حصر مناط حکم به شرک در یک جهت را ندارد. بنابراین باید ثابت کنند که خداوند تنها به خاطر این اعتقاد، آنان را مشرک دانسته‌ است. اگر این را ثابت نکنند، بدون شک قولشان باطل است. 4. حتی اگر موارد بالا پذیرفته شود، باز هم در تصحیح گفتۀ‌شان کافی نیست. زیرا صحبت ما در مشخص‌کردن مناط حکم بر کفار عرب به تنهایی نیست، بلکه صحبت در معلوم‌ساختن مناط مؤثر در حکم شرعی در تمامی صورت‌ها، احوال و زمان‌ها است. یعنی اینان باید ثابت کنند که مناطی دیگر در حکم شریعت که شرک را ثابت می‌کند، وجود ندارد. نهایت استدلال آنان -به فرض قبول‌- این است که کفار عرب تنها به خاطر این اعتقاد محکوم به شرک شده‌اند؛ ولی این بدان معنا نیست که نصوص شرعی بر مناط‌های دیگری دلالت ندارند. مناط‌های دیگری که موجب شرک می‌شود و نزد مشرکان عرب نبوده است.» (العمیری، سلطان‌بن‌عبدالرحمن (1438)، تحقیق الإفادة بتحریر مفهوم العبادة، الطبعة الأولی، ص 31-33) مرتبط: (1)، (2)، (3)، (4)

توحید ربوبیت بین ملت‌ها «..این تقریر دقیق نیست؛ زیرا این گفته که تمامی امت‌های مشرک، به ربوبیت اعتراف داشتند مخالف حقائق تاریخی‌ای است که از ملت یونان، رومیان و تمدن هند و مصری نقل شده است. این ملت‌ها به انواع گوناگونی از شرک ربوبی دچار شده بودند و مقدار زیادی از صفات الهی را منکر شدند. به بیانی دیگر ملتی مشرک در الوهیت یافت نمی‎شود جز اینکه در توحید ربوبیت اشکالات و انحرافاتی دارد. بنابراین لازم است بین اقرار به وجود خداوند و دیگر معانی ربوبیت تفاوت قائل شویم. اقرار به وجود خداوند و اینکه آفرینندۀ هستی است، تقریبا بین تمامی ملت‌ها رایج بوده است ولی دیگر معانی ربوبیت این چنین نیست.» (العمیری، سلطان‌بن‌عبدالرحمن (1438)، تحقیق الإفادة بتحریر مفهوم العبادة، الطبعة الأولی، ص 27) مرتبط: (1)، (2)، (3)

حقیقت شرک عرب «شهرستانی بیان می‌دارد که عرب‌ها دارای عقائد گوناگونی بودند، سپس می‌گوید: «و گروهی از آنان به آفریننده و ابتدای آفرینش و نوعی از بازگشتن اعتراف کردند و پیامبران را انکار و بتان را پرستیدند. اینان گمان کردند که این بتان، واسطه‌هایی -برای آنان- نزد خداوند در آن دنیا هستند. برای این بتان حج گذاردند و قربانی‌ها نمودند و در راه نزدیکان قربانی‌ کردند و با مناسک و مشاعر به آنان نزدیکی جستند.» (العمیری، سلطان‌بن‌عبدالرحمن (1438)، تحقیق الإفادة بتحریر مفهوم العبادة، الطبعة الأولی، ص 22) مرتبط: (1)، (2)

حقیقت شرک عرب «ابن‌جریر اعتقاد عرب در این‌که معترف به خالقیت، رازقیت و تدبیر خداوند بوده‌اند را بسیار تکرار کرده است. در تفسیر آیه‌ای می‌گویند: «خداوند خبر‌ داده‌اند که عرب به وحدانیت الله معترف بوده‌ است، جز اینکه در برخی موارد، در عبادت دچار شرک شده‌اند. خداوند می‌فرمایند: {وَلَئِنْ سَأَلْتَهُمْ مَنْ خَلَقَهُمْ لَيَقُولُنَّ اللَّهُ} [الزخرف: 87] و همچنین: {قُلْ مَنْ يَرْزُقُكُمْ مِنَ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ أَمَّنْ يَمْلِكُ السَّمْعَ وَالْأَبْصَارَ وَمَنْ يُخْرِجُ الْحَيَّ مِنَ الْمَيِّتِ وَيُخْرِجُ الْمَيِّتَ مِنَ الْحَيِّ وَمَنْ يُدَبِّرُ الْأَمْرَ فَسَيَقُولُونَ اللَّهُ فَقُلْ أَفَلَا تَتَّقُونَ} [يونس: 31]. پس آنچه است، جهت تفسیر {وأنتم تعلمون} [البقرة: 22] شایسته‌تر است؛ زیرا عرب وحدانیت الله را می‌شناختند و اینکه پدیدآورندۀ خَلق و آفریننده و روزی‌دهنده‌شان است و این شبیه چیزی است که نزد اهل کتاب بود.» (العمیری، سلطان‌بن‌عبدالرحمن (1438)، تحقیق الإفادة بتحریر مفهوم العبادة، الطبعة الأولی، ص 19-20) مرتبط: (1)

حقیقت شرک عرب «از جمله چیزهایی که تاریخ‌نگاران بر آن اتفاق دارند این است که عرب‌ها دین واحدی نداشتند و دارای گروه‌های گوناگون و ادیانی متنوع بودند. با این حال در این‌که عرب جاهلی در عبادت خداوند مشرک بودند شکی نیست؛ ولی در آنچه به ربوبیت خداوند مربوط می‌شود اصلِ مشهور این است که بیشترشان -قریش نیز جزوشان است- اصول کلی ربوبیت را قبول داشتند. اصولی چون، خلق، ملک و تدبیر. تعدادی از علما از زمان صحابه تا به الآن این مسأله را بیان داشته‌اند.» (العمیری، سلطان‌بن‌عبدالرحمن (1438)، تحقیق الإفادة بتحریر مفهوم العبادة، الطبعة الأولی، ص 19)

«نزد متأخران در تعیین مفهوم عبادت ناسازگاری گسترده‌ای رخ داده است. ستیز بین آنان در مشخص‌کردنِ محدودۀ آن نیز به درازا کشیده است و هر کدام در تلاش برای صحیح‌انگاری و ثابت‌نمودن دیدگاه خویش است. بر این اختلافی که بینشان پدید آمده هم آثار کلانی در باب‌هایی چون تکفیر و تبدیع و...مترتب گشته است. از این رو جمع زیادی از متأخران، بسیاری از اعمال را از مفهوم عبادت خارج ساخته و چنین حکم کرده‌اند که خرج‌کردن آن اعمال برای غیر خداوند شرک نبوده و فرد را از دایره اسلام خارج نمی‌کند. این‌گونه، برخی از افعال شرکی از دایره شرک به دایره بدعت و یا اباحت منتقل گشته است. این افعال دیگر تنها بدعت‌هایی حرام به‌شمار می‌روند که موجب کفر و یا شرک نیست و یا هم افعالی است که مباح بوده و ثواب یا عقابی بر ترک یا انجام آن مترتب نمی‌شود.» (العمیری، سلطان بن عبدالرحمن، تحقیق الأفادة بتحریر مفهوم العبادة، الطبعة الأولی، ص 10)

#صلوا_علی_الحبیبﷺ قُولُوا: "اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَأَزْوَاجِهِ وَذُرِّيَّتِهِ، كَمَا صَلَّيْتَ عَلَى آلِ إِبْرَاهِيمَ، وَبَارِكْ عَلَى مُحَمَّدٍ وَأَزْوَاجِهِ وَذُرِّيَّتِهِ، كَمَا بَارَكْتَ عَلَى آلِ إِبْرَاهِيمَ، إِنَّكَ حَمِيدٌ مَجِيدٌ " 🌐 @sedayeahlesunnateIran

#قرآن_الصباح "إِنَّ اللَّهَ وَمَلَائِكَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَى النَّبِيِّ ۚ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَيْهِ وَسَلِّمُوا تَسْلِيمًا" #الجمعة أكثروا من #الصلاة_على_النبي ﷺ 🌐 @sedayeahlesunnateIran