just_movieee

اولین تصویر از مستند جدید آلبرت سرا با عنوان بعدازظهرهای‌ انزوا که در مورد وضعیت روحی و روانی یک گاوباز است. فیلمساز کاتالونی‌ این‌بار سراغ یکی از خصیصه‌های فرهنگی کشورش اسپانیا رفته است. این فیلم در جشنواره سباستین‌ اکران خواهد شد. Afternoons of Solitude (2024, Serra) @just_movieeee @just_movieeee

شلی دووال از آن بازیگران و فیگورهایی‌ بود که تو را وادار می‌کند به مرگ‌اش واکنش داشته باشی. پیش از هرچیز، آیا می‌توانیم چهره، بدن و پرفورمنسری به این حد متمایز در تاریخ سینمای آمریکا و بدنه‌ی اصلی مثال زد؟ شرلی دووال‌ تمام قواعدی که بازیگر را ستاره می‌کرد شکست؛ نه زیبا بود نه اغواگر، نه سکسی بود نه لوند‌‌. وقتی اولین نقش‌اش را بازی کرد، یک ریویونویس‌ آمریکایی با بی رحمی نوشت: "چهره‌ی دووال مانند تصویر ایکس-ری از جمجمه انسان است، همه چیز بیرون زده." اما شلی دووال اتفاقا به شدت ظاهری سینماتیک داشت، چهره‌اش به کل یک سبک بود. می‌توان از او به‌عنوان بازیگر گروتسک یاد کرد. اما برخلاف ظاهرش، حضورش اکثرا لطیف بود، زنِ دهه هفتادی که سیگار می‌کشد، آرام است اما درونی متلاطم دارد. یک منتقد پرتغالی نوشته: "دووال آخرین نسل از بازیگران زن بود که واقعا روی پرده سیگار می‌کشید." ممکن است بگویید جیغ‌های فیلم درخشش کوبریک، اما باید گفت شلی دووالِ سه زن آلتمن، با آن لباس‌های زردش، تصویری‌ست که تا ابد جاودانه‌ شده است. #دانیال_زین‌العابدینی @just_movieeee @just_movieeee

Possession (1981, Zulawski) Duel in the Sun (1946, Vidor) @just_movieeee @just_movieeee

پیش از آنکه در نهایت کینگ ویدور فیلم دوئل در آفتاب (Duel in the Sun) را به اتمام برساند، پنج کارگردان دیگر سر پروژه آمدند و رفتند‌، از ویلیام‌ دیترله و ویلیام کامرون تا جوزف فون اشترنبرگ. در تاریخ سینما، این فیلم یک آشوب تمام عیار است. مارتین اسکورسیزی در مورد این فیلم چیزهای زیادی گفته، به باور اسکورسیزی خالق واقعی این فیلم را باید دیوید سلزنیکِ تهیه‌کننده دانست که در مورد این پروژه جنون داشته. نقش اصلی را معشوقه سلزنیک و سوگلی‌اش در آن دوران یعنی جنیفر جونز بازی کرده. نتیجه نهایی یک آشوب کامل است، فیلمی که هیچ‌جوره کلاسیک نبود. به‌عنوان فیلمی در سال ۱۹۴۶ ساخته شده، به‌شدت خشن و اروتیک بود. فیلمی بدون قهرمان، بدون لطافت، بدون پایان خوش و سرشار از مرگ، خون و سکسِ پنهان. اما نتیجه به‌دست آمده، اسکورسیزی را عاشق خود کرد. ژوافسکی در پایان تسخیر به آن ادای دین کرد، سکانس پایانی‌اش بارها به تصاویر فیلم‌-جستارهای گدار وارد شد و کاراکس را شیفته‌ی خود کرد. تبدیل شد به فیلم بدنامی که عاشقان خود را دارد. فیلمی که یک برزخ واقعی بود و ساخته شدن آن خود یک شگفتی تمام عیار است. @just_movieeee @just_movieeee

جالب است که فیلم بن‌بست (Cul-de-sac) اثر رومن پولانسکی فیلم محبوب فیلمسازان است (علاقه‌ی زیاد ایبل فرارا، گاسپار نوئه و... به این فیلم). اما در میان منتقدان، شاید دهمین فیلمی باشد که از کارنامه‌ی پولانسکی به‌عنوان اثر برتر یاد شود. حتی خود پولانسکی در مستندی که جیمز توباک‌ ساخته گفته: "از دید فرمالیستی، بن‌بست بهترین فیلمی‌ست که ساخته‌ام." حالا برای من نکته‌ی جالب تفاوت علایق فیلمسازان به تعدادی فیلم در مقایسه با منتقدان است. نمونه‌ی دیگر می‌توان از فیلم دوئل در آفتاب (Duel in the Sun) از کینگ ویدور‌ مثال زد. فیلمی که از دید منتقدان همیشه اثری problematic بوده، اما فیلم محبوب کاراکس، ژوافسکی، گدار و برتران بونلوست‌. @just_movieeee @just_movieeee

فیلم‌های مجبوب ژائو سزار مونتیرو: Ugetsu (Mizoguchi) Gertrud (Dreyer) Pierot le Fou (Godard) Chimes at Midnight (Welles) Three on a Couch (Jerry Lewis) Marnie (Hitchcock) The Criminal Life of Archibaldo de la Cruz (Bunuel) Bonnie and Clyde (Penn) Accident (Losey) Cul-de-sac (Polanski) @just_movieeee @just_movieeee

یک یستنی‌فروش، به دنبال یافتن زیبایی ناب در زنان است. به دنبال تصرف جاذبه‌ای‌ که فیگور زنانه را با زیبایی‌شناسی و خیال پیوند می‌زند. هنگامی که تجسد زنانگی، سوبژکتیو شخصیت اصلی را فعال می‌کند. لحظه‌ای که انحرافِ لکانی (نمی‌خواهم فیلم را با لکان یا فروید تفسیر کنم) در مجموعه‌ای از ژست‌های مونتیرو (در اینجا توامان فیلمساز و بازیگر) بازتاب می‌یابد. میزانسن‌های مونتیرو‌ ماتریالیستی هستند. اما او در بطن این وجوه ماتریالیستی، نوعی رویکرد تغزلی و اپرایی اتخاذ می‌کند و به‌واسطه‌ی آن‌ها به محدوده‌های خیال و فانتزیِ مردانه گام می‌بردارد. مونتیرو در کار با دوربین مینیمال است، حرکات بسیار اندکی وجود دارند و معمولاً نقطه‌گذاری دوربین تا پایان هرسکانس بدون تغییر است. هنر اصلی مونتیرو در بیان آنچه می‌بینیم نهفته است؛ نورهایی که برای لحظاتی فیگور را از حالت تک‌ساحتی خارج می‌کنند، ژست‌هایی که وجه رمانتیسیسم درون نما را شدت می‌بخشند و حرکات خرد و جزئی بدن که قادرند تمام احساسات و امیال را (توامان سکشوال و رمانتیک) بر سطحِ تصاویر آورند. #دانیال_زین‌العابدینی God's Comedy (1995, Monteiro) @just_movieeee @just_movieeee

صفحه امتیازات منتقدان کایه دو سینما به فیلم‌های در حال پخش در سینماهای فرانسه. فیلم در آب ساخته‌ی هونگ سانگ‌سو که تماما به‌صورت فلو فیلمبرداری شده بیشترین امتیاز را دارد. فیلم ساعت‌های ملاقات ساخته‌ی پاتریشیا مازویی نیز اکران شده که به نظر می‌رسد که در پایان سال - همچون در فبلم آخر این فیلمساز - در لیست ده فیلم برتر سال نشریه قرار گیرد. فیلم جدید جوناس تروبا‌ (The Other Way Around) نیز اکران شده که از فیلمسازان مجبوب کایه است و از نسل جدید سینماگران اسپانیا محسوب می‌شود‌. فیلم داستان جیم (برادران لاریو) نیز از فیلم‌های محبوب فرانسوی‌ها بوده که در یک کوهستان می‌گذرد‌. فیلم امیلیا پرزِ اودیار نیز با بمب‌های کایه‌ای‌ها مواجه شده. کایه‌ای‌ها دو فیلم Abraham's Valley از دی اولیویرا‌ (اقتباسی از مادام بواری) و فیلم Le Schpontz از فیلمساز بزرگ عصر کلاسیک مارسل پانیول را بازبینی کرده‌ و امتیازات بالایی داده‌اند. پانیول را می‌توان یکی از مهمترین فیلمسازان فرانسوی دانست که گدار در تاریخ‌(های) سینما بارها به وی پرداخته است. @just_movieeee @just_movieeee

به‌نظرم هر دانشجوی سینما، هر فیلمساز، هر منتقد و هر عاشق واقعی سینما باید حداقل یک‌بار این شاهکار ژاک ریوت را ببیند. موزیکال شگفت‌انگیز ژاک ریوت از آن فیلم‌هایی‌ست که باید هرروز به تصاویر آن خیره شد و در حافظه‌ی بصری حک کرد. از آن فیلم‌هایی‌ست که می‌توان با میزانسن‌هایش ادعا کرد چرا سینما یک هنر والا و پدیده‌ای زیبایی‌شناختی‌ست. نوعی والایی و زیباییِ خالص در آن نهفته که کمتر اثری حتی می‌تواند به آن نزدیک شود. Up, Down, Fragile (1995, Rivette) @just_movieeee @just_movieeee

تریلر مستند داهومی برنده‌ی جایزه‌ی بهترین جشنواره برلین ۲۰۲۴ (خرس طلا) به کارگردانی متی دیوپ که از چهره‌های مهم سینماگران جوان فرانسه در عصر معاصر است. این مستند در مورد آثار هنری‌ای است که موزه فرانسه به چمهوری بنین منتقل شده است. Dahomey (2024, Diop) @just_movieeee @just_movieeee