Loggia délirante

با یک قلب و دو پلک دور پرواز کنار سایه ات می نشینی و اندوه تکه تکه ات می کند

آن‌ها که مارا گریاندند، آیا توانستند با همان کیفیت نخستین بخندند؟

به‌شدت بی‌گناه شده بودی و من از بی‌گناهی‌های شدید خاطره‌های ملولی دارم. ‌ ‌ #یداله_رویایی، نامه به پرویز اسلامپور ‌

‏به من بگو چند اقیانوس؟ اگر چقدر گریه کنم تو زنده می‌شوی؟

بخیه می‌زنم و پاره می‌کنم. تن را به روان.

آه عزیزم، پیش از تو آن‌قدر ناامیدم کرده‌اند که دیگر هیچ بذر امیدی در سینه‌ام جوانه نمی‌زند. حالا سینه‌ام گورستان امید‌ها و رویاهاست.

چقدر حقیرند آنان که با اصرار به تو نزدیک می‌شوند، سپس زخم‌هایت را تماشا می‌کنند و بعد زخم دیگری بر پیکر بی‌جانت می‌زنند و می‌روند.

شفا از فراموشی حاصل نمی‌شود، از یادآوری بدون احساس درد حاصل می‌شود.