نغمه دل

بانو پریسا در مایه بیات ترک از مولانا می خواند. دولت در زبان فارسی یعنی بخت و اقبال بنابر این وقتی می گوید " ای دولت ِ منصور ِ ما" ایهام دارد و به دو معناست: ۱- ای بخت‌ و اقبال ِ پیروز شده ی ما ۲- ای بخت ِ منصور ِ حلاج که خوشبخت شد و سر در راه جانان داد @naghmeh_del

غزل شماره 485 حضرت حافظ اجرا : کوکب اوجاقی تدوین : دانشمند https://t.me/naghmeh_del https://www.instagram.com/naghmeh_del ساقیا سایه ابر است و بهار و لب جوی من نگویم چه کن ار اهل دلی خود تو بگوی بوی یک‌رنگی از این نقش نمی‌آید خیز دلق آلوده صوفی به می ناب بشوی سفله‌طبع است جهان، بر کَرَمَش تکیه مکن ای جهان‌دیده، ثباتِ قدم از سفله مجوی دو نصیحت کنمت بشنو و صد گنج ببر از در عیش درآ و به ره عیب مپوی شکر آن را که دگربار رسیدی به بهار بیخ نیکی بنشان و ره تحقیق بجوی روی جانان طلبی، آینه را قابل ساز ور نه هرگز گل و نسرین ندمد ز آهن و روی گوش بگشای که بلبل به فغان می‌گوید خواجه تقصیر مفرما گل توفیق ببوی گفتی از حافظ ما بوی ریا می‌آید آفرین بر نفست باد که خوش بردی بوی

غزل شماره 485 حضرت حافظ اجرا : کوکب اوجاقی تدوین : دانشمند https://t.me/naghmeh_del https://www.instagram.com/naghmeh_del ساقیا سایه ابر است و بهار و لب جوی من نگویم چه کن ار اهل دلی خود تو بگوی بوی یک‌رنگی از این نقش نمی‌آید خیز دلق آلوده صوفی به می ناب بشوی سفله‌طبع است جهان، بر کَرَمَش تکیه مکن ای جهان‌دیده، ثباتِ قدم از سفله مجوی دو نصیحت کنمت بشنو و صد گنج ببر از در عیش درآ و به ره عیب مپوی شکر آن را که دگربار رسیدی به بهار بیخ نیکی بنشان و ره تحقیق بجوی روی جانان طلبی، آینه را قابل ساز ور نه هرگز گل و نسرین ندمد ز آهن و روی گوش بگشای که بلبل به فغان می‌گوید خواجه تقصیر مفرما گل توفیق ببوی گفتی از حافظ ما بوی ریا می‌آید آفرین بر نفست باد که خوش بردی بوی

بت پرستم نکن اینگونه به سیمای خودت شعر : مسعود محمدپور اجرا : دکتر منیژه مرادی حسین زاده تدوین : دانشمند https://t.me/naghmeh_del https://www.instagram.com/naghmeh_del بت پرستم نکن اینگونه به سیمای خودت قبله را کج نکنی بر رخ زیبای خودت سجده گاهم تویی و قبله ی سیار منی جهت قبله نما ، چهره ی دیبای خودت مثل انجیلی و توراتی و وحی آمده ای شده ای مذهب من با دم گیرای خودت ساحری یا که فرستاده ای از سمت خدا می کنی معجزه با دست مسیحای خودت مریمی، روح خدا در نفست مشهود است می کشانی تو مرا سمت کلیسای خودت گر بگویم تو خدا هستی و من بنده ی تو عین کفراست و شدم کافر و شیدای خودت کافرم یا که مسلمان ، به تو ایمان دارم آیه نازل نکن از چشم فریبای خودت چشمم از شیوه چشمان تو حیران مانده تو چه داری وسط دیده ی بینای خودت لب ز لب وا بکنی از نفست می میرم کرده ای واله مرا با لب شیوای خودت عاشقت هستم و گفتم به تو اما گفتی خواهشا دل بکن ازخواهش بیجای خودت…

بت پرستم نکن اینگونه به سیمای خودت شعر : مسعود محمدپور اجرا : دکتر منیژه مرادی حسین زاده تدوین : دانشمند https://t.me/naghmeh_del https://www.instagram.com/naghmeh_del بت پرستم نکن اینگونه به سیمای خودت قبله را کج نکنی بر رخ زیبای خودت سجده گاهم تویی و قبله ی سیار منی جهت قبله نما ، چهره ی دیبای خودت مثل انجیلی و توراتی و وحی آمده ای شده ای مذهب من با دم گیرای خودت ساحری یا که فرستاده ای از سمت خدا می کنی معجزه با دست مسیحای خودت مریمی، روح خدا در نفست مشهود است می کشانی تو مرا سمت کلیسای خودت گر بگویم تو خدا هستی و من بنده ی تو عین کفراست و شدم کافر و شیدای خودت کافرم یا که مسلمان ، به تو ایمان دارم آیه نازل نکن از چشم فریبای خودت چشمم از شیوه چشمان تو حیران مانده تو چه داری وسط دیده ی بینای خودت لب ز لب وا بکنی از نفست می میرم کرده ای واله مرا با لب شیوای خودت عاشقت هستم و گفتم به تو اما گفتی خواهشا دل بکن ازخواهش بیجای خودت…

غزل شماره 245 حضرت حافظ با صدای : آرزو مومنی تدوین : دانشمند https://t.me/naghmeh_del https://www.instagram.com/naghmeh_del الا ای طوطیِ گویا‌یِ اسرار مبادا خالی‌ات شِکَّر ز مِنقار سَرَت سبز و دلت خوش باد جاوید که خوش نقشی نمودی از خطِ یار سخن سربسته گفتی با حریفان خدا را زین معما پرده بردار به رویِ ما زن از ساغر گلابی که خواب آلوده‌ایم ای بختِ بیدار چه رَه بود این که زد در پرده مطرب که می‌رقصند با هم مست و هشیار از آن افیون که ساقی در مِی افکند حریفان را نه سَر مانَد نه دَستار سِکَندَر را نمی‌بخشند آبی به زور و زر مُیَسَّر نیست این کار بیا و حالِ اهلِ درد بشنو به لفظِ اندک و معنی بسیار بُتِ چینی عدویِ دین و دل‌هاست خداوندا دل و دینم نگه دار به مستور‌ان مگو اسرارِ مستی حدیثِ جان مگو با نقشِ دیوار به یُمنِ دولتِ منصور شاهی عَلَم شد حافظ اندر نظمِ اشعار خداوندی به جایِ بندگان کرد خداوندا ز آفاتش نگه دار

غزل شماره 245 حضرت حافظ با صدای : آرزو مومنی تدوین : دانشمند https://t.me/naghmeh_del https://www.instagram.com/naghmeh_del الا ای طوطیِ گویا‌یِ اسرار مبادا خالی‌ات شِکَّر ز مِنقار سَرَت سبز و دلت خوش باد جاوید که خوش نقشی نمودی از خطِ یار سخن سربسته گفتی با حریفان خدا را زین معما پرده بردار به رویِ ما زن از ساغر گلابی که خواب آلوده‌ایم ای بختِ بیدار چه رَه بود این که زد در پرده مطرب که می‌رقصند با هم مست و هشیار از آن افیون که ساقی در مِی افکند حریفان را نه سَر مانَد نه دَستار سِکَندَر را نمی‌بخشند آبی به زور و زر مُیَسَّر نیست این کار بیا و حالِ اهلِ درد بشنو به لفظِ اندک و معنی بسیار بُتِ چینی عدویِ دین و دل‌هاست خداوندا دل و دینم نگه دار به مستور‌ان مگو اسرارِ مستی حدیثِ جان مگو با نقشِ دیوار به یُمنِ دولتِ منصور شاهی عَلَم شد حافظ اندر نظمِ اشعار خداوندی به جایِ بندگان کرد خداوندا ز آفاتش نگه دار

غزل شماره 143 حضرت حافظ اجرا : فریبا امینی تدوین : دانشمند https://t.me/naghmeh_del https://www.instagram.com/naghmeh_del سال‌ها دل طلبِ جامِ جم از ما می‌کرد وآنچه خود داشت ز بیگانه تمنّا می‌کرد گوهری کز صدفِ کون و مکان بیرون است طلب از گمشدگانِ لبِ دریا می‌کرد مشکلِ خویش بَرِ پیرِ مُغان بُردم دوش کاو به تأییدِ نظر حلِّ معما می‌کرد دیدمش خُرَّم و خندان قدحِ باده به دست واندر آن آینه صد گونه تماشا می‌کرد گفتم این جامِ جهان‌بین به تو کِی داد حکیم؟ گفت آن روز که این گنبدِ مینا می‌کرد بی‌دلی در همه‌احوال خدا با او بود او نمی‌دیدش و از دور خدا را می‌کرد این‌همه شعبدهٔ خویش که می‌کرد اینجا سامری پیشِ عصا و یدِ بیضا می‌کرد گفت آن یار کز او گشت سرِ دار بلند جُرمش این بود که اسرار هویدا می‌کرد فیضِ روحُ‌القُدُس ار باز مدد فرماید دیگران هم بکنند آنچه مسیحا می‌کرد گفتمش سلسلهٔ زلفِ بُتان از پیِ چیست گفت حافظ گله‌ای از دلِ شیدا می‌کرد

غزل شماره 143 حضرت حافظ اجرا : فریبا امینی تدوین : دانشمند https://t.me/naghmeh_del https://www.instagram.com/naghmeh_del سال‌ها دل طلبِ جامِ جم از ما می‌کرد وآنچه خود داشت ز بیگانه تمنّا می‌کرد گوهری کز صدفِ کون و مکان بیرون است طلب از گمشدگانِ لبِ دریا می‌کرد مشکلِ خویش بَرِ پیرِ مُغان بُردم دوش کاو به تأییدِ نظر حلِّ معما می‌کرد دیدمش خُرَّم و خندان قدحِ باده به دست واندر آن آینه صد گونه تماشا می‌کرد گفتم این جامِ جهان‌بین به تو کِی داد حکیم؟ گفت آن روز که این گنبدِ مینا می‌کرد بی‌دلی در همه‌احوال خدا با او بود او نمی‌دیدش و از دور خدا را می‌کرد این‌همه شعبدهٔ خویش که می‌کرد اینجا سامری پیشِ عصا و یدِ بیضا می‌کرد گفت آن یار کز او گشت سرِ دار بلند جُرمش این بود که اسرار هویدا می‌کرد فیضِ روحُ‌القُدُس ار باز مدد فرماید دیگران هم بکنند آنچه مسیحا می‌کرد گفتمش سلسلهٔ زلفِ بُتان از پیِ چیست گفت حافظ گله‌ای از دلِ شیدا می‌کرد

گنجینه دل شعر : رهی معیری اجرا : فریبا امینی تدوین : دانشمند https://t.me/naghmeh_del https://www.instagram.com/naghmeh_del