کانال علی‌اکبر زین‌العابدین

چرا نوجوانان از برنامه‌ریزی‌های ما به نفعشان فراری‌اند؟ . چند پیشنهاد کوتاه برای ناکامی ما والدین که نگران آینده نوجوانانمان هستیم و شاید همچنان با آنچه در گذشته‌مان جا مانده یا خالی مانده، داریم برایشان تقلا می‌کنیم و تبدیل شده‌ایم به اقتدراگرایان نوین! . ۱-«حال و اکنون» او را فدای آینده‌اش نکنیم. به آنچه ضروریات سن و سالش است، برسد و از آنها جا نماند؛ مثل برخی از ما. ۲- فکر نکنیم اگر تا ۱۸سالگی هر چه شد، شد و الا دیگر موفقیتی پیش رویش نیست. سن نوجوانی طولانی شده است و نوجوانان امروز جهان نیازمند فرصت و زمان بیشتری هستند تا خودشان را پیدا کنند. تا ۲۵سالگی را در نظر بگیریم. ۳- توجه بیشتر به مهارت‌آموزی‌هایشان اعم از امور شخصی و اجتماعی ساده که از آنها غافلیم و همچنین هر نوع هنر، فن‌آوری، ورزش، تجربه‌های شغلی پاره‌وقت و … ۴- به رسمیت شناختن مشاغلی که در آینده نزدیک در عصر هوش مصنوعی از راه خواهند رسید و آنچنان دقیق نمی‌توانیم آنها را رصد کنیم. پس آنچنان قابل برنامه‌ریزی نیستند. ۵- تا جای ممکن نه بیش از اندازه، مراقبت از وضعیت روانی نوجوان، به تناسب شرایطی که در آن هستیم. سلامت روان، امتیاز بزرگتری است تا موفقیت‌های لحظه‌ای بدون روان سالم در زمانه حاضر. ۶- تا جای ممکن نشان‌دادن فضایل اخلاقی، انسانی و معنایی و معنوی که در رفتارهای خودمان متجلی باشد و حساسیت به حضور «دیگری». توجه به خالق هستی و مخلوقات هستی. یعنی از پیله خود درآمدن. ۷- فعال نگه داشتن قوه استدلال و تحلیلشان از طریق گفت‌وگوهای منطقی که مستمرا با آنها پیش می‌بریم. حضور بخش بالغ یک انسان، راهنمای مطمئن درونی است. ۸- تعامل بزرگ‌منشانه با آنها؛ می‌توانیم سخت بگیریم اما توهین نکنیم. می‌توانیم بر اصولمان باشیم اما منت نگذاریم. می‌توانیم در محدودیت باشیم اما تحقیر نکنیم. عزت نفس بالا نجات‌دهنده است. ۹- احترام به آزادی‌ها و حریم شخصی‌شان به تناسب رشد سنی و در قبالش مسئولیت‌خواهی. این دو مانند یک الاکلنگ عمل کنند. ۱۰- باج ندادن برای رسیدن آرمان‌هایی که برایشان رویا کرده‌ایم. یعنی نظام طبیعی زندگی را به هم نریزیم. چون دنیا به هیج‌کس کولی نمی‌دهد که ما بخواهیم بدهیم. #علی_اکبر_زین_العابدین . . ویدیو: . . . #نوجوان #نوجوانی #دنج_آنلاین

درباره ادبازی توییت آذری جهرمی ‌ این نیست‌ها برادر! به نظرم تا حالا معلوم شده که نسل زِد و آلفا و هر اسمی که رویشان گذاشته‌ایم، کل بدنه و زیربدنه قدرت را یک چیز می‌دانند. آنها اعتبار جداگانه‌ ویژه‌ای میان آدم‌های قدرت قائل نیستند. دیدیم که هیچ نوع شور انتخاباتی در رای اولی‌ها و دومی‌ها و سومی‌ها به وجود نیامد. ته تهش می‌گویند: «فقط دستت رو از روی فیلترشکن برداری که من به کارام برسم، بقیه‌‌ش پیشکش عمو.» اسم‌هایی که رویشان می‌گذاریم برایشان بی اعتبار است. باج که می‌دهیم خنده‌شان می‌گیرد. شکل آنها لباس بپوشیم لجشان درمی‌آید. به نظرت، هر کسی شکل خودش باشد بهتر نیست؟ اصلا فکر نمی‌کنی چون ما نمی‌گذاریم آنها شکل خودشان باشند، علیه ما عصیان می‌کنند؟ حالا این عصیان بعداً به ضررش باشد یا نه به کنار. راستی اگر شبیه ادبیات یک نسل صحبت کنیم، یعنی مثلا به او نزدیکیم؟! مثلا وقتی یک جوان مشهدی بخواهد با یک پیرمرد لُر صحبت کند برود لحن و مرام گویش و تکه‌کلامش را پیدا کند و بعد ارتباط بگیرد؟ یا مثلا وقتی با یک گوینده رادیو خواستیم حرف بزنیم، از منش کلام رادیویی‌ها به زبانمان جاری کنیم؟ یا وقتی با یک تهرانی قدیمی با لحن لوطی‌منشش برمی‌خوریم برویم کتاب کوچه شاملو را بخوریم تا کم نیاوریم؟! وقتی من مرتباً می‌نویسم و می‌گویم که «نوجوانان و بزرگسالان، گفت‌وگوی ناشنوایان» منظورم همین‌هاست. این پلی که بین ما و آنان برقرار نمی‌شود معنایش این است که آنها دست ما را خوانده‌اند و به ریشمان می‌خندند. چون وقتی ادای کسی را دربیاوریم خنده‌دار می‌شود دیگر. بهش هم می‌گویند: «ادابازی.» . اگر دولت جدید بخواهد برای نوجوانان و جوانان ادابازی کند، همان شکل‌ دولت قبلی بهتر بود که تکلیف همه سرراست‌ بود. این همه متخصص داریم از دورافتاده‌‍‌ترین روستاها تا داخل شهرها و خارج از کشور. جان هر کسی دوست دارید بگذارید متفکران و صاحب‌نظران برای بچه‌هایمان برنامه‌ریزی کنند. این ادابازی سخیفِ منحطِ حال‌بهم‌زن اگر ادامه پیدا کند، پاسخ بدی از نوجوانان خواهد گرفت. مگر راه دیگری در فکر رییس جمهور جدید باشد سوای آدم‌های قدرت‌باز. با کمترین امید، منتظر می‌مانیم فعلا. #علی_اکبر_زین_العابدین

👨‍🏫 کارگاه‌های تابستانی آموزش نویسندگی ویژه نوجوانان (آنلاین) ✏️ به سبک علی‌اکبر زین‌العابدین (نویسنده، روان‌شناس و موسس شبکه آموزش نوشتن خلاقانه به کودکان و نوجوانان) 👨‍💻 ویژه چهارمی‌ها تا ششمی‌ها هفتمی‌ها تا یازدهمی‌ها 🪜 در سه سطح: ۱- مقدماتی ۲- پیشرفته ۳- حرفه‌ای هدف این کارگاه‌ها آشنایی، تقویت و شکوفایی نوجوانان با انواع تکنیک‌ها و مهارت‌های نوشتاری در شکلی سرگرم‌کننده است. تا به گسترش تخیل، اندیشه و ارتباطات آنها بینجامند. نگارش و نوشتن خلاقانه، امروز از ضعف‌های جدی آموزش مدرسه‌ای ماست که در این کارگاه‌ها با شیوه‌هایی نوین پیگیری می‌شوند. این کارگاه‌ها که تاکنون ده‌ها دوره از آنها برگزار شده است، با نگاهی به روان‌شناسی خود کمک می‌کند که نوجوان در حین ورزش نوشتن، با هیجانات و عواطف خود نیز آشنایی بیشتری پیدا کرده و گامی به سوی شناخت، پذیرش و ابراز آگاهانه آنها بردارد. ⌚ هر جلسه: ۹۰دقیقه‌ 📚 تعداد جلسات: ۶جلسه 📢 شروع دوره‌ها: تیرماه ۱۴۰۳ ⏳تخفیف ثبت‌نام زودهنگام: تا یکشنبه ۲۰ خرداد‌ماه 🖥️ ثبت‌نام آنلاین: www.zeinolabedin.com 📲 تلفن، واتس‌اپ و تلگرام: ۰۹۹۱-۲۵۰۸۶۷۴ 📝 شیوه تعیین سطح برای هنرجویان ۱- مقدماتی: ویژه‌ی مبتدیان که در آغاز مسیر نوشتن قرار دارند. ۲ - پیشرفته: ✔️ویژه‌ی افرادی که در دوره‌های قبلی این کارگاه حضور داشته‌اند. ✔️ یا با آزمون ارزش‌یابی و تعیین‌ سطح انتخاب می‌شوند. ۳ - حرفه‌ای: ✔️ویژه‌ی افرادی که در چند دوره‌ی پیشرفته‌ی این کارگاه‌ها حضور داشته‌اند. ✔️ یا با آزمون ارزش‌یابی و تعیین‌ سطح انتخاب می‌شوند. @AcademiZeinolabedin

ایام امتحانات تنها فرصت مسئولیت‌پذیری فرزندانمان نیست 🖋️علی‌اکبر زین‌العابدین . شاید مشکل ما این باشد که مسئولیت‌پذیری نوجوانان را جوری که دلمان می‌خواهد معنا می‌کنیم: درس و موفقیت در امتحانات و آزمون‌های مدرسه و دانشگاه. فراموش کرده‌ایم که مسئولیت‌پذیری از ارکان اصلی تربیت نوجوانان است که تا 25 سالگی ادامه دارد. مسئولیت‌پذیری انسان در قبال خدماتی که از جهان دریافت می‌کند. نوجوان دارای حقوقی است اعم از نیازهای اولیه و ثانویه مانند خوراک، پوشاک، مسکن، امنیت جانی و عاطفی، انواع آموزش، محیط زیست، آزادی و اختیار، تفریح و سرگرمی و ... که تامین آن از وظایف خانواده‌ها، حکومت‌ها و دست‌اندرکاران تعلیم و تربیت است. و در مقابل این حقوق، مسئولیت‌هایی متوجه اوست؛ احترام گذاشتن به اطرافیان، دیگردوستی، انسان‌مداری، پاسخگویی نسبت به حقوقی که در اختیار دارد در حد و اندازه‌ی سن و توان و انواع استعدادهایش. از جمع کردن ساده رخت‌خوابش و مسئولیت امور اتاق و وسایل شخصی‌اش تا انواع کمک‌هایی که می‌تواند در خانه و خانواده و مدرسه و اجتماع به دیگران برساند و در همین حین نیز یاد بگیرد. مسئولیت دانش‌آموز و دانشجو در زمان تحصیل نیز یکی از این موارد است. یعنی اگر ما به حق با بسیاری از اصول مدرسه‌ای و دانشگاهی موجود، مخالفت‌ها و انتقادها داریم اما به هر روی فرزندان ما در همین چارچوب زندگی می‌کنند. بنابراین حق ما والدین و معلمان است که در قبال آنچه بستر آموزشی‌اش را فراهم آورده‌ایم از فرزندانمان مسئولیت‌پذیری بخواهیم. این نوع مسئولیت البته نسبی است؛ بنا به ظرفیت‌های روانی، مغزی، جسمانی، مالی، هوشی و علاقه‌های او. اما نوجوانی که در مسیر مسئولیت‌پذیری عمومی در روند زندگی‌اش قرار نگرفته طبعا نمی‌تواند تنها در یک امر، خودش را مسئول بداند و اگر هم چنین باشد، شخصیتی تک‌ساحتی و تک‌بعدی از او ساخته می‌شود. در نتیجه مسئولیت‌پذیری بهتر است به مسئولیت‌خواهی برسد؛ یعنی خودش بخواهد. درونی‌سازی شود. به عنوان روندی انسان‌مدارانه و «خودآیین». چنین فرزندی با طی فراز و فرودهای زیاد که گاه می‌توان از آن به سخت‌گیری‌های انعطاف‌مدار بزرگسالان یاد کرد می‌تواند به صلح با خود و جهان نزدیک شود. چون توقعات و طلب‌های اضافه‌خواهانه‌اش که منجر به انواع تنش‌ها و جنگ‌‎ها می‌شود، به تعادل خواهد رسید. دوست من، زمان امتحانات تنها فرصتی نیست که فرزند ما مسئولیت‌پذیر بار بیاید. . . #علی_اکبر_زین_العابدین . #امتحانات #مسئولیت_پذیری

همان‌ها که جلسه می‌گذارند که:«اولیای گرامی، در این ایام گوشی‌هایشان را ازشان بگیرید، وسایل بازی را جمع کنید، یک خط کتاب غیردرسی نخوانند، هر کلاس ساز و ورزش که می‌روند فعلا تعطیل.»چون شما می‌دانید دیگر، ورزش خیلی برای تمرکز ذهنی و تعادل جسمی ضرر دارد و باعث می‌شود نمره‌ها پایین بیایند. موسیقی و کتاب هم همه بهتر می‌دانند هر چه بدن و ذهن بچه را از اینها دور کنی، قشنگ می‌تواند تمام ثانیه‌ها را درس بخواند و فقط یک مقدار فرصت بماند واسه خوردن و دستشویی رفتن.     ۹ و اما در پایان یکی از بهترین روش‌های سمی کردن فضا را بگویم و بروم. از هر جلسه امتحانی که بچه‌مان برگشت خانه، سین جیم کنیم. دانه به دانه سوال‌ها را: «این سوال را چه نوشتی؟... چند نمره کم می‌آوری؟... واااای باز هم بی دقتی!... چقدر گفتم این فصل را بیشتر بخون. خاک عالم تو ... می‌دونی نمره درس به این آسونی رو از دست داده‌ای معدلت چه قدر داغون می‌شه! حالی‌ت هست؟!» و بعدش هم قهر و بی محلی و زهرمار کردن یک لقمه غذای بچه. البته این هیچ فرقی ندارد با آن رفتاری که هر جا هستیم جلوی جمع یا توی خانه بگوییم: «حرف نداره بچه‌م. همیشه همه نمره‌هاش عالیه. این ترم هم خواهید دید.» تا می‌توانیم بادش کنیم. تا این دانش‌آموز معصوم،کوچک‌ترین خطای امتحانی بشود جهنمش. بشود بچه‌بده‌ی داستان و شب‌های تنهای تاریک فقط بالش،اشک‌هایش را ببوسد. @azein0labedin #علی_اکبر_زین_العابدین