خودشناسی ... خودت را ببین

👆👆👆 وقتی زندگی هدف دار باشد ، هر اتفاقی بیفتد فرح بخش و شادی آفرین است ، چرا ؟ چون ما رو به هدف نزدیک تر کرده است ، در فرح و شادی دائمی هستیم، نه اینکه با بدست آوردن چیزی شاد شویم و با از دست دادن چیزی غمگین شویم. برداشت از صحبت های استاد حسین نوروزی حسن پری پور @mahfelekhodshenasi

وقتی انسان با بدست آوردن چیزی خوشحال می شود و با از دست دادن چیزی غمگین ، هنوز هدف ندارد. هنوز هدف را نشناخته است. استاد حسین نوروزی @mahfelekhodshenasi

اگر این فرمایش حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام را بفهمیم پاسخ همه سؤالات داده خواهد شد لاتجهل نفسک فإن الجاهل بمعرفة نفسه جاهل بکل شئ خودنشناس نباش زیرا کسی که خودش را نمی شناسد هیچ چیز را نمی شناسد استاد حسین نوروزی @mahfelekhodshenasi

جیمز هالیس، روان درمانگر محبوب یونگی یک فرمول سه تیکه باحال داره که همیشه به خودش میگه که حالش را خوب کنه(۴۰ ثانیه) دکتر علیرضا شیری @mahfelekhodshenasi

کسی که خودش را نشناخته و بدنبال خودش بیرون از خودِ واقعی میگردد ، قطعا برای خودهای دروغینِ خود تقدس قائل می‌شود. همه کسانی که خود را گم کرده باشند ، مقدساتِ متفرق و متعددی دارند که برای آنها حرمت و عصمت قائلند و برای حفظ حریم آنها حاضر به هر نوع فداکاری هستند. استاد حسین نوروزی @mahfelekhodshenasi

عیب هام رو بشناسم، «خودم» رو شناختم. نیما احمدی وجودِ مَنیّت بزرگترین عیبِ، عیب های دیگر به همین ریشه بر میگرده. سجاد دارایی @mahfelekhodshenasi

آقا أمیرالمؤمنین علیه السلام: جهل المرء بعيوبه من أكبر ذنوبه‏ جهل انسان نسبت به عیب هایش، از بزرگترین گناهان اوست. «ارشاد»، شيخ مفيد/ 142 @mahfelekhodshenasi

آقا أمیرالمؤمنین علیه السلام: معرفة المرء بعيوبه، أنفع المعارف سودمند ترین معارف، معرفت انسان به عیب هایش است. «غرر الحكم»/ 318 @mahfelekhodshenasi

چرا عاقل کند کاری که باز آرد پشیمانی مراسم خاکسپاری پدر یکی از رفقا بودیم نزدیکان مرحوم خیلی گریه و زاری میکردند حاج آقا ( استاد حسین نوروزی) به این مضمون فرمودند : در زمان حیات اطرافیانمان  کاری بکنیم که وقتی به رحمت خدا رفتند خیلی نخواهیم  گریه و زاری بکنیم! (به این معنا که در زمان بودنشان قدرشان را بدانیم ) تدبر: گریه و زاری و ناراحتی اکثر ما در هنگام از دست دادن یکی از  عزیزانمان بخاطر این است که مدام زمان حیات مرحوم به یادمان میآید و  به خود میگوییم چرا بیشتر سراغش نرفتم چرا از دستش عصبانی شدم چرا قهر کردم چرا بیشتر خوبی نکردم چرا باهم دعوا کردیم چرا گذشت نکردم چرا ...... اینها همه حسرتهایی است که برای از دست دادن  اطرافیان میخوریم حال اگر قدر خودمان را ندانیم به خودمان سر نزنیم به خودمان خوبی نکنیم  با خودمان دعوا داشته باشیم و در یک جمله خودمان را نشناسیم چقدر حسرت میخوریم؟ جفا و بی محبتی  به خودمان ؛ که از همه ی نزدیکان نزدیکتریم به خود (ما برای کم لطفی مثلاً  به همسایه ناراحت می‌شویم) حالا برای کم لطفی به خودمان ناراحت نشویم؟؟!! قطعا میشویم و این دوری از خود میتواند بزرگترین حسرت ما باشد البته که  خدا لطف کرده ؛ به ما فرصت داده تا با کمک حجت‌های بیرونی انبیاء و اولیای الهی  رابطه ی خودمان با خودش را اصلاح کنیم و دچار حسرت نشویم ان شاءالله محمدرضا عبدمنافی @mahfelekhodshenasi

«سرم شلوغ است.» «خیلی گرفتارم» «به خدا اصلا وقت ندارم» از جمله شایعترین دروغهایی است که ما در متن زندگی مدرن به خود و دیگران می گوییم. ما در غالب موارد بسیار کمتر از آنچه وامی نماییم گرفتاریم. اما در زندگی مدرن «گرفتار بودن» و «وقت نداشتن» تبدیل به نوعی ارزش شده است. یعنی گویی کثرت مشغله و کمبود وقت نشانه اهمیت و منزلت فردی و اجتماعی فرد است. وقتی که به دیگری می گوییم «به خدا خیلی گرفتارم، اصلا وقت ندارم» ته دلمان غنج می زند، پنهانی احساس غرور می کنیم. زندگی مدرن به ما القاء می کند که انسان مفید باید تمام لحظه های روزش را برنامه ریزی کند و هر لحظه اش را باید مشغول به کاری باشد. حتّی ساعات استراحت و فراغت فرد هم باید بدقت برنامه ریزی شود تا کارآیی او را در ساعات اشتغال بالا ببرد. زندگی مدرن زندگی سرعت و اشتغال مداوم است، و کسی که در میانه این کوران آهسته و فارغ باشد یا کاهل است یا ناتوان. و همین است که آهستگی و فراغت را به نوعی ضدارزش و مایه عذاب وجدان تبدیل کرده است. «بی کار بودن»‌ و «وقت آزاد داشتن» رفته رفته مایه شرم شده است. زندگی مدرن البته به طور طبیعی برای ما مشغله می آفریند، اما خود ما هم آگاهانه یا ناخودآگاه تلاش می کنیم زندگی مان را شلوغ کنیم و برای خود مشغله بتراشیم. ما از «بی کار ماندن» یا «وقت آزاد داشتن» احساس گناه می کنیم، و غالبا آن را نشانه برنامه ریزی بد یا اتلاف وقت می دانیم. برای همین است که حتّی اگر در خانه بیکار باشیم، ترجیح می دهیم ساعتها بیهوده در اینترنت پرسه بزنیم اما به تلفن یک دوست پاسخ ندهیم. تظاهر به گرفتاری و کثرت مشغله یا راهی برای خودنمایی و خودبزرگ نمایی شده است یا شیوه ای که در پشت آن احساس گناه مان را از «بی کار بودن» پنهان می کنیم. به نظرم خوبست که گهگاه به خودمان نهیب بزنیم که هرچند آدمهای مهم گرفتارند، اما همه آدمهای گرفتار مهم نیستند. بی کاری و فراغت همیشه بد نیست که برعکس، در غالب موارد سرچشمه خلاقیت و مجالی برای تأمل است. آدمهایی که همیشه گرفتارند و هیچ وقت وقت ندارند، غالبا آدمهای بی نظم و پریشانی هستند که ناتوانی شان را در تنظیم مناسبات انسانی در پس تظاهر به گرفتاری پنهان می کنند. اگر کسی برای دوستی با شما وقت ندارد، همان بهتر که وقت تان را برای دوستی با او تلف نکنید. #دکتر_آرش_نراقی @mahfelekhodshenasi