نان و آزادی

بازنشستگان، از پراکندگی تا اجماع برای اجرای قانون ✍️   اسماعیل گرامی (کارگر بازنشسته) بازنشستگان خواسته های فراوانی دارند و اولین خواسته آنها افزایش حقوق می باشد. اما این حقوق به چه شکل و به چه اندازه ای باید افزایش یابد؟ (لازم به ذکر است که این مقاله در رابطه با بازنشستگان نوشته شده است و افزایش حقوق شاغلین را از منظر دیگری باید مورد بررسی قرار داد). ثروت ملی این کشور بقدری زیاد است که سهم هر بازنشسته از این ثروت؛ شاید هزاران برابر حقوق فعلی او باشد اما فقط یک درصد این جامعه (که تمامی آنها از مسئولین حکومتی می باشند) بخش اعظم این ثروت را به جیب می زنند و ۹۹٪ جامعه (که بازنشستگان نیز بخشی از آنها می باشند) در فقر و فلاکت بسر می برند. در این شکی نیست که هر فرد در این جامعه (چه حقوق بگیر چه غیر حقوق بگیر) باید در معیشت کامل باشد. از همین جهت عده ای با محاسبه ی مبلغ معیشت بر این اعتقادند که حداقل دستمزد باید تا این مبلغ، افزایش یابد(علیرضا میرغفاری یکی از اعضای کارگری "شورای عالی کار" مبلغ معیشت را ۱۵ میلیون تومان و فرامرز توفیقی عضو کمیته دستمزد این مبلغ را ۲۰ میلیون و ۲۰۰ هزار تومان محاسبه کرده اند افراد و گروه های دیگری از ۳۰ میلیون تومان تا ۵۰ میلیون تومان نیز محاسبه کرده اند). عده ای دیگر می گویند حقوقها باید متناسب با نرخ تورم افزایش یابند تا حقوق بگیران قدرت خرید سال گذشته را داشته باشند. در این رابطه درصدهای متفاوتی اعلام شده اند (از  ۲۸٪ الی ۲۰۰٪) در این اختلاف نظرها مسلماً؛ مبالغ بالاترِ معیشت و درصدهای بالاترِ نرخ تورم؛ چرب و چیلی تر و برای ما شیرینتر هستند و از همین جهت است که عده ای از محاسبه گران برای کسب وجهه و یا برای رادیکالتر نشان دادن خود نسبت به دیگران ، ارقام بالاتری را مطرح می کنند و یا عده ای ارقام بالایی اعلام می کنند که در آینده؛ برای گذشته یِ منفعل خود افتخار بخرند!! در میانِ این همه مبالغ معیشت و درصدهای نرخ تورم پراکنده و متفاوت که توسط عده ای "محاسبه" شده است؛ بازنشستگان کدام را مطالبه کنند؟ کدام را در کف خیابان فریاد بزنند؟ متاسفانه در شرایط کنونی؛ بازنشستگان فاقد یک تشکل مستقل می باشند که در پی یک سری مبارزات خیابانی، این تشکل بتواند "مبلغی ثابت" را "متناسب با قدرتِ بازنشستگان" بدست آورده و آن را برای چانه زنی و مذاکره آماده نماید. اگر نمی توان بر سر این همه مبالغ و درصدهای پراکنده و متفاوت به اجماع رسید، اما می توان به اتفاق، حکومت را به پذیرش "قانون" مجبور کرد: حکومت ضمن درج حق عائله مندی و حق اولاد در فیش حقوقی زنان، باید طبق ماده ۹۶ متناسب با نرخ تورمِ هرچند "دروغینِ" خود که بانک مرکزی آنرا اعلام میکند، "تمامی آیتم های فیش حقوقی" را افزایش دهد، چراکه جدا از هر اطلاعات غلط و یا صحیحی، روح این ماده قانونی بر این است که حقوقها باید متناسب با نرخ تورم افزایش پیدا کنند تا بازنشستگان "قدرت خرید سال گذشته" را داشته باشند. مشکل ما بازنشستگان محاسبه درست و یا غلط مبلغ معیشت و یا نرخ تورم نیست(که مسلما بر سر آن به اجماع نمی رسیم)، مشکل ما بازنشستگان این است که بعلت عدم حضور در کف خیابان؛ اجازه داده ایم که حکومت در طی چندین سال؛ قانون را به زیر پا بگذارد و حقوقها را "سلیقه ای" پرداخت نماید و همچنین نظاره گر این بوده ایم که کانون ها مُهر خیانت خود را پای این عملکردِ ظالمانه حکومت زده اند. همین حداقل خواسته (تن دادن حکومت به قانون و اجرای ماده ۹۶) به تلاش جمعی نیاز دارد. برای گرفتن یک خواسته؛ آمدن به "کف خیابان" به عنوان مبارزه لازم است ولی کافی نیست! "کف خیابان" و "تعداد بازنشستگان در کف خیابان" دو مقوله ای هستند که یکدیگر را کامل می کنند. "تعداد بازنشستگان در کف خیابان" زور و قدرت بازنشسته را برای کسب خواسته مشخص می کند، هر چه "زور و قدرت" بازنشسته بیشتر باشد خواسته بیشتری را می تواند بگیرد. بازنشسته ای که نتواند گام اول را بردارد، بازنشسته ای که نتواند حقوق خود را متناسب با "نرخ تورم دروغین بانک مرکزی" افزایش دهد، هرگز نخواهد توانست حقوق خود را "متناسب با نرخ تورم واقعی" افزایش دهد! هرگز نخواهد توانست حقوق خود را "متناسب با معیشت واقعی" افزایش دهد! مَبلغ افزایش حقوق را "تعداد بازنشستگان در کف خیابان" مشخص میکند نه یک واقع بینی در رابطه با هزینه مورد نیاز یک فرد! نه ماشین حساب! کسانی که با یک واقع بینی در رابطه با هزینه مورد نیاز یک فرد؛ مبلغی را برای دستمزد پیشنهاد می دهند؛ در حقیقت مُقسّمِ "توزیع ارزش اضافی" که "مبارزه طبقاتی" می باشد را در نظر نمی گیرند که داور این مبارزه همانا "زور طرفین" می باشد. گرانی و تورم افسار گسیخته هر روز بیشتر از روز گذشته کارد را به استخوان نزدیک می کند و بازنشستگان بیشتری به کف خیابان می آیند تا حکومت را به پذیرش "قانون" ماده ۹۶ مجبور نمایند. ۱۴ خرداد ۱۴۰۳

وضعیت زندانی سیاسی #ساناز_جهان_تیغ، با محکومیت به ۲.۵سال زندان وضعیت زندانی سیاسی ساناز جهان تیغ، با محکومیت به ۲.۵سال زندان زندانی سیاسی ساناز جهان تیغ در اوایل شهریورماه ۱۴۰۲، توسط نیروهای امنیتی بازداشت شد. وی در ۱۸شهریورماه ۱۴۰۲، در دادگاه انقلاب ساری به اتهام تبلیغ علیه نظام و توهین به خامنه‌ای به ۲.۵سال زندان محکوم شد به گزارش کانون حقوق بشر ایران، دوشنبه ۱۴خرداد ۱۴۰۳، زندانی سیاسی ساناز جهان تیغ در حال تحمل محکومیت ۲.۵ساله در زندان تیرکلا ساری می‌باشد. زندانی سیاسی ساناز جهان تیغ در اوایل شهریورماه ۱۴۰۲، توسط نیروهای امنیتی بازداشت شد. وی در ۱۸شهریورماه ۱۴۰۲، در دادگاه انقلاب ساری به اتهام تبلیغ علیه نظام و توهین به خامنه‌ای به ۲.۵سال زندان محکوم شد. وی پیش از این ۲مرتبه دیگر هم بازداشت شده و مدتی را در زندان‌های ساری و قائمشهر گذرانده بود. وی هر بار با قید وثیقه از زندان آزاد شده بود #ژن_ژیان_ئازادی #زنان_زندانی #علیه_سرکوب_زندان #جنگ_علیه_زنان #زندانی_سیاسی_آزاد_باید_گردد https://t.me/kanla57

رقص زیبای خانم مهدیه نجف‌دری تهران ۱۱ خرداد ۱۴۰۳ Music: Schindler’s List- Boston Symphony Orchestra, Itzhak Perlman, John Williams #زنده_باد_انقلاب #زن_زندگی_آزادی #پیش_بسوی_اتحاد_جنبش_ها_حول_نان_کار_آزادی #کارگر_زندانی_زندانی_سیاسی_آزاد_باید_گردد #توماج_صالحی آزاد_ یاید_ گردد #نان_کار_آزادی_حکومت_کارگری @Skaregari

سخنان طیب چتانی از فعالین کارگری و اجتماعی سنندج و قرائت پیام تشکر خانواده مظفر صالح‌نیا بر سر مزار او دوشنبه ۱۴ خرداد ۱۴۰۳ مراسم یادبودی به مناسبت سومین روز درگذشت مظفر صالح‌نیا در بهشت محمدی سنندج برگزار شد. در این مراسم تعداد زیادی از فعالین کارگری و مدنی از شهرهای مختلف حضور داشتند.