🥀 یک حرف از هزاران

برای مجتبی، شهید خرمشهر از کتاب «نه برای جنگ» گردان آسیب‌دیدهٔ ما را از خط مقدّم ترخیص کردند، به اهواز و سپس با قطار به شهرمان برگشتیم. تمام مردم غرق شادی آزادی خرمشهر بودند و با گل و شیرینی آن را جشن می‌گرفتند ولی ما از جنگ‌برگشتگان را اندوهی عمیق فراگرفته بود. جنگ همین است. آنها که پیروزی می‌آفرینند و جشن به ارمغان می‌آورند، خود درد می‌کشند و به عزا و ماتم می‌نشینند. در ایستگاه راه‌آهن نیشابور چون همه از آمدن ما باخبر نشده بودند، تعداد کمی از خانواده‌ها به استقبالمان آمده بودند. پدر محمّد طبیعی هم در میان آنها بود. قطار ایستاد، قلبم تند می‌زد. نمی‌دانستم وقتی خانواده دوستان شهیدم را می‌بینم چه بگویم! دلم می‌خواست قطار حرکت کند و برود و در یک ایستگاه دورافتاده ما را پیاده کند. حدود یک ماه قبل در همین ایستگاه با مجتبی و مجید و علیرضا و محمود و حسین و منوچهر غرق در شوخی و خنده سوار قطار شده بودم و اکنون تنها اندوه نبودنشان با من بود. قدم‌های سنگینم را روی پله‌های آهنین قطار گذاشتم و پدر محمّد طبیعی را دیدم که با دیدن محمّد و چند نفر دیگر از بچه‌ها که زودتر از من پیاده شده بودند، با شتاب به طرف ما می‌آمد. دلم ریخت. وقتی سراغ پسر دیگرش علیرضا را از محمّد بگیرد، او چه جوابی خواهد داد؟! مگر می‌تواند به آن پیرمرد بگوید برادرم علیرضا دیگر نخواهد آمد؟! اگر بگوید شهید شده، چگونه بگوید جنازه‌اش نیست و در خاک عراق مانده است؟ در چنین نگرانی، ساکت و آرام پیش می‌رفتیم تا آن پیرمرد ریز‌جثه به پسرش رسید. محمّد را در آغوش گرفت. بعد نگاهش را به ما انداخت. به‌گمانم یکایک ما را ورانداز کرد، مگر پسر دیگرش علیرضا را هم ببیند. با نگرانی از محمّد سراغش را گرفت، محمّد سکوت کرد. شاید هم چشم‌هایش پُر از اشک شدند. پیرمرد که سکوت پسرش را دید و اشک‌هایش را، بی‌آنکه چیز دیگری بپرسد صدای شیونش در ایستگاه پیچید. همراه با ناله‌های دل‌خراش او اشک‌های ما هم سرازیر شد. قطار رفت و ما را در آن ایستگاه غرق در ماتم با جای خالی دوستانمان تنها گذاشت. پسر خواهرم، حسین خوردو، تنها کسی بود که از خانواده به استقبال من آمده بود. با چشمانی گریان یکدیگر را در آغوش گرفتیم. با او برای مجتبی و محمود گریستیم که آخرین شب قبل از اعزام را همراه این دو در خانهٔ حسین گذرانده بودیم. بعد با همان چشمان خیس به خانهٔ خواهرم رفتیم. اتفاقاً همان روز مراسم تشییع جنازهٔ چند شهید بود. پس از استراحتی کوتاه همراه با حسین خوردو به تشییع جنازه رفتیم. در میان جمعیت حاج‌آقای توحیدی پدر مجتبی را دیدم که روحانی سرشناسی بود. او علاوه بر اینکه مجتهد بود و در حوزهٔ علمیه نیشابور از مدرسین بنام به‌شمار می‌رفت، دبیر آموزش‌وپرورش هم بود. از قضا همان سال آخر دبیرستان که من و مجتبی کلاس درس را رها کرده و به جبهه رفته بودیم، دبیر درس «بینش دینی» ما بود. من و مجتبی در ردیف آخر، کنار هم سر کلاسش می‌نشستیم. طفلکی مجتبی سر کلاس پدرش خیلی مظلوم و ساکت می‌نشست. پیش رفتم و به او سلام کردم. مرا گرم در آغوشش گرفت. هیچ‌وقت هیچ یک از معلّمانم مرا بغل نکرده بودند. اکنون در آغوش دبیر دینی‌ام و پدر دوست شهیدم اشک می‌ریختم. او هم کمی گریست ولی خیلی زود بر خودش مسلّط شد و مرا در غم شهادت پسر خودش دلداری داد. بعدازظهر همان روز همراه با حسین خوردو به خانهٔ شهید توحیدی رفتیم. چقدر سخت و دلگیر بود که اکنون دیگر «مجتبی» نبود، آن مجتبی سرشار از مهربانی و شوخ‌وشنگ و پُر از انرژی، اینک «شهید توحیدی» بود نشسته در قاب عکسی. هیچ‌گاه هیچ قاب عکسی چنان زنده در نگاهم خودنمایی نکرده بود. آن‌‌قدر زنده که گاه می‌خواستم بروم و دستش را بگیرم و بگویم: «مجتبی! چرا اینجا نشسته و به من زل زده‌ای پسر؟! بلند شو! باید بریم درس بخونیم.» دوستان دیگر هم به‌تدریج رسیدند و تا شب حجله‌ای برایش درست کردیم. آن را سر کوچه گذاشتیم و با گل و چراغ آذینش بستیم. مردم گروه‌گروه می‌آمدند و به خانواده‌اش تسلیت می‌گفتند و می‌رفتند. گاهی هم مرا به یکدیگر نشان می‌دادند.‌ بعضی‌هایشان جلو می‌آمدند و می‌پرسیدند: شما همان دوست مجتبی هستید که با هم در جبهه بودین؟ بله. چه حیف که مجتبی شهید شد! شما طوری نشدین؟! نه من سالمم. و در دلم آرزو می‌کردم کاش من هم شهید شده بودم. بعد تسلیت صمیمانه‌تری به من می‌گفتند و می‌رفتند. آخر شب که رفت‌وآمدها تمام شد. خواهر مجتبی آمد و ما دوستانش را برای شام به داخل خانه دعوت کرد. بعد از شام بی‌بی مرا به گوشه‌ای صدا زد و در حالی‌ که دیگر اشکی برایش نمانده بود، که حتی نمی به چشمان غم‌زده عزادارش بدهد با صدایی حزن‌آلود و لرزان پرسید: «حسین‌آقا! لطفاً بگین مجتبی چطور شهید شد؟ چرا جنازه‌اش رو نتونستین بیارین؟! جنازهٔ پسرم کجاست؟» سه سؤال کوتاه که جواب هر کدامش داستان بلندی را می‌طلبید. سوم خرداد روز آزادی خرمشهر مبارک @yek_harf_az_hezaran

سخنان نسنجیده بسیار محسن رضایی: شهادتش هم دستاورد بزرگی برای ملت ایران بود. اسماعیلی: در فاصله سه تا ۴ ساعت چندین بار با تلفن حاج آقای آل‌هاشم

🔹️توروبولانس و ویندشیر عامل احتمالی سقوط هلی‌کوپتر رئیس‌جمهور اگر عامل سقوط هلی‌کوپتر را شرایط جوی بدانیم، بر اساس نظر استاد اردکانی(استاد اینجانب و پدر علم‌ هواشناسی سینوپتیکی کشور) که هم‌اکنون در آمریکا بسر می‌برند، توربولانس شدید و wind shear یا تغییر شدید قائم سرعت باد می‌تواند عامل سقوط هلی‌کوپتر رئیس‌جمهور بوده باشد. باید این موضوع به‌دقت مورد توجه گروه تحقیق حادثه قرار گیرد. در این صورت باید گزارش هوای مسیر پروازی که به خلبان داده شده حاوی چنین اطلاعاتی می‌بوده است. #ثنایی_نژاد http://t.me/yek_harf_az_hezaran

"معاون رئیس جمهور و تعدادی از اعضای هیئت دولت عازم تبریز شدند!" "رئیس هلال احمر عازم تبریز شد!" آقا! قرار نیست شما خودتون برین دنبال هلیکوپتر بگردین! باید تو دفترتون بمونید و درست مدیریت کنید بحران رو! تا شما به تبریز برسین کلی از زمان طلایی تلف شده رفته! مدیریت بحران می‌دونید چیه اصلا؟! #ثنایی_نژاد @yek_harf_az_hezaran

میشه برای هر حادثه یک واژه اختراع نکنید؟! فرود سخت دیگه چه صیغه‌ایست؟! #ثنایی_نژاد @yek_harf_az_hezaran

خبرها در باره حادثه هلی‌کوپتر حامل آقای رئیسی چرا اینقدر غیر دقیق است و مبهم؟! عصر ارتباطات است مثلا! آن هم هلی‌کوپتر رئیس دولت! چگونه است که حتی معلوم نیست در چه وضعیتی هست این هلی‌کوپتر و سرنشینانش؟! #ثنایی_نژاد @yek_harf_az_hezaran

🔹️سیل حاصل از توسعه شهری کور! مفایسه‌ای بین دو تصویر ماهواره‌ای در دو سال ۱۹۷۰ با امروز نشان می‌دهد شهر مشهد در محله سیدی چگونه در یک بستر سیلابی گسترش بی‌رویه یافته است. اگر در بارندگی.هایی از ایم دست در چنین منطقه‌ای سیل نیاید جای تعجب دارد. به گمانم همکارانم در گروه جغرافیای شهری بتوانند تحلیل دقیق‌تری از این گسترش شهری بی‌حساب و کتاب و نادرست ارائه نمایند. ماخذ ویدئو: https://t.me/Mahdi_Motagh #ثنایی_نژاد @yek_harf_az_hezaran

🔹️کاش کانال‌‌های انتقال آب باران در سطح مشهد چنین بودند! چندین کانال را در بلوار نماز و دیگر آبراهه‌های جنوب شهر مشهد دیده‌ام. اگر در طراحی و اجرای آنها از دانشگاه فردوسی مشهد الگو می‌گرفتند و مانند شکل فوق کانال‌های روباز متناسب با جریان‌های حاصل از حداکثر بارش محتمل(PMP) احداث می‌شدند، این فاجعه‌ها رخ نمی‌دادند. لازم به ذکر است اینجانب شخصا شاهد بودم در سال ۱۳۷۱ وقتی این کانال‌های انتقال آب در داخل پردیس دانشگاه احداث نشده بودند، یک بارندگی نظیر همین چند روز گذشته رخ داد و سیل مخربی محوطه پردیس دانشگاه را فراگرفت و خسارت‌های زیادی به وجود آمد. از زمانی که این کانال‌ها احداث شده‌اند دیگر هیچ‌وقت چنان اتفاقی نیافتاده است‌. #ثنایی_نژاد @yek_harf_az_hezaran

📽گزارش تصویری از همایش «عمرجاودانی» ویژه روز ملی و نخستین روز جهانی «حکیم عمر خیام نیشابوری» ۲۶ اردیبهشت ماه جلالی ۱۴۰۳ سالن همایش های جهاد دانشگاهی این همایش با حمایت مالی و معنوی شرکت «پولاد پرویز خراسان» سامان یافت. سخنرانان ارجمند همایش: جناب استاد سیدعلی میرافضلی جناب دکتر محمدرضا خسروی پور با همکاری و همراهی بیش از ۱۵۰ نفری که در این همایش حضور یافتند بخش‌هایی از سخنرانی ها در روزهای آتی همرسانی می شود... 🔳پنجره ای برای دیدن    پنجره ای برای شنیدن @PanjarehGallery با پنجره در اینستاگرام همراه باشید👇 https://instagram.com/panjareh_gallery?igshid=NGVhN2U2NjQ0Yg==

🔹️لامصب! خانه اگر نیستی بیرون که باش! در روزگار گذشته پشت‌بام خانه‌ها را کاه‌گل می‌کردند. بعضی اوقات (مثل امروز) کاهگل‌ها کهنه بودند و آب باران از درز و دروز آن به داخل خانه چکه می‌کرد. بدیهی است که با بند آمدن باران چکه‌کردن آب هم بند می‌آمد. اما گاهی که باران زیاد می‌بارید کاه‌گل اشباع می‌شد و چکه کردن آب به داخل خانه همچنان پس از بند‌آمدن باران ادامه می‌یافت. یک روز ملانصرالدین از اینکه باران بند آمده بود و چکه‌کردن آب از سقف همچنان ادامه داشت حوصله‌اش سر رفت. خانه‌اش را خطاب قرار داد و با عصبانیت داد زد: لامصب! اگر خانه نیستی، بیرون که باش! کنایه از اینکه خانه باید آدم را از برف و باران محافظت کند. اکنون بیرون از باران خبری نیست ولی داخل خانه همچنان باران می‌بارد! کوچه ما هم کم از خانه ملانصرالدین ندارد. بیش از دو ساعت است که باران بند آمده ولی اینجا همچنان مملو از آب است. یک نمونه زیبا از رعایت استاندارهای مدیریت آب‌های سطحی معابر شهری! #ثنایی‌نژاد @yek_harf_az_hezaran