_мємσríєs_

ویدیوهایی از مجسمه هایِ سیمیِ خلاقانه و چَندوَجهی اثرِ "matthieu_robert ortis" هنرمند و مجسمه سازِ فرانسوی، وقتی به آثارِ او نگاه می کنیم، این انتظار را داریم که این منظره ای که می بینیم یکسان باقی بماند، اما اگر از زاویه ای دیگر به آن نگاه کنیم، می بینم که مجسمه از فیل به دو زرافه تغییرِ شکل پیدا می کند. "ماتیو رابرت-اورتیس" خود درباره یِ ساختنِ این مجسمه ها این نظر را دارد که دیدگاه هایِ مختلف است که هنر را جذاب و منحصر به فرد می کند و با تَک وَجهی بودنِ هنر، مخالف است. مجسمه هایِ سیمیِ او گواه این است که چیزی که چشمانِ شما از یک زاویه می بینند، لازم نیست حتماً مانند آن چه که از زاویه ای دیگر هم می بینند باشد. حداقل دو ماه طول می کشد تا او بتواند یک مجسمه یِ چند وجهیِ سیمی را به اتمام برساند. #شما_فرستادین

#شما_فرستادین

تنها آن کس که اندوه زندگی را درک می‌کند می‌تواند قدرت خنده را دریابد. چین و ژاپن - نیکوس کازانتزاکیس محمد دهقانی صباحو 🍃☀️

🎬 Babes in Arms (1939)

به ره منگر، به من بنگر! وقتی به راهی که فراروی ماست می‌نگریم دراز و سنگلاخ و پُرخطر می‌یابیمش. راهی که به تعبیر حافظ آن را پایانی نیست: «زِنهار از این بیابان وین راهِ بی‌نهایت»؛ این راه را نهایت صورت کجا توان بست؟ کِش صدهزار منزل بیش است در بدایت گر چه گاهی دلداری‌مان می‌دهد که این راه صعب، روزی تمام می‌شود. روزی به پایان می‌آید: گر چه منزل بس خطرناک است و مقصد بس بعيد هيچ راهی نيست کان را نيست پايان غم مخور این شیوه‌ای از دلداری دادن است: روزی تمام می‌شود. اما مولانا شیوه‌ای دیگر برگزیده است. می‌گوید آری، راه دراز است و پُر از بلاست، اما اگر عاشق باشی، در تمام این راه، رفیقی خواهی داشت که چراغ‌افروز توست و یاورت. اگر با خدا رفیق باشی، آن راه دشوار و دراز، راهی پُرکشش و دلپذیر خواهد بود: راهی پُر از بلاست ولی عشق پیشواست تعلیممان دهد که دَرو بَر چه سان رویم (کلیات شمس، غزل ۱۵۵۳) چو خدا بُوَد پناهت، چه خطر بوَد چه راهت؟ به فلک رسد کلاهت، که سرِ همه سرانی چه نکو طریق باشد که خدا رفیق باشد سفر درشت گردد چو بهشت جاودانی (همان، غزل ۲۶۴۴) یار باشد راه را پشت و پناه چون‌که نیکو بنگری، یار است راه (مثنوی، ۶: ۱۶۲۰) و از زبان خداوند می‌گوید درست است که راه دور و دراز است، اما به راه نگاه نکن، به من نگاه کن، به من که همراه و رفیق توام نگاه کن، و آن وقت می‌بینی که درنوردیدن راه چه آسان خواهد بود: بگفتم: «روز بیگاه است و بس ره دور» گفتا: «رو به من بنگر، به ره منگر، که من ره را نَوَردیدم» (کلیات شمس، غزل ۱۳۱۱) در نگاه مولانا خداوند قادر است این راه دراز را کوتاه کند و از او به دعا می‌خواست: این راهِ بی‌نهایت گر دور و گر درازست از فضلِ بی‌نهایت بر ما دو گام گردان (همان، غزل ۱۶۶۹) در نگاه عاشقان، راهِ دور و دراز، تنها با عشق است که نزدیک و کوتاه می‌شود و تو هر چه دیر کرده باشی و هر چه از قافله عقب مانده باشی، همین که با صِدق دل قدمی برداری، یارِ کریم، تو را به پیش می‌رانَد و به منزل می‌رساند. از درازی راه هراسان مباش: وادی عشق بسی دور و دراز است ولی طی شود جادهٔ صدساله به آهی، گاهی (اقبال لاهوری، زبور عجم) عشق، به روزها فکر نمی‌کند، به دیر و زودها فکر نمی‌کند، به فاصله‌ها و مسافت‌ها فکر نمی‌کند، چرا که عشق، پریدن است و در یک نَفَس، راهِ دراز را درنوردیدن: عشق است بر آسمانْ پریدن صد پرده به هر نَفَس دریدن (کلیات شمس، غزل ۱۶۹۵) می‌نداند عشقْ سال و ماه را دیر و زود و نزد و دورِ راه را (اقبال لاهوری، جاویدنامه) پس به راه نگاه مکن، به او نگاه کن. او صاحبِ راه است و خود بارها دوستانش را از این راه دشوار عبور داده است: «به ره منگر، به من بنگر، که من ره را نَوَردیدم» عقل آبی 📡

امید...