سفر عشق

گفتم: تو به شرط رعایت اخلاق، هم میتونی با من بیای و توی لذت موفقیتی که سر راهه سهیم باشی و توی جشن پیروزی شادی کنی و طعم یک زندگی متفاوت رو بچشی و هم میتونی رویه خودتو پیش بگیری و راهتو جدا کنی و از دور خبر موفقیت منو بشنوی و ناظر شادی و نشاط و سرزندگی ام باشی. انتخاب با تو. و آن وقت برای تجربه یک زندگی جدید مثل کسانی که قصه هاشان را در کتابها خوانده و یا افسانه هاشان را هنگام خوابیدن از بزرگترها شنیده ایم، همه قفل و بندهای دلبستگی را وا کرده و غل و زنجیرهای وابستگی را شکستم و "خود را ز بد و نیک جدا کردم و رفتم"... "همسفر مورچگان" @azarbeyg

از لحظه ای در آنی لذت ببر. سفر کن. عشقبازی کن. دوست داشته باش و دوست داشتنی باش. و مباش در پی آزار و هر چه خواهی کن. زندگی زیباست و فرصت حضور در این دنیا فقط یکبار... آن را از دست نباید داد. @azarbeyg

یک روز می‌آیی که من دیگر دچارت نیستم از صبر ویرانم ولی چشم انتظارت نیستم یک روز می‌آیی که من نه عقل دارم نه جنون نه شک به چیزی نه یقین، مست و خمارت نیستم شب‌زنده داری می کنی تا صبح زاری می کنی  تو بیقراری می کنی، من بیقرارت نیستم پاییز تو سر میرسد قدری زمستانی و بعد گل میدهی، نو می شوی، من در بهارت نیستم زنگارها را شسته‌ام دور از کدورت‌های دور آیینه‌ای رو به توام، اما کنارت نیستم دور دلم دیوار نیست، انکار من دشوار نیست اصلا منی در کار نیست، امن ام حصارت نیستم.   افشین یداللهی @azarbeyg

سفری در پیش است. سفر به جایی که آسمان لحظه به لحظه تغییر رنگ می دهد. گاهی پوشیده از ابر و گاهی صاف و زلال به رنگ بی نهایت می شود و گاهی ابرها دره جلویی روستا را کاملا می پوشاند و زمین شکل دریا پیدا می کند و آنگاه خورشید با دست و دلبازی تمام نور و گرما می پراکند و زندگی می بخشد و به تعبیر نیکوس کازانتزاکیس "زندگی در کف دست ها همچون دل پرنده ای عاشق می تپید". به همراه یکی از دوستان خوش ذوق که خانمی هنرمند است و گریزان از تنش و نیش و کنایه و کشمکش، تصمیم داریم مدتی در ییلاقات قائم شهر زندگی کرده و تعدادی تابلو خط و نقاشی و نقاشیخط آماده کنیم برای برپایی یک نمایشگاه. اگر به اینترنت دسترسی داشتیم، از زندگی آرام و بدون حاشیه و از روزهای بدون کشمکش مطالبی و بخصوص عکس و فیلم هایی توی کانال خواهیم گذاشت. با آرزوهای خوب برای همه شاداب و تندرست باشید. @azarbeyg

نوشتم: راستی، این گفته عرب ها را بیاد داری؟ که در تلخی ها و ناکامی ها و سختی ها به زبان می آوردم: "واحد یم واحد بالمرا والحلوا سوویه" بیاد داری که گفتم: من آدم در تلخی ها در کنار دوست بودن ام؟ و بیاد داری که هر وقت ناسازگاری می کردی می گفتم: من با خودم عهد کرده ام که در تلخی ها و شیرینی ها کنار هم باشیم؟ اما نگذار ببرم. این شعر مولوی هم که دستکاری کرده بودم را بیاد داری؟ که هر وقت موجب آزارم می شدی برایت میخواندم و تاکید می کردم "مرو مرو که پشیمان شوی از این دوری..." "گفتم نرو. رفتی و بد بیراه رفتی." و دقت کردی که با پشت کردن به من و رفتن به سراغ آنهای دیگر، به من خیانت نکردی، بلکه به خودت خیانت کردی؟ من همان آدمم. با همان دیوانگی ها و دلخوشی ها و همان شور و هیجان و همان آمال و آرزوها، با این تفاوت که افتادن و بلند شدن های پی در پی و متکی به خود بودن ها و چشم همت به دوردست ها دوختن پر امید تر و جسور تر و صبورترم کرده... اما نفرستادم. می دانستم که بعد از رنجاندن های پی در پی و پشت کردن به من که موجب جدا شدنم از او شد، پریشان شده و خواب آشفته و خوارک نامرتب تحلیلش داده است و روزگار خوشی را سپری نمیکند. دیدم از مروت به دور است که زخمش را خراشیده و نمک به آن بپاشم و خاطر آزرده اش را آزرده تر کنم... "همسفر مورچگان" @azarbeyg

خود را بر رویا بیفکن وگرنه تکرار سرنگونت خواهد کرد به قلب خود مومن باش حتی اگر دریاها شعله ور شوند و با عشق زی حتی اگر ستارگان واپس روند. ادوارد کامینز -------------؛----- عکس مربوط به سفر دریایی از بندر ایگومنتیستا در یونان به آنکونا در ایتالیاست. @azarbeyg

من به جنگل رفتم، چون سر آن داشتم که آگاهانه زندگی کنم. من بر آن شدم که ژرف بزیم و تمامی جوهر حیات را بمکم و هر آنچه را که زندگی نیست ریشه کن کنم. که آن دم که مرگ به سراغم می آید، چنین نپندارم که نزیسته ام. هنری دیوید ثورو @azarbeyg

در حالیکه در سربالایی جاده در حال کلنجار رفتن با باد مخالف بودم که به سینه ام می کوفت، با خودم حرف می زدم، که: تارهای سفید روییده بر سرم نشان می دهد که من از هر آنچه می خواست بشکندم مقاوم ترم و چین و چروک نشسته بر چهره ام برملا کننده تعداد دفعات مبارزه هایی است که پشت سر نهاده ام، که یا درس آموخته و تجربه اندوخته ام و یا پیروز شده ام. هرگز شکست نخورده ام. بقول اقبال لاهوری "تمام حاصل عمرم سه حرف است. تراشیدم. پرستیدم. شکستم." هر چه کردم خودم کردم. بارها و بارها ساختم. دلخواهم نبود. ویران کردم. در این تراشیدن ها و آجر بر آجر نهادن ها و ساختن ها نه تنها هرگز حامی و پشتیبان نداشتم، بلکه در پیچ و خم سنگلاخ هایی که برای گرد آوردن مصالح پا نهاده ام، به تخته سنگهای بزرگی برخورده ام که توسط دست های غیبی بر سر راهم گذاشته شده بودند و برای عبور از تنگناها همیشه در حال مبارزه بوده ام. و در همه آن میدان ها اگر بردم، خودم‌بردم و اگر باختم خودم باختم. تنها، اما پر امید. هر چه دارم و هر که هستم، نتیجه تلاش های فردی خودم بوده و... "همسفر مورچگان" @azarbeyg