فقه ولایت

💢بر کرانۀ تهلیل | شمارۀ 1⃣ 💡اهل معرفت کلمۀ طیبۀ «لاإله‌إلّاالله» را تجلی فروغ توحید دانند که توحید هر موحدی بدان وابسته باشد. این کلمۀ باقیه حاوی دو جزء نفی و اثبات است و به «لاإله» نفی بت‌پرستی و به «إلا الله» اثبات یکتاپرستی می‌شود. 🔰و چون تحقق یکتاپرستی بدون تبری جستن از بت‌پرستی امکان‌پذیر نیست لاجرم جنبۀ نفیی بر جنبۀ اثباتی مقدم شده است و ازآن‌رو که ولایت ائمۀ دین علیهم‌السلام در مقام دلایل و اثبات یعنی عالم ظهور و تعیّن رکن رکین توحید است، به همین قاعده مرکب از نفی و اثبات خواهد بود. ✅جنبۀ نفیی همانا تبری و دوری از دشمنان ایشان و جنبۀ اثباتی اظهار محبت و بذل مودت به آن حضرات است. 💠چنانکه پیامبر خاتم صلّی‌الله‌علیه‌وآله در خطبۀ غدیریه به این نکته سامیه عنایت داشته‌اند آنجا که بعد از افادۀ جملۀ نورانیه «مَنْ كُنْتُ مَوْلَاهُ فَهَذَا عَلِيٌّ مَوْلَاهُ؛ هر کس من مولای اویم علی مولای اوست» فرمودند «اللَّهُمَّ وَالِ مَنْ وَالاهُ وَ عَادِ مَنْ عَادَاهُ؛ خدایا با دوستان او دوست و با دشمنان او دشمن باش‏». که این عبارت تصریح دارد که ولایت مرکب از نفی برائت و اثبات محبت است و این مطلب اصلی باشد که از شجرۀ…