نیما قاسمی

آزرده‌ترین مردم، لحظه‌ی انتقام را به تأخیر می‌اندازند! همین تأخیر است که انتقام‌جویی را از کین‌توزی متمایز می‌سازد. انتقام‌جویی، ضربه‌ی متقابل است به ابژه‌ای مشخص که موجب آزار شده است در اسرع وقت: پاسخی درخور به کارفرمایی که توهین کرده است؛ کشیده‌ای متقابل به آن کس که مشتی زده است؛ اعتصاب علیه قانون جدیدی که وضع شده است... در تمامی این موارد «واکنش» نسبتاً هم‌هنگام و هدفی معلوم دارد. اما اگر به هر دلیلی، انتقام‌جویی ممکن نباشد، فرد آزاردیده، یا باید ببخشد و فراموش کند، و یا لحظه‌ی انتقام را به تعویق بیاندازد.…

خطر حذف فیزیکی شاهزاده من برای ترامپ احترام قائلم. به ویژه وقتی امروز دیدم که بعد از شلیک گلوله و زخمی که برداشت، با شجاعت رفتار کرد و ماموران امنیتی را متوقف کرد تا برای هوادارانش دست تکان دهد! خوشحالم که تلاشی برای حذف فیزیکی رقیب با شکست مواجه شده است. اما حذف فیزیکی

درباره نسبت زبان و ادبیات با دین به نظر می‌رسد ادبیات (literature) به معنایی که امروزه می‌شناسم، می‌بایست با ابداع «نوشتار» یا کتابت، آغاز شده باشد. پیش از ادبیات مکتوب، یعنی در دورانی که فرهنگ‌ها همه شفاهی بودند، به هر حال زبان وجود داشته و میزان تسلط بر آن، پایگاه اجتماعی آدم‌ها را تا حدی روشن می‌‌ساخته است. میرچا الیاده که مانند اغلب سنت‌شناسان قرن بیستم، با فرهنگ‌های باستانی همدلی داشته، جایی برای آنکه به یک پژوهش علمی پاسخ دهد، یادآوری می‌کند که شمن‌های جوامع شکارگر، دایره‌ی لغات وسیع‌تری نسبت به اعضای…