کارگاه ترانه

حسین پناهی، یک جانورِ خمارِ هشیارِ عاقلِ دیوانه‌ی فیلسوفِ عارفِ حیران بود. او حرفِ حسابِ هستی بود؛ و چشمان‌ش حلقه‌یی از زنجیرِ عموزنجیرباف!... عموزنجیرباف،... زنجیرتو بنازم ... ): @masnavi_Adamha

کارگاه ترانه با همکاری انتشارات ایزد قلم برگزار می کند: "فراخوان کتاب سال ترانه سرایان ایران" انتشارات ایزد قلم قصد دارد تا مجموعه ای از آثار ترانه سرایان جوان ایران را در قالب یک مجموعه ترانه منتشر کند. علاقه مندان می توانند حداکثر تا تاریخ "15 دی ماه 1397 " اطلاعات فردی (نام و نام خانوادگی، شماره تماس، بیوگرافی مختصر، محل سکونت ) و یکی از ترانه های خود را به ایمیل انتشارات به آدرس [email protected] ارسال کنند. (و یا در تلگرام به آی دی @kamareji ارسال نمایند.) توجه: - هر ترانه سرا تنها مجاز به ارسال یک اثر است. - هزینه حضور هر ترانه سرا در این پروژه تنها "10 هزار تومان" است. - انتشارات ایزد قلم در رد یا پذیرش آثار دریافتی مختار است. - از پذیرش هر کلامی بجز ترانه اعم از شعر و دلنوشته و....معذوریم - ترانه سرایان موظف به اطلاع رسانی این رویداد در شبکه های مجازی اند. - نحوه اطلاع رسانی در گروه کارگاه ترانه اعلام می شود

دوره مقدماتی آموزش ترانه سرایی (آنلاین) مدرس: علی کمارجی شروع از 19 آبان 97 لینک ثبت نام: https://t.me/joinchat/AAAAAEDc_LEnqij7qJlMZw

خبر شکایت ورثه رحیم معینی کرمانشاهی - شاعر و ترانه‌سرا - از فرزاد فرزین، محمد معتمدی و سالار عقیلی، بار دیگر بازار حرف‌ها را سر موضوع کپی‌رایت داغ می‌کند و خلاءهای قانونی را در این زمینه به چالش می‌کشد.حسین معینی کرمانشاهی، فرزند رحیم معینی کرمانشاهی:این آقایان سال‌هاست این آثار را بدون اجازه می‌چاپند. آقای سالار عقیلی چند سال پیش این ترانه‌ها را خواند و الان می‌گوید صدا و سیما به من اجازه داده است، اصلا صدا و سیما چه کاره است؟ مگر صدا و سیما صاحب آثار است که این‌ها را به شما بدهد؟این سه نفر تنها نیستند، ۱۰ نفر هستند این داستان باید به تدریج جلو برود/ ایسنا #کپی_رایت

کلا مردم هر آنکس را که دوست دارند، گویا با این شمایل می‌بینند!

از مقدمه ديوان: "وحشى بافقى" چهره يى زشت و سرى كَل(بى مو) داشت و از اين مسأله آزرده خاطر بود و چندجا در اشعارش به آن اشاره كرده است: نشستم دوش در کنجی که سازم سرِ کَل را به زیر فوطه پنهان...

با پیشرفت تکنولوژی و میسر شدن تولید و ضبط موسیقی در استودیوهای خانگی در اواخر دهه هفتاد شمسی و با گسترش دسترسی به منابع موسیقی غیر پارسی از طریق اینترنت و شبکه های ماهواره ای، موزیسین های جوان شروع به تولید گونه ی جدیدی از موسیقی پاپ کردند که برای پیشرفت نیازی به دنباله روی از موسیقی لس آنجلسی و ستاره هایش - که پر مخاطب ترین جنس موسیقی پاپ پارسی را برای بیش از دو دهه تولید می کردند - نداشت. در این فضا و با شرایط تولید جدید، موزیسین های جوان داخل کشور موسیقی "مردمی ای" برای مردمی از جنس خودشان در درون کشور تولید کردند. در نتیجه آگاهی این موزیسین ها از شرایط جامعه روز ایران، موسیقی زیرزمینی در تمامی سبک ها موفق به جذب مخاطب شد. مخاطبی که نه صرفا برای علاقه به خواننده و نه از سر عدم دسترسی و وجود هر نوع موسیقی پاپ ایرانی دیگر، موسیقی زیرزمینی یا مجاز تولید داخل کشور را انتخاب کرد."(1) تا پیش از این مخاطب کلام پارسی با دو گزینه روبرو بود: موسیقی مجاز و موسیقی لس آنجلسی. اما موسیقی زیر زمینی نه دشواری های کسب مجوزهای رسمی را در برابر خود می دید و نه مانند موسیقی تولید شده در لس آنجلس از مولفه های جوان پسند و تغییرات لحظه به لحظه درون جامعه فاصله داشت. در نتیجه فعالیت این جریان، هزاران خواننده، آهنگساز و تنظیم کننده و ترانه سرا وارد عرصه شدند که در خلال این افزایش کمیت آثار، کیفت ترانه به تمام معنا در حاشیه قرار گرفت. سلیقه مخاطب توسط مجموعه ای از صداهای فالش نوحه خوان، ملودی های ترکی کاور شده و ترانه هایی فاقد ارزش هنری بمباران شد. سلیقه مخاطب ایرانی به تدریج و همزمان با تولید سخیف ترین آثار ممکن تنزل پیدا کرد و در نتیجه فشار اکثریت مخاطبان، ترانه های تولید شده هم در بخش تولیدات مجاز و هم در بخش موسیقی لس آنجلسی ناگزیر به تن دادن به ذائقه ی ساده پسند مخاطب شد. حتی خوانندگانی که زمانی صدای ترانه ی نوین بودند نیز تحت همین فشار، یکی پس از دیگری به سمت اجرای آثاری عامه پسند رفته و سنگر ترانه از وجود آثار قابل توجه سیاسی، اجتماعی و حتی عاشقانه های مبتنی بر ارزشمندی انسان نوین تهی شد. برای آسیب شناسی ترانه امروز ایران، باید یک کتاب جداگانه آماده کرد و مفصلا به دلایل انحراف ترانه نوین از مسیر اصلی خود پرداخت. ترانه ی نوینی که در دوران محمد رضا شاه، ابزاری برای فریاد یک جامعه و عریانگری از زخم های یک ملت بود؛ هنری که دوشادوش مردم در انقلابی تاریخی حضور داشت، اکنون به بستری برای آفرینش "چند لحظه سرگرمی" یا "شادی بخش فلان بزم تین ایجری" یا "خوش گذرانی در جاده شمال" تبدیل شده است. اکنون بخش جدی و عمدتا وفادار به آرمان ترانه نوین که توسط همان طلایه داران سابق بنا شده بود، به سختی فعالیت کرده و خروجی آن در حد چند ترانه در سال است. در داخل ایران نیز فعالیت افرادی انگشت شمار در برابر صدها ترانه ی نادلبخواهی که به صورت روزانه به قلب جامعه تزریق می شود نه باعث ترویج و حفظ روح ترانه ی نوین شده و نه از لحاظ اقتصادی برای پدید آورنده توجیه پذیر است. شاید آیندگانی که پنجاه سال بعد ترانه های این روزهای ما را بررسی کنند چیزی جز نام "عصر بلبشوی ترانه" و "قهقرای ترانه ی نوین" را برازنده ی دوران ما ندانند! . از بنیاد ترانه /فصل اول / تاریخ ترانه سرایی ————————— (1). گلی، شبنم - مقاله نگاهی به موسیقی پاپ ایرانی: لس آنجلسی‌، زیرزمینی‌ یا مجاز - 25 ژوئن 2015

"زبان آرگو یا مخفی در واقع يک زبان مستقل نيست و به علت کاربرد فراوان به زبان مردم کوچه و بازار راه پيدا می کند. زبان مخفی دارای شباهت های زيادی به زبان عاميانه است و زبان عاميانه راهی برای رسيدن به زبان مخفی است". (1) "برخی از افراد جامعه برای رسیدن به یک زبان محاوره ای که تنها در محافل خصوصی آنها مبادله شود، به سه شکل عمل می کنند: 1- به نوعی روند استفاده از گونه زبان مخفی را به سمت تشریفات زدایی از الفاظی می برند که در بین اقشاری از مردم دارای اهمیت و ارزش است. 2- گاهی واژه ها را به صورت ساخت شکنی از پایه می سازند. آنها با این روش در واقع می گویند چون شما را قبول نداریم و تفکر شما را نمی پسندیم. واژه هایی چون: خفن- دو دره و... 3- گاهی دیده می شود که از واژه های بیگانه وام گرفته و آنها را در گونه زبانی خود به کار می برند. مانند: اندشه (آخرشه) - کیس مناسب (موردی مناسب)- سکرت (مخفیانه و رمزی). جامعه شناسان می گویند هر اندازه که نیازهای منطقی و طبیعی جوانان مورد بی اعتنایی قرار بگیرد، رویکرد آنها نسبت به انتخاب اصطلاحات محاوره ای خاص تشدید می شود."(2) با آن که زبان آرگو بسیار نازل بوده و فاقد ارزش هنری است اما بعضی از ترانه سرایان از ابداعات آن در بدنه آثار خود برای سرایش آثار دم دستی، طنز یا مناسب محدوده سنی تین ایج استفاده می کنند که در نتیجه این آثر تاریخ مصرفی کوتاه – در حد باب بودن اصطلاحات آرگو – داشته و صرف نظر از ارزش هنری فاقد ماندگاری هستند. اما سوالات مهمی که اینجا مطرح می شود این است که آیا استفاده از لغات و اصطلاحات آرگو به نوعی آشنایی زدایی است؟ جواب مثبت است. آیا این آمیختگی زبانی توجیه پذیر است؟ بله، با توجه به مخاطب جوان و ساده پسند امروز، سراینده برای برقراری ارتباط با بخشی از این جوانان می تواند از اصطلاحات آرگو استفاده کند. اما آیا این شیوه سرایش قابل دفاع است؟ جواب مطلقی برای این سوال نمی توان یافت. این دیگر به خود سراینده بستگی دارد که به دنبال آفرینش اثری ماندگار است و یا میل به آفرینش آثار دم دستی دارد. اما نکته قابل توجه در استفاده از زبان آرگو آن است که باید با دقت و با توجه به بافت ترانه مورد استفاده قرار گیرد. گاهی در برخی از آثار، بجای استفاده از زبان آرگو با یک هذیان گویی بی سر و ته سر و کار داریم که هیچ رسالتی جز تخریب جایگاه زبان برای مخاطبان عام ندارد. به راستی اگر تریبون های جهت دار برای به اضمحلال کشاندن ترانه در اختیار برخی از خوانندگان نبود چه کسی به چنین آثاری گوش می کرد؟ از کتاب بنیاد ترانه/چاپ دوم/علی کمارجی (1). سمائی، دكتر مهدی- فرهنگ لغات زبان مخفی (2). باهر، پروفسور حسین - مقاله زبان رمزآلودجوانان – روزنامه همشهری – 29 آذر 1383

📌کارگاه ترانه برگزار می کند: دوره آموزشی آرایه های ادبی مدرس : اسما زال نژاد مدت برگزاری: یک ماه هزینه دوره: 20 هزار تومان جهت ثبت نام و اطلاعات بیشتر، تماس با آی دی زیر: @asmazalnejads

#دومين كارگاه مجازى #ترانه دوستان علاقه مند جهت كسب اطلاعات كامل به آيدى زير مراجعه كنند. #اميد_روزبه @omidroozbeh ⭕️ظرفيت محدود