Business School

🔲⭕️ یک پزشک، معمار مالزی مدرن تا ۶۵ سال پیش کشور مستقلی به نام مالزی در میان کشورهای عضو سازمان ملل متحد وجود نداشت. تیرماه ۱۳۴۲ مالزی که مجموعه‌ای از جزایر با اقوام مختلف است اعلام استقلال از استعمارگران کرد و دارای پرچم و سرود ملی شد. سه سال بعد در سال ۱۹۶۵  سنگاپور از این کشور جدا شد و چندی بعد سلطان‌نشین برونئی هم اعلام استقلال کرد. کشور ۳۳ میلیونی مالزی دارای سلطان و فرمانداران نیمه مستقل محلی است ولی نخست وزیر قدرت بیشتری دارد. اوست که سکان رهبری کشور را به عهده می‌گیرد. با وجود نژادها و اقوام و ادیان متفاوت، مالزی امروز نماد و نمودی از همزیستی مسالمت آمیز است و قوم گرایی در این کشور کمترین تنش را دارد. شعار ملی‌‌شان « قدرتمندی در یکپارچگی است» ثبت شده است.  دو سال از انقلاب ۱۳۵۷ ایران می‌گذشت که مهاتیر محمد معمار مالزی مدرن به نخست وزیری رسید و این کشور را نه تنها از فقر و فلاکت نجات داد بلکه اکنون یکی از کشورهای پیشرفته در میان کشورهای آسیای شرقی است. سرزمینی که تا صد سال پیش مستعمره بوده و کشورهای زیادی این سرزمین را استعمار و استثمار کرده‌اند. از پرتغالی‌ها گرفته تا هلندی‌ها و انگلیسی‌ها و این اواخر ژاپنی‌ها نیز این کشور را تحت سلطه خود داشتند. همانطور که گفته شد حدود شصت و اندی سال پیش در عرصه جهانی مالزی به عنوان یک کشور اعلام استقلال کرد. دکتر مهاتیر محمد از سال ۱۹۸۱ تا ۲۰۰۲ به طور مداوم نخست وزیر بود و توانست پایه‌های توسعه و پیشرفت کشورش را ریل‌گذاری کند. طوری که الان هر ایرانی که به مالزی می‌رود انگشت به دهان می‌ماند که این کشور چگونه از آن کشور مفلوک به این پایه از توسعه رسیده است؟ به تعبیر مهاتیر محمد تا چند دهه قبل مردم کشورش روی درخت زندگی می‌کردند اما الان دانشگاههای معتبر دارد و صادرکننده‌ی تکنولوژی به بسیاری از کشورهاست. دکتر مهاتیر محمد، ژاپن پس از جنگ جهانی دوم را الگوی توسعه خود قرار داد و بنا را براین گذاشت که به یک کشور صادرکننده تکنولوژی تبدیل شود. لذا این کشور چون به لحاظ منابع و متخصص داخلی نمی‌توانست چنین گامهایی بردارد از شرکت‌های خارجی بویژه کشورهای غربی و صنعتی خواست تا در این کشور سرمایه‌گذاری کنند تا ضمن ایجاد اشتغال و رونق اقتصادی، محصولات از مالزی به سایر کشورها صادر شود. این کشور صرفا نگاه به شرق نداشت زیرا همه جوامع تجربه کرده و می‌دانند که هیچ کشوری نیست که با تکیه صرف به شرق (چین و روسیه) پیشرفت کرده باشند. بلکه بر عکس، هر کشوری که فقط به چین و روسیه تکیه کرده‌، روز به روز در مرداب فلاکت و عقب‌ماندگی غوطه‌ور شده است. کشورهای جهان سوم سابق که امروز توسعه یافته و پیشرفت کرده‌اند یا صرفا به کشورهای سرمایه داری صنعتی تکیه کرده‌اند و یا از هر دو جهان شرق و غرب سود برده‌اند. مهاتیر محمد با الگوبرداری از نظریه نوسازی، همچون ژاپن با تکیه بر کشورهای صنعتی و سرمایه‌داری توانست اقتصاد مالزی را در مدار پیشرفت و ترقی قرار دهد و نام خود را در تاریخ جهان به عنوان رهبری توانمند به یادگار بگذارد. آن هم در زمانه‌ای که رهبران بسیاری از کشورهای جهان سوم فقط و فقط به قدرت اندیشیده‌اند و کشور خود را در سیاهی و تباهی و فقر و عقب‌ماندگی باقی گذاشته‌اند و لعنت ابدی مردم‌شان را برای خود خریده‌اند. مهاتیر محمد اگر چه از یک خانواده پر جمعیت ۹ نفره برخاست، اما با کوشش و تلاش در سنگاپور پزشکی خواند. ضمن طبیب بودن، به روزنامه‌نگاری و سیاست علاقه‌مند شد و حزب تشکیل داد و وارد مجلس قانونگذاری شد. او بعدها نخست‌وزیر نامداری شد و توانست کشورش را نوسازی کند لازم به ذکر نیست که انتقادهایی هم به دوران نخست‌وزیری ۲۰ ساله وی وارد است. حتی خود اذعان می‌کند که اولویت او اقتصاد بوده و سایر ابعاد مثل آزادی‌های سیاسی در مرحله دوم اهمیت قرار داشت. ولی بهرحال او حزب داشت و با یک نظام انتخاباتی حزبی روی کار آمد و حکومت کرد. وی الان ۹۹ ساله است و مورد تحسین بیشتر جهانیان قرار گرفته و بی شک بعد مرگش از او بیشتر و بیشتر سخن خواهند گفت و خواهند نوشت. مهاتیر محمد، ایران را به خاطر مقاومت در مقابل تحریم های آمریکا و غربی‌ها تحسین می کند اما به خاطر منافع ملی، اجازه نمی‌دهد بانک‌های این کشور با ایران همکاری کنند و تحریم ها را خنثی کنند! زیرا منافع ملی و اقتصاد کشورش به خطر می افتد. این هم از عجایب دنیای حسابگر و عقلانی امروز است. اگر پیامد تحریم فقر و فلاکتی هست برای دیگران (ایران) باشد و آنها فقط تحسین‌اش می‌کنند. اما حاضر نیستند اقتصاد کشور را به خاطر ایران و یا هر کشور دیگری به خطر بیاندازند. برای او فقط مردمش مهم هستند. او پزشک دردها و رنج‌های مردم خویش است. 🔜 @Business_News

🔲⭕️ کریم دستمالچی؛ نخستین قربانی « بازار مسلمین» در سحر گاه روز دوشنبه 22 خرداد 1360 یکی از حامیان مالی گروههای ملی و مذهبی موثر در پیروزی انقلاب اسلامی، در حیاط زندان اوین به زمین افتاد ؛ حاج کریم دستمالچی، بازاری معروف و صاحب سرای دستمالچی در بازار بزرگ تهران، به جرم «اغتشاش در بازار مسلمين» و چند اتهام دیگر، به جوخه اعدام سپرده شد. دستمالچی ها از خانوده های تجارت پیشه و ثروتمند اصالتا ترک و فعال در تهران بودند که همانند شمشیری و مانیان از حمامیان مالی جدی دولت در تحریم مصدق و جنبش ملی شدن نفت به حساب می آمدند. سیاسی شدن بازار تهران هم تا حد زیادی مرهون تلاشهای همان ها بود که در قالب تشکل ملی گرای « جامعه بازرگان، اصناف و پیشه وران »، نبض سياسي بازار تهران را در اختیار گرفته بودند.  در باره نقش دستمالچی در پیروزی انقلاب اسلامی ادعاهایی زیادی از كمك به زندانيان سياسي گرفته تا خرید خانه در ورسای پاریس برای اقامت امام خمینی و تامین هزینه خرید بلیط و بیمه هواپیمای ایرفرانس حامل انقلابیون اعزامی به تهران، معروف به پرواز انقلاب»، مطرح شده است که ترکیبی از راست و نادرست است. موضوع خرید خانه  به نام صادق قطب زاده و برای آیت الله خمینی در فرانسه حقیقت دارد،  اما ظاهره امام خمینی از پذیرفتن آن امتناع کرده بود؛اما آنچه تقريبا در همه خاطرات و اظهار نظرها مشترك است اينكه، رزرو هواپيما و تهيه بليط را صادق قطب زاده انجام داده بود و اگر كسي هم پولي پرداخت كرده باشد اين پول در حساب قطب زاده تجميع شده بود و با توجه به دوستي بسيار نزديك قطب زاده با دستمالچي، اين احتمال كه او نیز بخشي از اين هزينه را پرداخت كرده باشد، وجود دارد اما اینکه کل هزینه را او پرداخته باشد، قرین واقعیت نیست. باری،  ماجراهايي كه به اعدام دستمالچي منتهي شد، از روزی شروع شد که آن پرواز تاریخی به سلامت به زمین نشست. دوسال بعد ، روزنامه اطلاعات نوشت: «کریم دستمالچی فرزند عبدالرحیم به جرم ایجاد اغتشاش در بازار مسلمین و به تعطیل کشاندن آن، کوشش در جهت بی‌اعتبار کردن جمهوری اسلامی ایران از طریق مصاحبه با تلویزیون‌های خارج از کشور، ارتباط با سران جبهه ملی جهت راهپیمائی ۲۵ خرداد، کمک مالی به گروهک‌های ضدانقلاب، تصویب منشوری علیه جمهوری اسلامی ایران، مفسد فی الارض و یاغی شناخته شد»! به رغم تنوع و تعدد این اتهامات، اما از زمان دستگیری تا اعدام او حدود سه هفته بیشتر طول نکشید و یقینا می باید سلسله ای از اتفاقات او را از چشم رهبری انقلاب و انقلابیون انداخته باشد. یکی از مصائب دستمالچی، دوستی دیرینه و عمیق او با صادق قطب زاده بود که آن روزها از مدار خارج شده بود! بعدها اتهاماتی در باره نقش دستمالچی در توطئه برای کودتای نوژه مطرح شد که البته هیچ گاه جزئیات آن تشریح نشد. آنچه مشخص بود، دستمالچی به جبهه ملی و مصدق تمایل و تعصب داشت. با طرح « لایحه قصاص» برگرفته از شرع از سوی آیت الله سید محمد بهشتی و پنج تن از فقهای شورای عالی قضایی، جبهه ملی به مخالفت با آن برخاست و با واکنش تند امام خمینی مواجه شد و جبهه ملی را «مرتد» اعلام کرد اعلام حکم ارتداد علیه جبهه ملی که به مسلمانی خود می بالیدند، بازتاب زیادی  پیدا کرد. با صدور آن حکم، تعداد زیادی از نیروهای حزب اللهی به رهبری شیخ هادی غفاری، به مقابله با راهپیمایان هوادار جبهه ملی پرداختند و راهپیمایی 25 خرداد با درگیری شدید پایان یافت. متعاقب این اتفاق،  کریم دستمالچی که یکی از حامیان مالی و سازماندهندگان راهپیمایی جبهه ملی شناخته می شد، بازداشت شد. چند روز بعد مجاهدین خلق در 30 خرداد همان سال به سیم آخر زدند و فضای سیاسی کشور درگیر التهاب بی سابقه ای شد. در همان فضای غبارآلود، کریم دستمالچی به جوخه اعدام سپرده شد و اموالش مصادره شد. اعدام سریع دستمالچی را شاید بشود  از نخستین و مهمترین، هَمکُشی های همان ائتلاف سیاسی و اقتصادی به حساب آورد که حکومت محمدرضا پهلوی را به زیر کشیده بودند. مرگ او، حداقل دو جریان را خوشحال کرد: اول جریان موتلفه  اسلامی که در غیاب دستمالچی و تشکل ملی گرای او، یکه تاز بازار تهران شد  و دوم گروههای چپ مارکسیست نظیر حزب توده و چریک های فدایی خلق که مطابق تصورات ایدئولوژیک خود،  می پنداشند که یکی «از سرمایه داران  و تاجران عمده»  از میان برداشته شده است. به این ترتیب، جوان شیک پوش، دانشگاه رفته و ثروتمندی که می خواست، نام و نشان استبداد پهلوی را براندازد، حتی از محل دفن او هم  نام و نشانی  باقی نماند تا ثابت شود که به صرف نفرت از یک سیستم، نمی شود لزوما سیستم دل بخواه و آرمانی بنا کرد! 🔜 @Business_News

🔲⭕️ سیاه چال قفل شدگی و پنجره فرصت انتخاب کابینه دکتر میثم سعیدی.استاد دانشگاه و فعال صنعتی نظام حکمرانی اجرایی کشور به دلایلی دچار چالش و بحران فرسودگی و ناکارآمدی شده است. این مسئله در سخنان تمامی نامزدهای ریاست جمهوری، مشهود بود. به وضوح می‌بینیم که نظام اداری ایران کارآیی خود را از دست داده‌. در ده های اخیر، به دلیل کاهش ذخیره دانش و جایگزینی مدرک‌داران بی‌سواد و مدعی به‌جای افراد متخصص و مهارت مند، فرایندهای پایه کشورداری دچار اعوجاج و ناکارآمدی شده‌اند که نتیجه آن ناکارآمدی، فساد و در نهایت، ناامیدی مردم بوده است. اکنون اما یک پنجره  فرصت به واسطه انتخابات‌، گشوده شده است. انتخابات، ظرفیتی برای بازآفرینی دولت است. متأسفانه در کشور ما در دو دهه گذشته، از این ظرفیت به درستی استفاده نشده است. نکته اصلی این است: شرایط نظام حکمرانی کشور در عرصه اجرايی به شرایط قفل شدگی رسیده است که ناشی از پدیده وابستگی به مسیر است. [زمانی که انتخاب های پیش روی ما به خاطر انتخاب های گذشته ما مسدود و محدود می شود ما با پدیده وابستگی به مسیر روبرو هستیم. درست مانند شرایط فعلی که به خاطر عملکرد و انتخاب تمام دولت های قبلی پنجاه سال اخیر، دولت فعلی دستش برای انتخاب بسته یا محدود است] این گزاره به این معناست که ساختار اداری در مسیر و تاریخ طی‌شده نظام حکمرانی قفل شده‌ است. اگر خبر استفاده از همان افراد گذشته برای اداره وزارتخانه‌ها صحت داشته باشد، این عملا باعث می شود که قفل شدگی بیشتر شود و مانع از گشایش مسیر را خواهد بود زیرا آن‌ها خود در شکل‌گیری این وابستگی نقش داشته‌اند. ☑️⭕️تجویز راهبردی: آیا می‌توان بر این قفل‌شدگی غلبه کرد؟ پاسخ مثبت است اما بسیار دشوار و پرهزینه است که البته نباید درنگ کرد. با انتخاب هر رئیس‌جمهور جدیدی، این پنجره فرصت غلبه بر وابستگی به مسیر در نظام حکمرانی برای مدت محدودی گشوده می شود. هر رئیس جمهور جدیدی می‌تواند فرصتی برای غلبه بر این قفل شدگی تاریخی باشد و اندک غفلتی از سوی ایشان، دوباره ما را به سیاه‌چاله وابستگی به مسیر خواهد انداخت. 1) اولین گام برای غلبه بر این قفل‌شدگی تاریخی، انتخاب و گزینش افرادی به عنوان مدیران ارشد همکار در دستگاه عریض و طویل اجرایی است که فهم دقیقی از این مسئله (قفل شدگی تاریخی) دارند و البته خودشان هم بخشی از علت این مساله نیستند (پس ذاتا می توانند وابستگی به مسیر را کاهش دهند). 2) موفقیت رئیس جمهور به انتخاب ترکیبی خردمند، با تجربه، مستقل (هم استقلال رای داشته باشند و هم استقلال سیاسی و جناحی) و بدون یال و کوپال که نه بر اساس لابی و سفارش بلکه بر اساس شایستگی انتخاب شده اند. چنین ترکیبی به همراه اندکی ریسک‌پذیری می‌تواند گامی موثر برای غلبه بر وابستگی به مسیر در نظام حکمرانی باشد. 3) هیأت دولتی با این ویژگی‌ها می‌تواند در انتخاب های بعدی خود در زیر مجموعه ها، هلدینگ ها، شرکت ها، همین معیارها را به کار گیرد و تحولی بزرگ ایجاد کند که نتیجه آن کارآمدی و سلامت دستگاه اداری کشور خواهد بود. مردم هم از چنین انتخابی استقبال خواهند کرد چون می خواهند چهره های جدید، موثر، کارآمد و متخصص را در صدر امور اجرایی ببینند نه افرادی که بارها و بارها، امتحان خود را پس داده اند. چنین باد. 🔜 @Business_News

🔲⭕️ مردم حق دارند در هرکجای دنیا که باشند در برابر حکومتی که نمی‌خواهند، بپا خیزند و آنرا به زیر کشند تا حاکمیتی که خود را لایق آن می‌دانند برپا کنند. این «حق» تنها نیرویی است که می‌تواند همه جهان را آزاد کند. #آبراهام لینکلن 🔜 @Business_News

🔲⭕️ برای دیکتاتور ها فقط یک شریک           قدرتمند و قوی است ، ملتی احمق ! #وینستون_چرچیل 🔜 @Business_News

🖤انا لله و انا الیه راجعون🖤   خبر درگذشت استاد ارجمند جناب آقای حمید  طلیمی خبرنگار ، دبیر و سردبیر رسانه های مختلف سخت و غیر قابل باور است، اما امروز خانواده بزرگ رسانه را با اندوه بسیار به سوگ این استاد ارجمند، نشسته است. وی در اوج ثمربخشی و خدمت به جامعۀ همه را در بهتی غریب فرو برد.  یاد و خاطرۀ این استاد مهربان و عزیز سفر کرده را گرامی می‌داریم و از درگاه خداوند متعال، بخشش و رحمت الهی برای ایشان و صبر و بردباری به خانواده محترم شان و همکاران آن یار سفر کرده مسئلت می نماییم. 🔜 @Business_News

🔲⭕️ انتخابات چهاردهم و معمای چهل سالگی نظام سیاسی ✍️ دکتر عباس حاتمی عضو عضو هیئت علمی دانشگاه اصفهان ❓چرا در حالیکه از حیات سیاسی جمهوری اسلامی بیش از چهل سال می گذرد، مشارکت در انتخابات اخیر به زیر چهل درصد رسیده است؟ ❔آیا ما از مرحله "افت مشارکت انتخاباتی" به مرحله مقدماتی "سقوط مشارکت انتخاباتی" رسیده ایم؟ تا آنجاکه به سوال دوم و انتخابات ریاست جمهوری مربوط می شود شوربختانه تا حدی اینگونه به نظر می رسد. اجازه دهید کمی دقیق تر صحبت کنیم. یک محاسبه ساده تا حدی این موضوع را نشان می دهد. برای نمونه در حالیکه میانگین مشارکت انتخاباتی در دوازده دوره انتخابات ریاست جمهوری در ایران حدود ۷۰ درصد بوده است، میزان مشارکت در سیزدهمین دوره این انتخابات در سال ۱۴۰۰ به حدود ۴۸ درصد و در انتخابات اخیر به کمی زیر ۴۰ درصد رسیده است. نتایج انتخابات اخیر نشان داد میزان مشارکت در این انتخابات نسبت به میانگین، به سمت نصف شدن اریب شده است. اما این تنها مشکل مشارکت انتخاباتی در ایران نیست. مشکل بزرگ دیگری نیز وجود دارد. این مشکل، رشد قابل توجه آرای باطله در چند سال اخیر است. تا انتخابات دوره دوازدهم ریاست جمهوری، میانگین آرای باطله حدود ۲.۴ درصد بوده است. اما این میزان در انتخابات سیزدهمین دوره ریاست جمهوری ناگهان به بیش از ۱۳ درصد و در انتخابات اخیر به کمی بیش از ۴ درصد رسیده است. این یعنی از یک سو نرخ مشارکت کاهش یافته است، اما از دیگر سو آرای باطله رشد کرده است.... شاید انتخابات دوره چهاردهم یکی از معدود انتخاباتی در ایران باشد که میزان مشارکت در آن حتی مهمتر از نتیجه آن باشد. چراکه افول مشارکت انتخاباتی در ایران را دیگر نمی توان نشانه ای از انفعال سیاسی دید. در ایران کاهش قابل توجه مشارکت سیاسی، انفعال سیاسی را صدا نمی زند، اعتراض سیاسی را فریاد ‌زند. چراکه افول کنش انتخاباتی در ایران، دیگرکنار کشیدن از سیاست نیست، شوربختانه سیاسی کردن خیابان و تقویت رفتار خیابانی است. اینکه دوره افت مشارکت انتخاباتی در ایران با دوره فشردگی و اوج سیاست خیابانی همزمان شده است را نباید موضوعی اتفاقی دید. اما ما همگی باید به یاد داشته باشیم که سیاست انتخاباتی حرکت در مسیر اصلاحات ولی سیاست خیابانی حرکت در مسیر انقلاب است. یک حکمرانی خوب خود را در مسیر اصلاحات و یک حکمرانی بد خود را در مسیر انقلاب قرار می دهد. نه مردمی که مسیر خیابان را انتخاب کرده اند در مسیر  کاملاً درستی حرکت می کنند و نه نظامی که مردم را در آن مسیر قرار می دهد. هر دو نیازمند اصلاح جهت هستیم؛ هرچند در این جا وظیفه کسی که مسیر انتخابات و لاجرم اصلاحات را سنگلاخی می کند به مراتب بیشتر است. 🔜 @Business_News

🔲⭕️ در بر همان پاشنه می چرخد. ✍️حسین راغفر دولت، عملا نقش خیلی فرعی در شکل‌دهی به مسیر اقتصاد کشور را دارد. دولت، تنها مجری یک سری مطالباتی است که فراتر از دولت مطرح می‌شود. عمدتا هم نقش نهادهای قدرت در اقتصاد کشور، بسیار تعیین‌کننده بوده و در عمل، پاسخگو هم نیستند. ضمن اینکه، مسئولیت پیامدهای اقدامات خود را نیز نمی‌پذیرند و جملگی این‌ها به اسم دولت تمام می‌شود.  تغییر دولت، هیچ تغییری در مسیر اقتصاد کشور به وجود نمی‌آورد. الا اینکه، آن مسیر کلی که دولت در آن نقشی نداشته، تغییر کند. امری که در واقع، اصلاح مسیری است که تاکنون - ظرف ۳۵ سال گذشته - عملا ریل‌گذاری شده و دولت بعدی هم بر همان ریل خواهد رفت. بر همین اساس، چشم‌انداز روشنی برای اقتصاد ایران در میان مدت نمی‌بینم. به عبارت دیگر، در اقتصاد ایران، حتی با تغییر دولت، باز در همان در خواهد بود و پاشنه همان پاشنه! دولت، اصلا نقش تعیین‌کننده‌ای در اقتصاد ندارد و حتی با آمدن رئیس جمهور و کابینه جدید، تغییری در این مسیر نخواهیم دید. به نظر می‌رسد که در دولت چهاردهم، شاهد تداوم همین دولت در چهار سال آینده خواهیم بود.  همانگونه که اشاره کردم، چشم‌انداز مثبت و روشنی برای اقتصاد ایران در آینده کوتاه‌مدت و میان‌مدت نمی‌بینم و برعکس؛ ادامه این روند، می‌تواند به وخیم‌تر شدن وضع کنونی منجر شود. امری که برای چند سال آتی کشور، اصلا چشم‌انداز مطلوبی نیست.  در انتخابات آتی ایالات متحده، اگر فرض را بر این بگیریم که دونالد ترامپ بر سر کار خواهد آمد - که شواهد اینگونه نشان می‌دهد - رویکرد ترامپ در دوره آتی حضور در کاخ سفید، بیشتر فشار بر پکن برای اعمال محدودیت‌های اقتصادی آن با تهران خواهد بود. توجه داشته باشید که بزرگترین متقاضی نفتی ما هم چینی‌ها هستند.  شرایط کنونی دنیا با چهار سال قبل که ترامپ بر سر کار بوده، فرق کرده و احتمالا آمریکا سعی بر اعمال فشار حداکثری به چین در حوزه ارتباط اقتصادی آن با ایران خواهد داشت. به نظر می‌رسد که چینی‌ها نیز به سهولت به تقاضای آمریکایی‌ها پاسخ مثبت می‌دهند، چرا که پکن حجم مبادلات گسترده‌ای، هم با واشنگتن و هم با اتحادیه اروپایی دارد.  اینکه ما در این وضع، چقدر بتوانیم این فشارها را تا حدود زیادی مرتفع کنیم، بستگی به سیاست‌هایی دارد که دولت چهاردهم دنبال می‌کند. اگر همین مسیری را شاهد باشیم که تاکنون دنبال شده، فشار بر اقتصاد ایران قطعا بیشتر می‌شود. به نظر من، ظرفیت اصلاح رویه موجود در کشور وجود دارد اما، عزم سیاسی لازم برای این تغییر موجود نیست. 🔜 @Business_News

🔲⭕️ در هر کشوری که رهبرانش شبیه مردمانش نیستند، یعنی آن کشور اشغال شده است #نیچه 🔜 @Business_News

کد تخفیف ۲۰ درصدی ثبت نام : aghdam