Aba Abedin

تاریکی تمامِ زخم‌ها را بیرون می‌ریزد خون‌ها را جاری می‌کند و از همه چیز مغایری با صدا می‌سازد تاریکی تاریخِ فراموش شده‌ی حزن‌هاست _اندوهِ موازیِ جهان‌ها_ که در شریانِ شب از خوابی به خوابِ دیگر سرایت می‌کند من شکلِ دیگرِ فاصله‌ام گونه‌ای برای یافت نشدن که از تاریکی نمی‌گریخت اما می‌ترسید #آباعابدین @aba_abedin_channel

داشتم پیچ درو می‌بستم که پیچ از دستم افتاد با چشمم دنبالش کردم تا زمین خوردنشو ببینم اما زمین نخورد و دیگه پیداش نکردم توی زمان و مکان گم شدن اینجوریه یه بار خودمو اینجوری روی مبل خونه گم کردم نه در زمان بودم نه در مکان شناور در گسستگی‌ها و پیوستگی‌ها حالا فقط نگران اون پیچم و نمی‌دونم کی قراره صدای زمین خوردنشو بشنوم می‌دونم روز برگشتنش برای من دور نیست ولی مطمئنم اون پیچ اون روز زنگ‌زده، ناتوان و بی‌پناهه #آباعابدين @aba_abedin_channel

هنوز با همه‌ی دست‌وپا زدن اینجا هزار و یک شبِ تنها به خواب غلتیدن که بی تو، بی تو برای دوباره بیداری به خواب رفتن و برگشتن از نبوسیدن #آباعابدین #آدم_ابری @aba_abedin_channel

همواره شب معطل او بود بخش مهم مسئله او بود او بود که مرگِ مرا خواست _یعنی که او تو را...؟ بله او بود #آباعابدین @aba_abedin_channel

جون من داره به ساحل می‌رسه فکر دریا نیستی، ماهی نشو شرط دریا اینه که غرقت کنه مرد دریا نیستی راهی نشو #آباعابدین #آدم_ابری @aba_abedin_channel

یه چیزی باید از سرم بگذره مرد می‌خوام که بی‌حواسم کنه مرد می‌خوام جربزه داشته باشه مرد می‌خوام! بیاد خلاصم کنه #آباعابدین #آدم_ابری @aba_abedin_channel

شعر: استاد شفیعی‌ کدکنی خوانش: #آباعابدین @aba_abedin_channel

شیشه‌ها اشک می‌ریختند که انگشتت صورتم را لمس کرد نفسم را حبس کرده بودم تا شیشه از این طرف بخار نکند تا بهتر ببینمت صدایت را نمی‌شنیدم لب‌هایت را می‌خواندم که حرف نمی‌زد که حرف نداشت شیشه‌ها اشک می‌ریختند یک نفر اما صدایش را در ذهنم مرور می‌کرد شما یک تماسِ از دست رفته‌اید یک نفر پشتِ شیشه که نفس نمی‌کشد تا شیشه بخار نکند #آباعابدین @aba_abedin_channel

این غده‌ی وخیم گلوگیر افتاده روی دنده‌ی گریه توی مسیل جاری بارون خیس از رگ تپنده‌ی گریه بارون بیاد تَر دریا زیادتر زیر هوای چتری تهران بعد از تقاطع تو و پاییز طولانی و کبود و گرفته با ته صدای شُرشُر یک‌ریز رفتن غلیظ‌تر تهران مریض‌تر #آباعابدین #آدم_ابری @aba_abedin_channel

آن همه مرغان، به خدمت سیمرغ رفتند. هفت دریا، در راه پیش آمد. بعضی از سرما، هلاک شدند. و بعضی از بوی دریا، فرو افتادند. از آن همه ، دو مرغ ، بماندند. منی(خودستایی) کردند که : -همه فرو رفتند. ما خواهیم رسیدن به سیمرغ! همین که سیمرغ را بدیدند، دو قطره خون از منقارشان فرو چکید، و جان بدادند ! آخر این سیمرغ، آن سوی "کوه قاف" ساکن نشسته است. اما، پرواز او ، از آنسو ، خدا داند که کجاست ؟! این همه مرغان، جان بدهند، تا گرد کوه قاف، دریابند. -دعوی حالت می کنند !؟ -اگر در همه عمر، یک روز به وی "حالت" ، رسیده باشد، جان او دگرگون شده باشد ! شمس تبریزی خوانش: #آباعابدین @aba_abedin_channel