آنتی هیستامین

دوستان تو هوای گرم من حقیقتا رفتارم دست خودم نیست، بنابراین با گرم شدن هوا، پیش پیش از یه سری رفتارهام مثل بداخلاقی، فحاشی و بددهنی، بی حوصلگی. کتک‌کاری، کیف قاپی، جیب بری، شر خری، اختلاس، قتل و غارت و خونریزی، بستن خیابون و تف کردن تو چاییتون معذرت میخوام.

این عددها شوخی نیست. عجیب این که این چالش که حتی سلبریتی‌ها رو هم پای کار آورده، نه از ایران بوده، نه از یه کشور غربی. از یه اکانت عادی بوده از کشور مالزی.

در رفح چه اتفاقی افتاده؟ یکشنبه شب، حملاتی به رفح میشه. آوارگان فلسطینی در چادر بودن و زنده زنده میسوزن ( بیش از یک میلیون نفر از آوارگان فلسطینی در رفح هستن). حتی برخی از متحدین رژیم صهیونیستی هم صداشون درومده. ولی خب صدای ما… هیچی. ما هم خوبیم.

+ الان ده میلیون نفر رو هم رد کرد.

من حقیقتا خیلی وقته اینجا رو رها کردم چون انگیزه‌ای ندارم برای ادامه فعالیت در اینجا (در زندگی شخصی نه، سراسر انگیزه‌م). شاید شما هم صفحات و کانالی داشته باشید که به هر دلیلی مثل من رها کردید. ولی شرایط رفح و نوار غزه خیلی متفاوته این روزها. بیخیال این اداها بشید و لطفا شما هم روایت کنید. آدم‌هایی که این روزا طبق شرایط جاری کشور دارید به خاطرشون برای خودتون بهشت و جهنم میخرید، تو هر جناح و سطحی هم باشن، قطعا غزه براشون اولویت داره. از این روزا ساده نگذرید.

وقتی این اسکرین رو گرفتم، نه میلیون بود. الان حدود نه میلیون و هفتصد نفر و تا روزهای آینده قطعا بیشتر میشه. آیا این نه نفر همه ایرانی هستن؟ نه. از سلبریتی ایرانی بگیر تا واینر عرب زبان و آدمای عادی از سراسر دنیا توی این عدد جایگزین میشن. آیا این کارا به درد میخوره؟ بله. لزوما همه نباید رفح باشن و بجنگن. الان نه میلیون نفر دارن این فضا رو روایت میکنن که اگه هر کدوم صد نفر هم دنبال کننده داشته باشن، این عدد خیلی بزرگ میشه. میخوام بگم جهان در برابر این اتفاقات سکوت نمیکنه. نذارید چهارتا آدم بی ارزش باعث شن که شما هم سکوت کنید. اون دنیا میزان اعمال شما اون آدما نیستن. از استوری کمتر؟ از یه پست کانال کمتر؟ همینم روایت کنید از غزه و اتفاقات روز.

گاهی اوقات، به مرزهای بین خودتون نگاه کنید. یعنی بین خودتون و اونا که حرف شما رو میزنن یه تمییزی قرار بدید. حالا من نمیگم عین بقیه عزاداری کنید و عزا بگیرید و اینا، ولی جون مادرتون یه طوری هم رفتار نکنید که آدم مردد بشه بین یاعلی و یازهرا و یارضا گفتنتون یا بازی‌کردنتون تو ساید یه مشت فاحشه که از خوشحالیشون دارن عکس نود میذارن کف توییتر. یادتون هم نره طرف هرچی بود با تمام نقدها (خودم شخص سراسر نقد داشتم بهش) ولی هیچوقت یه سند از دزدی خودش و امیرعبداللهیان منتشر نشد. نبوده که منتشر بشه، چون اگه داشتن عین سوتی‌هاش و رفتارهای رسانه‌ایش که سریع وایرال می‌شد. ابراهیم رییسی، با تموم نقدها بهش، آدم بود. چیزی که هشت سال قبلش نداشتیم.

سلام ممنون خوبم و امیدوارم شما هم خوب باشید. حال و حوصله مجازی ندارم چند وقته (از بعد از خدمت) و فعلا چسبیدم به کارای عقب مونده فضای واقعیم چون زندگی من، اتفاقات اطراف من و همه ابعاد شخصیتی و غیرشخصیتی و‌ مستقیم و غیر مستقیم من بیرون از اینجاست. اینجا نیمه فعاله، یعنی غیر فعال نیست و فعال هم نیست. زندگی بیرون از مجازی داره حال میده و به شما هم چنین چیزی رو پیشنهاد میدم (روزانه پنج شش بار گوشی دست می‌گیرم صرفا برای چک کردن پیام و ساعت و تماسی اگه باشه) القصه، دوست داشتید منت بذارید بمونید و اگه جای اضافی‌ای هست، لفت بدید. تا کی طول میکشه این غیر فعال بودن؟ نمیتونم براتون زمان تعیین کنم، ولی دارم تلاش می‌کنم که ایشالا با یه خبر خوب برگردم (که اونم تو فضای واقعیه ولی یه طورایی به شما هم بستگی داره) و نهایتا آیا حالم بده؟ به هیچ‌وجه. در پرانگیزه و پرکارترین دوران عمرم دارم به سر میبرم و صرفا دارم فشارهای روانی رو از روی خودم کم می‌کنم. حالا که زمان خوبی برای رسیدگی به یه سری چیزا نصیبم شده، دارم روی اونا کار می‌کنم. از این که هر دفعه حالم رو توی ربات خودم، از رفقام و حتی صفحه توییتر و اینستاگرام پرسیدید ممنونم. لازم بود توضیحاتی بدم. این شبا برای همدیگر بیشتر دعا کنیم 💙

توی صدسال اخیر در ایالات متحده، ما دوتا روایت داریم از تحصن دانشجوهای دانشگاه کلمبیا. یکی در سال ۱۹۸۵ و در اعتراض به بحث تبعیض نژادی و آپارتاید در آفریقای جنوبی و یکی هم در سال ۱۹۶۸ در اعتراض به جنگ ویتنام. عجیب این که تمامی این تحصن‌ها، شنای خلاف جهت جامعه آمریکایی بوده. یعنی خطر تعلیق و اخراج دانشجوها، دم دستی‌ترین اتفاق ممکنه. کافیه برید حرفاشون توی اون دوره (مخصوصا تحصن علیه آپارتاید که هر حیث شبیه به تحصن برای غزه‌ست) رو ببینید، می‌بینید که خود جامعه هم گارد نسبت بهشون داشته. اما بحث حمایت از غزه خیلی عجیبه. جدای از هزینه‌هایی که حمایت از فلسطین توی اون کشور داره، برای اولین باره که یه اعتراض در این شکل داره اونجا انجام میشه و همه اقشار و حتی میشه گفت از هر دینی (مسیحی، مسلمون و حتی یهودی) حضور دارن و دانشجوها با تموم محدودیت‌ها اینقدر محکم ایستادن. خلاصه که این روزا، مخصوصا بعد از عملیات وعده صادق، رایحه خوشی توی مشاممونه و حالمون خوبه، ولی نباید یادمون بره که اولا، جنگ توی غزه همچنان ادامه داره و نیازه که همچنان از غزه گفته بشه و دوما، بیخ ریش ارباب‌های رژیم صهیونیستی و بیخ گوش اتاق فکرهای صهیون، اتفاقی شکل گرفته که بسیار بزرگه، ولی چقدر عادی داریم از کنارش رد میشیم و نیازه که صدای اونا هم باشیم.