𝘛𝘳𝘢𝘶𝘮𝘢

عزیزم سلام؛ این یه نامه خودکشیه. یه خودکشی احتمالی چون ممکنه هر لحظه برم تو خیابون و دیگه بر نگردم پس من نامه رو مینویسم و میذارمش همینجا که تو بعدا بخونی. عزیز من خواستم برات از توی وجودم بنویسم و به من حق بدی که این کارو انجام بدم نمیتونم برات توصیف کنم چقدر چقدر چقدر درد تو وجودم رخنه کرده انگار که سیاهی با تموم‌وجودش منو بلیعده انگار که توی باتلاق گیر کرده باشم و در حال غرق باشم یا مثلا تو فضا معلق که هر لحظه ممکنه یه شئ بهم بخوره یا مثل به بادکنک تو هوا که ممکنه هر ثانیه بترکه نمیتونم برات درد تو‌ وجودمو بنویسم فقط خیلی دردناکه زندگی رو میگم دردناکه ببین قشنگ هستا ولی درد ناکه. اشکتو در میاره یه کاری میکنه روزی هزار بار آرزوی مرگتو بکنی هرروز که چشاتو باز میکنی یه اتفاق عجیب میوفته که تو اصلا انتظارشو نداری اولاش حل میکنیا هی حل میکنی هی یه مشکل جدید هی حل میکنی هی یه مشکل جدید یه جایی وسط این حل کردنا کم میاری چشم‌باز میکنی میبینی چقدر دنیا خاکستریه چقدر بی رنگه چقدر کثافتو گوه گرفتس چقدر آدما زشتن چقدر درختا بی ریختن حتی پرنده ها آزادو رها نیستن همه چی داغونه وضعیت کثافتیه حتی گونی حمل دردهای حل نشده هم پر شده همون جاهاست که تو نامه‌ی منو میخونی سلام عزیزم ؛ من نمیدونم کی هستی که داره این نامه رو میخونه من قرصامو سر ساعت خوردم‌خیالت جمع. خونرو هم بعدا تمیز میکنم دارم میرم بیرون هوا بخورم شاید دیگه هیچ وقت برنگردم نیازی نیست به گل ها آب بدی اونا خیلی وقته مردن. خدانگهدار.

ولی مهم نیست کجای زندگیت باشم تو هیچ وقت توجهی به من نداری

از اینکه نه قلبم آرام می‌گیرد و نه می‌توانم آن را آرام کنم، خسته‌ام.

آدم بعضی وقتا از چیزهایی که دوسشون داره هیچ سهمی نداره جز خیال چون،عشق فقط کافی نیست.

یک آدم رو دو بار پیدا نخواهید کرد. حتی در خود همون آدم.

همیشه تو زندگیم دلم میخواسته شبیه بهار دوسته داشته بشم و واقعا واسه یکی بهار باشم ولی…