تکه‌ی گمشده‌ی ماشین‌ توریـنگ

آی مین عجیب:

یه سری آدم جوین میشن که عجیبن. نمیدونم جدی خیلی عجیبن برای همین امیدوارم منو بابت اینکه ریموشون میکنم ببخشن

برای منی در گذشته شاید روزهایی با خود بگویی این دیگر پایان درد هاست. نیست. اشتباه می‌کنی. پایان هر دردی شروع رنجی بزرگ‌تر و کشنده‌تر است که تو باز هم باید آن را تحمل کنی. هر لحظه باید با سربازهایی با زره فولادی و نیزه‌ها و شمشیرهای تیزی که بر بدنت فرو می‌کنند و بی توجه به زخم های گذشته بر خونی که ریخته‌اند می‌نگرند و برای اثر خود حس غرور می‌کنند مواجه شوی و در نهایت باید لبخند بزنی و وجود زخم‌ها را انکار کنی زیرا اگر نکنی با سوالی چون "چرا؟" مواجه خواهی شد. متوجه افرادی خواهی شد که خون‌ها را دیده اما برای دیدن زخم‌های تنت خود را به ندیدن می‌زنند و کاری می‌کنند باور کنی این‌ها هیچ نیستند و این تویی که ضعف نشان می‌دهی. تو صبر نکن، تو قبول نکن، تو سکوت نکن که این سکوت باری خرخره‌ات را می‌فشارد، قهقهه زنان بر تقلای تو برای اندکی نفس چشم می‌دوزد و دست هایش را محکم‌تر می‌کند. آنقدر محکم که دست و پا زنان زیر پیکره‌ی شوم و دهشتناکش، در سکوت، جان می‌دهی و بعد باید لبخند بزنی، بلند شوی و رد انگشتان بدیمنش را انکار کنی گویی زنده‌ای. اگر زنده زنده جان دادن را نمی‌پسندی، یاد بگیر فریاد بزنی. یاد بگیر نمانی، کنار هیچکس نمانی، نمانی تا نماندن تو را به جنون نکشد. جنونی که بر همه عیان است و تو باید لبخند بزنی، خنده‌های سهمگین هیولای درون سرت را انکار کنی، گو همه چیز مساعد است. تو دوست نداری من باشی، مطمئن باش.

—

—

اگر مایلید، فقط همین پست رو فوروارد کنید تا دو پست ازتون فوروارد کنم سرمست بمونه ویو و جذب بگیرید.🙂‍↔️

-می‌تونید اون دو پست رو خودتون تعیین کنید. -خوشحال می‌شم مهمان سرمست باشید.

اگه خواستین شماهم بنویسید بفرستید باهم بخوانیم

برای اینکه کتک نخورم زودتر بگم من قرار نیست بیوفتم بمیرم صرفا به نظرم نوشتنش جالب اومد

این وصیت نامه‌ی من است. روزی خواهد رسید که بر خاک مزارم گلی می‌روید و یا _اگر خوش شانس باشم_ ذرات خاکسترم همراه موج‌ها به دنبال آرزوهایم خواهند رفت. اما از من اندک چیزهایی باقی خواهد ماند. چیزهایی که نشان می‌دهند منی چون من روزی بر این سیاره قدم بر می‌داشت. چند نامه بین کتاب‌های کتاب خانه‌ام پنهان شده که هر کدام اسم و مشخصات گیرنده دارد، نیک است با تمبر هایی که در آلبوم تمبر خود دارم برایشان پست کنید. مکان دقیق نامه‌ها را هم بر کاغذی بین صفحات دیوان فروغم می‌یابید. و اما از کتاب‌هایم، به آشنایان بگویید آزادند از آنها انتخاب کنند اما هر کتابی برداشته شد خواندنش واجب است و باقی را یا به کودکانی در مناطق نه چندان مستعد از نظر مالی اهدا کنید و یا از پول فروششان اندک خوراکی خیرات کنید. دفترهایم را نخوانده بسوزانید، خاکسترشان را دفن کنید و وجودشان را فراموش کنید آنها گو خاطراتی از من باشند اما وجودشان و خواندنشان بسیار ناامیدتان می‌کند. عروسک‌های عزیزم، در نبودم بهشان عشق بورزید که آنان گوشه‌ای از روح من‌اند که در کنار شما می‌مانند. چندی از آنان خانه‌ای مشخص دارند که لیستی از آنها تهیه خواهم کرد و امیدوارم زحمت رساندن مسافران کوچک من به خانه‌های جدیدشان باعث آزار شما نشود. گل‌های خشک شده‌ام را بر آبی جاری روان کنید تا آرامش یابند به امید آنکه بخشی آرامش سهم من شود. و مجموع چیزی که از من می‌ماند انگشترهایم و زنجیر گردنم خواهد بود که همراه عذرخواهی و شرمندگی برای درخشش زندگی‌ام، راشای من خواهد بود.