رمانکده

🌺🍂🍃🍂🌺🍂✨ 🍂🍃🌺 🍃🍂 ✨ #پارت250 رمان #بانوی_قصه به قلم #beste ﺧﺎﻧﻮاده ﺳﺮ ﺷﻨﺎس و ﭘﻮﻟﺪار ﭘﺴﺮه ﺧﻮش ﻗﯿﺎﻓﻪ و ﺗﺤﺼﯿﻞ ﮐﺮده ... اﻣﺎ ﺗﻬﺶ ﭼﯽ ﺷﺪ؟ ﻫﺎ؟ اﺷﮏ از ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﭼﮑﯿﺪ ... - ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻟﻪ ... ﻣﻦ ﺗﻮ اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﺧﯿﺮي ﻧﺪﯾﺪم ... دادﺷﻢ ﺗﻮ ﺟﻮاﻧﯽ ﮔﻢ ﺷﺪ دﯾﮕﻪ ﻧﻪ ﻧﺎﻣﯽ ﭘﯿﺪا ﺷﺪ ازش ﻧﻪ ﻧﺸﺎﻧﯽ ... ﺧﻮاﻫﺮم ﺑﻪ ﻫﯿﭻ و ﭘﻮچ ﺑﯿﻮه ﺷﺪ و ﺟﻮر ﮐﺶ دو ﺗﺎ ﺑﭽﻪ و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﮐﻪ اون ﻃﻮر رﻓﺖ ... ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺧﻮاﻫﺮ زاده ام ... ﻫﻤﺮاز ﺑﺬار ﯾﮑﻢ ﺳﻨﺖ ﺑﺮه ﺑﺎﻻﺗﺮ ... ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﻢ ... ﺧﺪا ﻣﺮگ رو ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﺪه ... ﻣﻦ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﻣﺴﺠﺪ ﺧﻮاﻫﺮت ﺑﺎ اون ذﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﺪاﻧﺸﻮن ﺑﻬﻤﻮن ﺑﺎ اون ﺗﺤﻘﯿﺮ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻦ ... رﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮ ﻣﺮاﺳﻢ ﻣﻦ ﺣﻠﻮا ﭘﺨﺶ ﻣﯽ ﮐﺮد ... ﻫﺮ ﺳﻪ ﻣﻮن ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﺎﻟﻪ ﺑﺮاق ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻧﮑﻨﻪ ... ﺧﺎﻟﻪ ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺗﺎر و ﭘﻮدش از ﻫﻢ ﺟﺪا ﺷﺪه ﺑﻮد اﺷﮑﺎش رو ﭘﺎك ﮐﺮد: ﻧﻘﻞ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻫﻤﺮاز ﻧﯿﻤﺨﻮام اﺷﮏ ﺑﺮﯾﺰي ﻣﯽ ﺧﻮام اﯾﻦ ﭘﺎﮐﯽ و ﻧﺠﺎﺑﺘﺖ ... اﯾﻦ آراﻣﺸﺖ ﻧﺼﯿﺐ اﻫﻠﺶ ﺑﺸﻪ ... ﮔﻠﻨﺎر ﻫﻢ ﺑﻐﺾ داﺷﺖ ... - ﺧﺎﻟﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻣﻦ رو دوﺳﺖ داره ... ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر رﻧﮓ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ روم ﺑﺸﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﺑﮕﻢ ﺟﻤﻠﻪ اي ﮐﻪ اﻻن ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﻬﺶ ﺷﮏ ﮐﺮده ﺑﻮدم ... - ﮐﺎﻓﯿﻪ؟ ﻫﻤﺮاز ﮐﺎﻓﯿﻪ ﮐﻪ دوﺳﺘﺖ داره؟ اون ﺑﺎري ﮐﻪ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدي ﺧﻮﻧﻪ ﻋﻤﻪ ات ﻣﻨﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪم اون ﻃﻮر ﻫﻮل ﮐﺮدﻧﺶ ﺳﺮ ﻫﯿﭽﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ اﻣﺎ ... ... ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮﻓﻬﺎ داﺷﺘﻢ ﺑﺮاي زدن ... اﻣﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ از ﮐﺠﺎ ﺷﺮوع ﮐﻨﻢ ... از ﭼﯽ دﻓﺎع ﮐﻨﻢ ... ﺧﺎﻟﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﭼﺸﻤﺎي ورم ﮐﺮده ... ﻣﻦ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻏﺼﻪ اي ﮐﻪ اﻣﺮوز ﺧﻮرده ﺑﻮدم ... ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ اﻧﻘﺪر ﺑﻬﺶ ﻣﺤﺘﺎج ﺑﻮدم ... ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم واﻗﻌﺎ دﻟﻢ ﺧﻮاﺑﯿﺪن ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﺧﯿﺎل راﺣﺖ ... اﻣﺎ ﺗﺎ ﺧﻮد ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﺗﺮس و ﻟﺮز و ﻧﮕﺎه ﻣﺪام ﺑﻪ ﮔﻮﺷﯽ ﻓﮏ رﮐﻨﻢ ﺑﻪ اون ﺗﯿﺠﻪ اي ﮐﻪ ﺳﯿﺎ ﺑﯿﻦ ﺟﻤﻠﻪ اش ﭘﺮوﻧﺪ. ﻣﻮﻫﺎم ﻫﻨﻮز ﮐﻢ و ﺑﯿﺶ ﺧﯿﺲ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ وﺳﺎﯾﻞ رو دﯾﮕﻪ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻨﺪي ﻣﯿﮑﺮدم ... ﮔﻠﻨﺎر ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻼس آﺧﺮش رو ﺑﭙﯿﭽﻮﻧﻪ و ﺑﯿﺎد ﮐﻤﮑﻢ ... ﺧﺎﻟﻪ ﺻﺒﺢ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ دﻟﺨﻮر ﺑﻮد و ﻧﮕﺮان ... روي ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﺮﯾﻌﺘﺮ ﺷﺪه ﯾﻪ ﺳﻮﺋﯿﺖ داﻧﺸﺠﻮﯾﯽ ﭘﯿﺪا ﻣﯿﮑﺮدم ... ﻋﮑﺲ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻬﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﺰد اﯾﻦ ﻋﮑﺲ ﻣﺎل ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﺑﻮد ... وﻗﺘﯽ رﻫﺎ ﺗﺎزه ﻋﺮوس ﺑﻮد ... ﻣﺎﻣﺎن ﺷﺎد ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﺷﺎد ﺑﻮدم ... - ﻣﺎﻣﺎن ﺧﺎﻟﻪ ﺣﻖ داره ... ﻣﻦ ﺣﻖ دارم ... ﺣﺎﻣﯽ ﺣﻖ داره ... رﻫﺎ ازم دﻟﺨﻮره ﺑﻪ ﻧﻈﺮت؟ ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﺪوﻧﯽ داره ... ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻨﻬﺎم ... ... ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد اﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﯽ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻋﻤﯿﻖ ﺗﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎن دﯾﮕﻪ اي ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻧﻔﺴﻢ رو ﺑﯿﺮون دادم ... واﻗﻌﺎ ﻫﻮا ﺳﺮد ﺑﻮد ... ﮐﺘﺮي روﺷﻦ ﮐﺮدم ... ﺻﺪاي زﻧﮓ آﯾﻔﻮن ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ا زﺟﺎ ﺑﭙﺮم ... ﺷﺎﻟﻢ رو روي ﺳﺮم اﻧﺪاﺧﺘﻢ و از ﭼﺸﻤﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﻣﯿﺪﯾﺪم رو ... ﻗﻠﺒﻢ ﺗﻮي ﺣﻠﻘﻢ ﻣﯿﺰد ... در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﻓﻨﺠﺎن ﭼﺎي رو ﺟﻠﻮش ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... وﺳﺎﯾﻞ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﺮاي ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... روي ﺻﻮرﺗﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﺑﻮد ... اﻣﺎ ﭼﺸﻤﺎش ﺧﯿﺲ ﺧﯿﺲ ﺑﻮدن ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﮔﻠﺪان اﻃﻠﺴﯽ و ﺣﺴﻦ ﯾﻮﺳﻒ ﮐﺮد ... - ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ اﻧﻘﺪر ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ اﺳﺖ و وﺳﺎﯾﻞ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﻫﻢ اﻧﻘﺪر ﮐﻤﻪ ... ﮐﺖ و داﻣﻦ ﺧﻮش دوﺧﺖ ﻣﺸﮑﯽ ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺖ ... ﺻﻮرﺗﺶ زرد ﺑﻮد و اﺑﺮوﻫﺎش ﻧﺎ ﻣﺮﺗﺐ ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم زن زﯾﺒﺎ و ﺧﻮش ﭘﻮﺷﯽ ﺑﻮد ... اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻋﺰادار ﻣﺮدي ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ دوﺳﺘﺶ ﻧﺪاﺷﺖ ... - راﺣﺖ ﺑﺎش ﻋﺮوﺳﮑﻢ ... ﻣﻦ زودﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﻮﻣﺪم اﯾﻦ ﺟﺎ اﻣﺎ ﻣﺮﯾﻀﯽ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن و ﻓﻮﺗﺶ ... ﺑﺎر اوﻟﯽ ﮐﻪ ﻗﺪم ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ... از در اون آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﯾﻪ ﭘﺮي ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ ... ﺑﭽﻪ ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﺧﺪا ﺗﻪ دﻟﻢ ﺳﻮﺧﺖ ... ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭘﺴﺮم ﻻﯾﻘﺶ ﻧﯿﺴﺖ ... اﻣﺎ ﮐﺴﯽ از ﻣﻦ ﻧﻈﺮي ﻧﭙﺮﺳﯿﺪ ... ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻋﻬﺪ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﺰرگ ﺷﺪﻧﺶ ﭘﺸﺘﺶ ﺑﺎﺷﻢ ... اﻣﺎ ﺧﺮﯾﺖ ﺣﺎﻣﺪ ﺟﺒﺮان ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ ﺑﻮد ... ﺑﺎ دو ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ... ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺗﺮ و ﺣﺎل ﺧﺮاب ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺨﻮام ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ... ﻓﻨﺠﺎن ﭼﺎي رو ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ: ﺑﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﺎي ﺧﻮش رﻧﮕﯽ ... ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﯿﻄﻮﻧﺶ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... ﺧﺠﺎﻟﺖ زده ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... - ﻗﺮار ﺑﻮد دﯾﺸﺐ ﺷﺎم ﺑﯿﺎي ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ... - ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﻦ ... ﻓﻨﺠﺎن رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ: ﻣﯿﺪوﻧﻢ ... ﻣﻦ ﻫﻤﻮن روزي ﮐﻪ ﭼﺎدر رﻫﺎ رو ﺑﺮات ﻓﺮﺳﺘﺎدم ﺗﻮ رو ﻧﺸﻮن ﮐﺮده ﭘﺴﺮ ﺑﺪ اﺧﻼق و ﮐﻢ ﺣﺮﻓﻢ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ... ﺳﺮت رو ﺑﯿﺎر ﺑﺎﻻ ... ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... - از ﻫﻤﻮن روز ﺑﺮام ﺷﺪي ﻋﺮوس آﯾﻨﺪه ... اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ اﻧﮕﺎر از اول ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﮐﻪ ﺑﺨﺖ ﭘﺴﺮﻫﺎي ﻣﻦ رو ﭘﻨﺎه ﺑﺪه ... ﺣﺎﻣﺪ ﻻﯾﻖ ﻧﺒﻮد اﻣﺎ ﺣﺎﻣﯽ رو ﺗﻀﻤﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻣﺮدت ﻣﯿﺸﻪ ... ﺗﻮ ﺑﻪ ﺳﺮ ﭘﻨﺎه اﺣﺘﯿﺎج ﻧﺪاري ... ﺗﻮ ﻧﯿﺎزي ﻧﺪاري ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﭘﻨﺎه ﺑﯿﺎري ... اﻣﺎ ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﺑﺘﻮﻧﯽ ﮐﻨﺎرش ﻗﺪم ﺑﺮداري ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﮔﻞ و ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺑﯿﺎﯾﻢ ... ﺑﯿﺎم ﺗﺎ ﺑﻪ ﻏﻼﻣﯽ ﻗﺒﻮﻟﺶ ﮐﻨﯽ ... ... ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ از اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ اون دﺑﺪﺑﻪ و ﮐﺒﮑﺒﻪ و ﻏﻼﻣﯽ؟ - آخ ﺑﺎﻻﺧﺮه از اون ﻟﺒﺨﻨﺪاي ﻗﺸﻨﮕﺖ زدي ...

🌺🍂🍃🍂🌺🍂✨ 🍂🍃🌺 🍃🍂 ✨ #پارت249 رمان #بانوی_قصه به قلم #beste - اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﺮاي ﻫﺮ دوش دﻟﯿﻞ دارم ... ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﺳﯿﮕﺎرش رو از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﯿﺮون داد: دﻻﯾﻠﯽ ﺗﻮ ﺑﺮاي اون اﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﺪاره ﭼﻮن اون ﺑﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪه ... - ﺳﯿﺎ ﻣﻦ زﻧﮓ ﻧﺰدم ﮐﻪ ﺑﯿﺎد ﻣﺸﮑﻠﻢ رو ﺣﻞ ﮐﻨﻪ ﯾﺎ ﺑﺮام ﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ در ﺣﺪ ﺧﻮدم ﭘﻮل دارم ﮐﻪ ﭘﯿﻤﺎﻧﮑﺎر داده ... ﺧﻮﻧﻪ ﻫﻢ دﯾﺮ ﯾﺎ زود ﭘﯿﺪا ﻣﯿﺸﻪ ... ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺪوﻧﻪ ... ﺳﯿﺎ ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺗﺎﺳﻒ ﺳﺮي ﺗﮑﻮن داد ... ﺧﻮدم ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ ﻏﺼﻪ داﺷﺘﻢ ... ﻣﻦ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻫﺎي ﺳﺎده و دور از اﻏﺮاق ﺣﺎﻣﯽ داﺷﺘﻢ ... ﻣﻦ اﻻن دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﭘﯿﺸﺶ ﺑﺎﺷﻢ ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻫﻤﻮن ﻃﻮري ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺪت ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﻨﻪ: ﺳﯿﺎ ... ﺗﻮ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻦ ﺑﺎش دﯾﮕﻪ ... ﺳﯿﮕﺎر رو از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﯿﺮون اﻧﺪاﺧﺖ و ﻣﻮﻫﺎم رو ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺖ: ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮ ﺟﺒﻬﻪ ﺗﻮ ام ... ﻣﻦ ﻓﺮدا وﻗﺖ ﻧﺪارم اﻣﺎ ﻟﻄﻔﺎ ﺑﺮو ﺧﻮﻧﻪ و وﺳﺎﯾﻞ ﺷﺨﺼﯿﺖ رو ﺑﯿﺎر اﯾﻨﺠﺎ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﺗﺎ ﻋﺼﺮ ﻓﺮدا اون آدم ﺑﺮاي ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﺪا ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﻫﻤﺮاز ﻣﺠﺒﻮرش ﻧﮑﻦ اﻧﻘﺪر ﺑﺮاي ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﻮدﻧﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻪ ﺑﻪ ﻏﺮورش ﺑﺮ ﻣﯽ ﺧﻮره اﯾﻦ رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ... ﻗﺒﻼ ﻓﻘﻂ دوﺳﺘﺖ داﺷﺖ ﺑﺤﺚ ﻓﺮق ﻣﯿﮑﺮد اﻻن ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﻧﺎﻣﺰدﯾﺸﯽ ... اﻣﺮوز واﻗﻌﺎ از ﻟﺤﻨﺶ ﻣﯿﺸﺪ ﻓﻬﻤﯿﺪ ... ﭘﺮﯾﺪم وﺳﻂ ﺣﺮﻓﺶ: ﻧﮑﻨﻪ اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﯽ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺮم؟ اون ﻋﻤﺎرت ﺑﺰرگ درﺳﺘﻪ ... ﻣﺎدرش ﻫﻢ ﻫﺴﺖ درﺳﺖ اﻣﺎ ﺳﯿﺎ درﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﯾﺎ ﺷﺮﻋﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ اوﻧﺎ ... - اوﻧﻢ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻫﺎ رو ﻣﯿﺪوﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﺠﺒﻮرت ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ... ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاي آدﻣﯽ ﻣﺜﻞ ﺣﺎﻣﯽ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺰﻧﺘﺖ زﯾﺮ ﺑﻐﻠﺶ و ﺑﺒﺮﺗﺖ ﮐﺎري ﻧﺪاره ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﺎ اون ﺟﻤﻠﻪ اي ﮐﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﯽ ... - ااااا ... ﺗﻮ ام ﻫﯽ اﯾﻦ رو ﺗﮑﺮار ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺗﻪ دل اﯾﻦ دﺧﺘﺮه رو ﺧﺎﻟﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ... اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﮔﻠﯽ ﺑﻮد در اﻋﺘﺮاض ﺑﻪ ﺳﯿﺎ ... در اﺗﺎق ﺗﻘﻪ اي ﺧﻮرد و ﺧﺎﻟﻪ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎش ﻗﺮﻣﺰ ﺑﻮد و ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﯾﻪ ﺳﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﮐﺎﺳﻪ ﻫﺎي ﭘﺮ از اﻧﺎر دون ﮐﺮده ﺑﻮد و ﮔﻠﭙﺮ اوﻣﺪ ﺗﻮ ... ﭼﺸﻤﺎش ﺧﺎﻟﻪ ﻫﺮ ﺳﻪ ﻣﺎ رو ﺗﺮﺳﻮﻧﺪ ... ﺧﺎﻟﻪ در رو ﺑﺴﺖ ... ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺖ ... ﺳﯿﺎ: ﻣﺎﻣﺎن. ﭼﯽ ﺷﺪه ﺑﺎز ﺑﺎﺑﺎ ﭼﯿﺰي ﮔﻔﺘﻪ؟ ﺧﺎﻟﻪ ﺳﺮي ﺗﮑﻮن داد و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد: ﻧﻪ ﺻﺪات رو ﺑﯿﺎر ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﺎﺑﺎت ... ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺨﻮاﺑﻪ ﺑﯿﺎم ... - ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻟﻪ ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﮔﻠﯽ دروغ ﻣﯿﮕﻪ؟! دﻟﻢ رﯾﺨﺖ ... ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺮاي زدن ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺎش ﺧﺎﻟﻪ اﻻن اﯾﻦ ﺣﺮف رو ﭘﯿﺶ ﻧﻤﯿﮑﺸﯿﺪ اوﻧﻢ اﻣﺸﺐ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮرﯾﺶ ﻫﻢ ﻣﻦ داﻏﻮن ﺑﻮدم ... ﺑﻐﺾ ﺧﺎﻟﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ: آره ﺧﺎﻟﻪ ... راﺳﺘﻪ؟ . اﺷﮑﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ: آخ ﺧﺎﻟﻪ آخ ﺳﯿﺎ: آﺧﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ اﯾﻦ ﭼﻪ اﺷﮏ و آﻫﯽ راه اﻧﺪاﺧﺘﯽ؟ اﻧﮕﺎر ﭼﯽ ﺷﺪه؟ ﺧﺎﻟﻪ ﺑﯿﻨﯿﺶ رو ﻣﺤﮑﻢ ﭘﺎك ﮐﺮد: زﯾﺮ ﺳﺮ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل اﻃﻼﻋﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ... رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮔﻠﯽ و ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﺳﯿﺎ رو ﻧﺸﻮن داد: اﯾﻦ ﻋﻘﻞ ﻧﺪاره ... ﺷﺎﻋﺮ ﻣﺴﻠﮏ و ﺧﻠﻪ ... ﺗﻮ ﻋﺎﻗﻠﺸﻮﻧﯽ ... ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﺗﻬﺶ ﭼﯿﻪ؟ ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺒﻢ رﻓﺖ ﺑﺎﻻ ﭼﺮا اﻣﺮوز ﻫﻤﻪ ﻗﺼﺪ از ﺑﯿﻦ ﺑﺮدن ﺗﻤﺎم اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻢ رو داﺷﺘﻦ؟ ﮔﻠﯽ: ﻣﺎﻣﺎن ﮐﺎر ﻏﻠﻄﯽ ﻧﮑﺮده ﮐﻪ ﻫﻤﺮاز ... ﺧﺎﻟﻪ اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره اش رو ﮔﺎز ﮔﺮﻓﺖ: ﮐﺎر اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﻧﮑﺮده؟ دﯾﮕﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر اون ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺧﻮن ﺑﻪ ﺟﯿﮕﺮ ﻣﺎ ﮐﻨﻦ؟ اﺻﻼ رﻫﺎ رو ﺑﺬارﯾﻢ ﮐﻨﺎر ... اون ﭘﺪر ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮزﺷﻮن و اون ﺧﺎﻧﻮاده اﻓﺎده اي رو ﺑﺬارم ﮐﻨﺎر ... اﯾﻦ رﻧﮓ و روي دﺧﺘﺮي ﮐﻪ ﻗﺮاره اﻣﺮوز ﻓﺮدا ﻋﺮوس ﺑﺸﻪ؟ آره؟ ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻟﻪ ﺗﺎ زوده ﺑﺮﮔﺮد اﯾﻦ راه راه ﻧﯿﺴﺖ ... اون آدم ﺑﻪ درد ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺨﻮره ... از اون ﻋﻤﺎرت ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﮕﯿﺮ ... ... ﺳﺮم ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ام ... ﻫﻤﻮن ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﻠﻘﻪ ام دﻗﯿﻘﺎ روي ﻗﻠﺒﻢ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ... ﻫﻤﻮن ﺣﻠﻘﻪ اي ﮐﻪ اﻣﺮوز اون ﻃﻮر رﻓﺘﻪ ﺑﻮد زﯾﺮ ﺳﻮال ... ﺟﺴﺎرت ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺟﻮاب ﺧﺎﻟﻪ رو ﺑﺪم ... ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻫﺎ ﺑﻬﺶ ﺣﻖ ﻣﯿﺪادم ... اﻣﺎ ﭼﻪ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﺗﻮ ﮐﺎر دل ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﺪ ﺣﺴﺎ ب و ﮐﺘﺎﺑﯽ ﮐﺮد؟ ﺳﯿﺎ ﻧﺸﺴﺖ ﺑﻐﻞ دﺳﺖ ﺧﺎﻟﻪ: ﺑﺎﺷﻪ ... ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺎﻧﻮ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﻗﺒﻮل ﻧﺪاري ... ﻓﻘﻂ ﺧﺎﻧﻮم دﮐﺘﺮت رو ﻗﺒﻮل داري ... ﺧﺎﻟﻪ ﺑﺎ ا ﻏﻠﯿﻈﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ دﺳﺖ ﺳﯿﺎ رو از دور ﺷﻮﻧﻪ اش ﮐﻨﺎر زد اﻣﺎ ﺳﯿﺎ از رو ﻧﺮﻓﺖ: اﻣﺎ ﻫﻤﺮاز اﺷﺘﺒﺎه ﻧﮑﺮده ﻣﺎﻣﺎن ﺣﺎﻣﯽ ﺣﺎﻣﺪ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻫﻤﺮاز ﻫﻢ رﻫﺎ ... - اﻣﺎ ﻫﻤﺮاز ﭘﺎﮐﺰاد و ﺣﺎﻣﯽ اﻧﺘﻈﺎم ... اﯾﻦ رو ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ﺑﮑﻨﯿﺪ ... ﺑﻌﺪ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ: ﺧﺎﻟﻪ ﻧﺒﻮدم ﺑﺮات ... اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎل ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدي ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﻮﻫﺮم ﺟﺰ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺮاي ﺷﺎﻣﯽ ﻧﺎﻫﺎري ﯾﺎ ﯾﻪ ﺷﺐ ﻣﻮﻧﺪﻧﯽ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﯿﻮﻣﺪي ... ﮐﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ... اﻣﺎ ... ﺻﺪام ﺑﻐﺾ داﺷﺖ و ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ: ﺧﺎﻟﻪ؟ ﻧﮑﻨﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﯾﺪ از ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﮐﺮدم؟ ﺑﺎ اﺷﮏ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﺑﻪ ﺧﺪا ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮري ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﻮدم ... ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺧﺎﻟﻪ ﺧﻮب ﻣﻨﯽ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎت 42 ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺸﻢ ﺑﻮدن ﻫﻮام رو داﺷﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﮔﺎﻫﯽ ﺗﻮ روي ﭘﺪرﺷﻮن ﻫﻢ اﯾﺴﺘﺎدن ... اﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺧﺎﻟﻪ ... - اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ رو اون روزﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ رﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺰدم ... اﻣﺎ ﻧﺰدﯾﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺎدرت ﻫﺴﺖ ... ﺷﻮﻫﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ ﮐﻢ ﻧﺬاﺷﺖ اون ﻣﻮﻗﻊ ...

🌺🍂🍃🍂🌺🍂✨ 🍂🍃🌺 🍃🍂 ✨ #پارت248 رمان #بانوی_قصه به قلم #beste ﺧﺐ ﺗﻮ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗﻮ ... ﻧﻤﯿﺬاﺷﺖ اﻣﺮوز اﺻﻼ ﻧﻤﯿﺬاﺷﺖ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﺟﻤﻠﻪ اي رو ﺗﻤﻮم ﮐﻨﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﭼﯿﺰي ﺑﺪﺗﺮ از ﻓﺮﯾﺎد ﻫﺎش ﻫﻢ وﺟﻮد داره ... - ﺟﻤﻊ ﮐﻦ ﺑﺮﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ... ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻣﯿﺒﺮﻣﺖ ﺗﻮ ﯾﮑﯽ از آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﻬﺎي ﺧﺎﻟﯽ ﺧﻮدم ... ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدم اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ اي ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ از اﯾﻦ ﺑﺤﺚ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ: ﻧﻪ ... - ﻧﻪ؟! - ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯿﺰه ﻣﻦ ﻫﻨﻮز وﺳﺎﯾﻠﻢ رو ﮐﺎﻣﻞ ﺟﻤﻊ ﻧﮑﺮدم ... - ﻻزﻣﺸﻮن ﻧﺪاري وﺳﺎﯾﻞ ﺷﺨﺼﯿﺖ رو ﺑﺮدار ... اﯾﻦ رو ﮔﻔﺖ و ﺳﻮﺋﯿﭽﺶ رو ﺑﺮداﺷﺖ - ﻧﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﺣﺎﻣﯽ ﯾﻪ دﻗﯿﻘﻪ ﮔﻮش ﮐﻦ ... ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ ... اﯾﻦ ﻣﺮد ﭼﻪ ﻗﺪر ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺑﻮد ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻮد: ﺣﺎﻣﯽ ﻧﯿﺎزي ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻫﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﺪا ﺷﻪ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم زﯾﺮ ﭘﻠﮑﺶ ﭘﺮﯾﺪ ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ و ﻣﻦ ﯾﻪ ﻗﺪم ﻋﻘﺐ رﻓﺘﻢ: ﻧﺸﻨﯿﺪم ... - ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ - ﻣﻦ اﻧﻘﺪر ﺑﯽ ﻏﯿﺮﺗﻢ دﯾﮕﻪ ﺗﻮ رو ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﮐﺎر ﮔﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺬارم و ﺗﻮ اﯾﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺧﺎﻟﯽ ... ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﻬﺎ ﻣﻦ اﻧﮕﺎر ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ زن داري ﮐﻨﻢ ... ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم اﯾﻦ اﺳﺘﺮس آزار دﻫﻨﺪه ... اﯾﻦ ﻣﺮدي ﮐﻪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻋﺎدت ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ : ﻣﻦ زﻧﺖ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﻫﻨﻮز ... ﺟﺎ ﺧﻮرد ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ: ﻫﻤﺮاز ﺑﺎ ﻣﻦ ﯾﮑﯽ ﺑﻪ دو ﻧﮑﻦ ﺗﻠﻔﻨﺶ زﻧﮓ زد ... ﻫﻤﻮن آدم ﺑﻮد ﺣﺎﻣﯽ ﻓﻘﻂ ﮔﻮش داد و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻗﻄﻊ ﮐﺮد: ﺷﺎﻧﺲ آوردي اﯾﻦ ﻗﺮار داد و اﯾﻦ آدم ﺑﯽ ﻣﺸﮑﻠﻪ ... ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻃﻮري اﯾﻦ ﮐﺎر ﻫﺎ رو ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ - ﻣﻦ ﻫﺮ ﻃﻮري ... ﺣﺎﻣﯽ ﻣﻦ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎل ﺧﻮدم زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدم ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻣﯿﮑﺮدم اﻻن ﺗﻮ رو ﻧﮑﺸﯿﺪم اﯾﻦ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺑﺮام ﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯽ ... - ﺗﻮ ﻧﯿﺎزي ﻧﯿﺴﺖ ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ اﻧﺠﺎم ﺑﺪم رو ﺑﻬﻢ ﯾﺎد ﺑﺪي ... ﮔﻔﺘﻢ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮ ... ﻣﯿﮕﻢ ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ رو ﺑﺮات ﺗﻤﯿﺰ ﮐﻨﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﺧﻮدﻣﻮن ... ﭼﺮا اﯾﺴﺘﺎدي ... ﺧﺎﻧﻮﻣﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز زن ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺘﯽ اﻣﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﮐﯽ ﻫﺴﺘﯽ ... - ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﺣﺎﻣﯽ ... ﯾﮑﻢ ﻓﻘﻂ ﯾﮑﻢ ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ... ﻣﻦ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺗﻮ ﺑﯿﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﺧﻮاﺳﺖ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻪ ﮐﻪ دﺳﺘﻢ رو آوردم ﺑﺎﻻ: ﺣﻖ داري ... داد ﺑﺰﻧﯽ ﺑﮕﯽ ﭼﺮا اﻻن ﻣﯿﮕﻢ ... اﻣﺎ ... ﻣﻦ از اون دﺧﺘﺮاﯾﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺮم ﺗﻮ آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ ... ﻣﻦ ﻧﮑﺸﯿﺪﻣﺖ اﯾﻦ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺑﺮام ﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯽ ﻣﻦ ﺧﻮدم ﭘﻮﻟﯽ دارم ﺑﻪ اﻧﺪازه ﭘﻮﻟﻢ ﻣﯿﺮم و ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ رو رﻫﻦ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺗﺎ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ آﻣﺎده ﺑﺸﻪ ... - و ﺗﻮ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎي ﺷﻤﺎ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﺴﺘﻘﻞ اوﻣﺪن ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﻧﻪ؟ - داد ﻧﺰن - ﭘﺲ اون ﻟﻌﻨﺘﯽ دور ﮔﺮدﻧﺖ ﭼﯿﻪ؟ ﺗﻮ اﺻﻼ ﻓﻬﻤﯿﺪي ﺑﻠﻪ دادي؟ - ﻣﻦ ﻧﻔﻬﻢ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ وﻟﯽ ﻣﻦ اﻻن ﺣﺘﯽ در ﺣﺪ ﻧﺎﻣﺰدت ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ اﺣﺴﺎس اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﺻﯿﻐﻪ اي ﻫﺎ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ﭘﻮﻟﺪارﺷﻮن ﺑﺮاﺷﻮن آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﺎي ﻟﻮﮐﺲ ﻣﯿﮕﯿﺮه ... ﺗﻨﺪ ﺣﺮف زده ﺑﻮدم ... ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد اﯾﻦ رو وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ اون ﻃﻮر ﺳﺮد و ﺗﺮﺳﻨﺎك ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﺑﺎ دﺳﺖ ﺟﻠﻮي دﻫﻨﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ اﻣﺎ ﺳﻮدي ﻧﺪاﺷﺖ اﯾﻦ ﻣﺰﺧﺮف از دﻫﻨﻢ ﺑﯿﺮون ﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮد ... - آﺧﺮﯾﻦ ﺣﺮﻓﺖ ﻫﻤﯿﻨﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... ﺑﺎﺷﻪ ... اﯾﻦ رو ﮔﻔﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در رﻓﺖ ... - ﺣﺎﻣﯽ ... اﻣﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﻢ اﻧﻘﺪر ﺿﻌﯿﻒ ﺑﻮد و ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن در اﻧﻘﺪر ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﺘﻮﻧﻢ ﺣﺮﻓﻢ رو اداﻣﻪ ﺑﺪم ... ﭼﺮا اﺷﮑﻢ در ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ رو ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎش ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﻮض ﮐﺮدن ﭘﯿﺮاﻫﻨﺶ ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﺸﯿﺪو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ و ﮔﻠﻨﺎر اوﻣﺪ ... روي ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﮔﻠﻨﺎر ﻫﻢ ﮐﻨﺎر دﺳﺘﻢ ... ﺳﯿﺎ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭼﺮﺧﺪار ﻣﯿﺰ ﮔﻠﻨﺎر رو ﮐﺸﯿﺪ و روش ﻧﺸﺴﺖ: از دﺳﺖ ﺗﻮ ﻣﻦ ﯾﻪ روز ﺧﻮش ﻧﺪارم ... دﻫﻨﻢ رو ﺑﺮاش ﮐﺞ ﮐﺮدم ... ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮد: ﻣﻤﻮش ﺑﯽ ﭼﺎره اش ﮐﺮدي ... ﺑﻪ ﺧﺪا از دﺳﺖ ﺗﻮ ﺳﺮ ﺑﻪ ﮐﻮه و دﺷﺖ ﻣﯿﺬاره ﺑﻪ ﻧﻤﯿﺪوﻧﯽ ﺑﺎ ﭼﻪ ﻟﺤﻦ ﺧﺴﺘﻪ اي ﮔﻔﺖ ﻧﺬارم ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻤﻮﻧﯽ ... ﮔﻠﻨﺎر ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮد و ﺗﻮي ﻓﮑﺮ ... ﻧﮕﺎه زﯾﺮ زﯾﺮﮐﯽ ﺑﻬﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﻣﻦ ﮐﺎر ﺑﺪي ﻧﮑﺮدم ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺟﻤﻠﻪ ام ﻫﻢ ... ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺳﯿﺎ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺟﺪي ﺷﺪ: ﻣﺰﺧﺮﻓﺘﺮﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻮده ... ﮔﻠﯽ: اﻣﺎ دروغ ﻧﺒﻮده ... ﺳﯿﺎ ﻻي ﭘﻨﺠﺮه رو ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺳﯿﮕﺎرش رو از ﺗﻮي ﺟﯿﺐ ﺷﻠﻮار ورزﺷﯿﺶ در آورد: ﻫﻤﻪ راﺳﺘﻬﺎي ﻋﺎﻟﻢ رو ﻫﻢ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ زﺑﻮن آورد اون ﻣﺮد ﻣﯽ ﺧﻮاد زﻧﺪﮔﯿﺶ رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﻨﻪ. ﻣﯿﺨﻮاد ﺧﯿﺎﻟﺶ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﻧﺎﻣﺰدش ﺟﺎش ﮔﺮﻣﻪ ... ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﮕﻪ ﺳﯿﺎ اون ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺘﯽ ﺷﻮﻓﺎژﻫﻢ ﻧﺪاره ﻣﯿﺨﻮاد ﺗﻮ ﯾﻪ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺧﺎﻟﯽ و ﺑﯽ در و ﭘﯿﮑﺮ ﺑﺎ ﮐﺎرﮔﺮﻫﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﺎﺷﻪ ... ﭘﮏ ﻋﻤﯿﻖ ﺳﯿﮕﺎرش رو از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﯿﺮون داد ... ﺧﻨﮑﯽ ﮐﻪ از ﻻي ﭘﻨﺠﺮه ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻟﺮز ﮐﻨﻢ رو ﺗﺨﺘﯽ ﮔﻠﯽ رو وري ﭘﺎﻫﺎي ﻫﺮ دوﻣﻮن اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﺳﯿﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﻢ زد: ﻣﻤﻮش ﺳﺮﻣﺎﯾﯽ ... ﭘﺲ ﺗﻮ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﺪون ﺷﻮﻓﺎژ ﺳﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ - ﻫﻤﻮن ﻃﻮري ﮐﻪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎل ﺑﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰا ﮐﻨﺎر اوﻣﺪم ... - ﻣﻦ ﻧﻤﯿﮕﻢ ﻣﺤﻖ ﻧﯿﺴﺘﯽ ... اﻣﺎ ﻣﻦ ﺣﺎﻣﯽ رو ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻢ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻮ زاوﯾﻪ دﯾﺪ ﺷﻤﺎ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﺎ ﻗﺎﺑﻞ درك ﻧﺒﺎﺷﻪ ... ﺗﻮ دو ﺗﺎ اﺷﺘﺒﺎه داﺷﺘﯽ ... ﯾﮑﯿﺶ دﯾﺮ ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ اﺳﺖ ... و ﯾﮑﯽ ﻫﻢ اون ﺟﻤﻠﻪ ﺑﯽ ﺧﻮد ...

🌺🍂🍃🍂🌺🍂✨ 🍂🍃🌺 🍃🍂 ✨ #پارت248 رمان #بانوی_قصه به قلم #beste ﺧﺐ ﺗﻮ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗﻮ ... ﻧﻤﯿﺬاﺷﺖ اﻣﺮوز اﺻﻼ ﻧﻤﯿﺬاﺷﺖ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﺟﻤﻠﻪ اي رو ﺗﻤﻮم ﮐﻨﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﭼﯿﺰي ﺑﺪﺗﺮ از ﻓﺮﯾﺎد ﻫﺎش ﻫﻢ وﺟﻮد داره ... - ﺟﻤﻊ ﮐﻦ ﺑﺮﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ... ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻣﯿﺒﺮﻣﺖ ﺗﻮ ﯾﮑﯽ از آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﻬﺎي ﺧﺎﻟﯽ ﺧﻮدم ... ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدم اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ اي ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ از اﯾﻦ ﺑﺤﺚ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ: ﻧﻪ ... - ﻧﻪ؟! - ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯿﺰه ﻣﻦ ﻫﻨﻮز وﺳﺎﯾﻠﻢ رو ﮐﺎﻣﻞ ﺟﻤﻊ ﻧﮑﺮدم ... - ﻻزﻣﺸﻮن ﻧﺪاري وﺳﺎﯾﻞ ﺷﺨﺼﯿﺖ رو ﺑﺮدار ... اﯾﻦ رو ﮔﻔﺖ و ﺳﻮﺋﯿﭽﺶ رو ﺑﺮداﺷﺖ - ﻧﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﺣﺎﻣﯽ ﯾﻪ دﻗﯿﻘﻪ ﮔﻮش ﮐﻦ ... ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ ... اﯾﻦ ﻣﺮد ﭼﻪ ﻗﺪر ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺑﻮد ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻮد: ﺣﺎﻣﯽ ﻧﯿﺎزي ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻫﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﺪا ﺷﻪ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم زﯾﺮ ﭘﻠﮑﺶ ﭘﺮﯾﺪ ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ و ﻣﻦ ﯾﻪ ﻗﺪم ﻋﻘﺐ رﻓﺘﻢ: ﻧﺸﻨﯿﺪم ... - ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ - ﻣﻦ اﻧﻘﺪر ﺑﯽ ﻏﯿﺮﺗﻢ دﯾﮕﻪ ﺗﻮ رو ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﮐﺎر ﮔﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺬارم و ﺗﻮ اﯾﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺧﺎﻟﯽ ... ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﻬﺎ ﻣﻦ اﻧﮕﺎر ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ زن داري ﮐﻨﻢ ... ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم اﯾﻦ اﺳﺘﺮس آزار دﻫﻨﺪه ... اﯾﻦ ﻣﺮدي ﮐﻪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻋﺎدت ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ : ﻣﻦ زﻧﺖ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﻫﻨﻮز ... ﺟﺎ ﺧﻮرد ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ: ﻫﻤﺮاز ﺑﺎ ﻣﻦ ﯾﮑﯽ ﺑﻪ دو ﻧﮑﻦ ﺗﻠﻔﻨﺶ زﻧﮓ زد ... ﻫﻤﻮن آدم ﺑﻮد ﺣﺎﻣﯽ ﻓﻘﻂ ﮔﻮش داد و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻗﻄﻊ ﮐﺮد: ﺷﺎﻧﺲ آوردي اﯾﻦ ﻗﺮار داد و اﯾﻦ آدم ﺑﯽ ﻣﺸﮑﻠﻪ ... ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻃﻮري اﯾﻦ ﮐﺎر ﻫﺎ رو ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ - ﻣﻦ ﻫﺮ ﻃﻮري ... ﺣﺎﻣﯽ ﻣﻦ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎل ﺧﻮدم زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدم ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻣﯿﮑﺮدم اﻻن ﺗﻮ رو ﻧﮑﺸﯿﺪم اﯾﻦ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺑﺮام ﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯽ ... - ﺗﻮ ﻧﯿﺎزي ﻧﯿﺴﺖ ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ اﻧﺠﺎم ﺑﺪم رو ﺑﻬﻢ ﯾﺎد ﺑﺪي ... ﮔﻔﺘﻢ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮ ... ﻣﯿﮕﻢ ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ رو ﺑﺮات ﺗﻤﯿﺰ ﮐﻨﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﺧﻮدﻣﻮن ... ﭼﺮا اﯾﺴﺘﺎدي ... ﺧﺎﻧﻮﻣﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز زن ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺘﯽ اﻣﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﮐﯽ ﻫﺴﺘﯽ ... - ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﺣﺎﻣﯽ ... ﯾﮑﻢ ﻓﻘﻂ ﯾﮑﻢ ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ... ﻣﻦ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺗﻮ ﺑﯿﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﺧﻮاﺳﺖ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻪ ﮐﻪ دﺳﺘﻢ رو آوردم ﺑﺎﻻ: ﺣﻖ داري ... داد ﺑﺰﻧﯽ ﺑﮕﯽ ﭼﺮا اﻻن ﻣﯿﮕﻢ ... اﻣﺎ ... ﻣﻦ از اون دﺧﺘﺮاﯾﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺮم ﺗﻮ آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ ... ﻣﻦ ﻧﮑﺸﯿﺪﻣﺖ اﯾﻦ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺑﺮام ﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯽ ﻣﻦ ﺧﻮدم ﭘﻮﻟﯽ دارم ﺑﻪ اﻧﺪازه ﭘﻮﻟﻢ ﻣﯿﺮم و ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ رو رﻫﻦ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺗﺎ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ آﻣﺎده ﺑﺸﻪ ... - و ﺗﻮ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎي ﺷﻤﺎ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﺴﺘﻘﻞ اوﻣﺪن ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﻧﻪ؟ - داد ﻧﺰن - ﭘﺲ اون ﻟﻌﻨﺘﯽ دور ﮔﺮدﻧﺖ ﭼﯿﻪ؟ ﺗﻮ اﺻﻼ ﻓﻬﻤﯿﺪي ﺑﻠﻪ دادي؟ - ﻣﻦ ﻧﻔﻬﻢ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ وﻟﯽ ﻣﻦ اﻻن ﺣﺘﯽ در ﺣﺪ ﻧﺎﻣﺰدت ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ اﺣﺴﺎس اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﺻﯿﻐﻪ اي ﻫﺎ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ﭘﻮﻟﺪارﺷﻮن ﺑﺮاﺷﻮن آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﺎي ﻟﻮﮐﺲ ﻣﯿﮕﯿﺮه ... ﺗﻨﺪ ﺣﺮف زده ﺑﻮدم ... ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد اﯾﻦ رو وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ اون ﻃﻮر ﺳﺮد و ﺗﺮﺳﻨﺎك ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﺑﺎ دﺳﺖ ﺟﻠﻮي دﻫﻨﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ اﻣﺎ ﺳﻮدي ﻧﺪاﺷﺖ اﯾﻦ ﻣﺰﺧﺮف از دﻫﻨﻢ ﺑﯿﺮون ﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮد ... - آﺧﺮﯾﻦ ﺣﺮﻓﺖ ﻫﻤﯿﻨﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... ﺑﺎﺷﻪ ... اﯾﻦ رو ﮔﻔﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در رﻓﺖ ... - ﺣﺎﻣﯽ ... اﻣﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﻢ اﻧﻘﺪر ﺿﻌﯿﻒ ﺑﻮد و ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن در اﻧﻘﺪر ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﺘﻮﻧﻢ ﺣﺮﻓﻢ رو اداﻣﻪ ﺑﺪم ... ﭼﺮا اﺷﮑﻢ در ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ رو ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎش ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﻮض ﮐﺮدن ﭘﯿﺮاﻫﻨﺶ ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﺸﯿﺪو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ و ﮔﻠﻨﺎر اوﻣﺪ ... روي ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﮔﻠﻨﺎر ﻫﻢ ﮐﻨﺎر دﺳﺘﻢ ... ﺳﯿﺎ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭼﺮﺧﺪار ﻣﯿﺰ ﮔﻠﻨﺎر رو ﮐﺸﯿﺪ و روش ﻧﺸﺴﺖ: از دﺳﺖ ﺗﻮ ﻣﻦ ﯾﻪ روز ﺧﻮش ﻧﺪارم ... دﻫﻨﻢ رو ﺑﺮاش ﮐﺞ ﮐﺮدم ... ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮد: ﻣﻤﻮش ﺑﯽ ﭼﺎره اش ﮐﺮدي ... ﺑﻪ ﺧﺪا از دﺳﺖ ﺗﻮ ﺳﺮ ﺑﻪ ﮐﻮه و دﺷﺖ ﻣﯿﺬاره ﺑﻪ ﻧﻤﯿﺪوﻧﯽ ﺑﺎ ﭼﻪ ﻟﺤﻦ ﺧﺴﺘﻪ اي ﮔﻔﺖ ﻧﺬارم ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻤﻮﻧﯽ ... ﮔﻠﻨﺎر ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮد و ﺗﻮي ﻓﮑﺮ ... ﻧﮕﺎه زﯾﺮ زﯾﺮﮐﯽ ﺑﻬﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﻣﻦ ﮐﺎر ﺑﺪي ﻧﮑﺮدم ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺟﻤﻠﻪ ام ﻫﻢ ... ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺳﯿﺎ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺟﺪي ﺷﺪ: ﻣﺰﺧﺮﻓﺘﺮﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻮده ... ﮔﻠﯽ: اﻣﺎ دروغ ﻧﺒﻮده ... ﺳﯿﺎ ﻻي ﭘﻨﺠﺮه رو ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺳﯿﮕﺎرش رو از ﺗﻮي ﺟﯿﺐ ﺷﻠﻮار ورزﺷﯿﺶ در آورد: ﻫﻤﻪ راﺳﺘﻬﺎي ﻋﺎﻟﻢ رو ﻫﻢ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ زﺑﻮن آورد اون ﻣﺮد ﻣﯽ ﺧﻮاد زﻧﺪﮔﯿﺶ رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﻨﻪ. ﻣﯿﺨﻮاد ﺧﯿﺎﻟﺶ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﻧﺎﻣﺰدش ﺟﺎش ﮔﺮﻣﻪ ... ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﮕﻪ ﺳﯿﺎ اون ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺘﯽ ﺷﻮﻓﺎژﻫﻢ ﻧﺪاره ﻣﯿﺨﻮاد ﺗﻮ ﯾﻪ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺧﺎﻟﯽ و ﺑﯽ در و ﭘﯿﮑﺮ ﺑﺎ ﮐﺎرﮔﺮﻫﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﺎﺷﻪ ... ﭘﮏ ﻋﻤﯿﻖ ﺳﯿﮕﺎرش رو از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﯿﺮون داد ... ﺧﻨﮑﯽ ﮐﻪ از ﻻي ﭘﻨﺠﺮه ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻟﺮز ﮐﻨﻢ رو ﺗﺨﺘﯽ ﮔﻠﯽ رو وري ﭘﺎﻫﺎي ﻫﺮ دوﻣﻮن اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﺳﯿﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﻢ زد: ﻣﻤﻮش ﺳﺮﻣﺎﯾﯽ ... ﭘﺲ ﺗﻮ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﺪون ﺷﻮﻓﺎژ ﺳﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ - ﻫﻤﻮن ﻃﻮري ﮐﻪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎل ﺑﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰا ﮐﻨﺎر اوﻣﺪم ... - ﻣﻦ ﻧﻤﯿﮕﻢ ﻣﺤﻖ ﻧﯿﺴﺘﯽ ... اﻣﺎ ﻣﻦ ﺣﺎﻣﯽ رو ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻢ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻮ زاوﯾﻪ دﯾﺪ ﺷﻤﺎ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﺎ ﻗﺎﺑﻞ درك ﻧﺒﺎﺷﻪ ... ﺗﻮ دو ﺗﺎ اﺷﺘﺒﺎه داﺷﺘﯽ ... ﯾﮑﯿﺶ دﯾﺮ ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ اﺳﺖ ... و ﯾﮑﯽ ﻫﻢ اون ﺟﻤﻠﻪ ﺑﯽ ﺧﻮد ...

🌺🍂🍃🍂🌺🍂✨ 🍂🍃🌺 🍃🍂 ✨ #پارت247 رمان #بانوی_قصه به قلم #beste ﺑﻠﻪ ... ﭼﻪ ﻃﻮري؟ از ﺻﺪاي ﮐﺎﻏﺬي ﮐﻪ روي ﻣﯿﺮ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﯿﺸﺪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺎر داره ... - ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻢ ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﻧﻤﯿﺸﻢ ﺑﻪ ﮐﺎرت ﺑﺮس ﻣﻦ ... ﺻﺪاي ﮐﺎﻏﺬﻫﺎ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪ و دوﺑﺎره ﺻﺪاي ﺧﺴﺘﻪ ﺣﺎﻣﯽ رو ﺷﻨﯿﺪم: دوﺳﺖ دارم ﺻﺪات رو ﺑﺸﻨﻮم ... ﻗﻄﻊ ﻧﮑﻦ ... دﻟﻢ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻫﺎي ﺟﺪي و ﺳﺎده اش ﻣﯿﺮﻓﺖ ... ﺻﺪاي ﻓﻨﺪﮐﺶ اوﻣﺪ: ﺧﻮب ﺑﮕﻮ داﺷﺘﯽ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدي؟ و اﯾﻨﮑﻪ اﻣﺸﺐ ﻣﺎﻣﺎن ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻪ ... ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم از ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ... اﻻن ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﺮاي ﭘﻮﺷﻮﻧﺪن اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﮐﺎر اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺰﻧﻢ در ﺷﻮﺧﯽ: ﻫﯿﭽﯽ داﺷﺘﻢ ﺟﻌﺒﻪ ﻫﺎ رو ﭼﺴﺐ ﻣﯿﺰدم و وﺳﺎﯾﻞ ﺟﻤﻊ ﻣﯿﮑﺮدم و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﺗﻤﺮﯾﻦ و ﺑﺎﺷﻪ ﺷﺐ ... ﭘﺮﯾﺪ وﺳﻂ ﺣﺮﻓﻢ و ﻣﻦ از اﯾﻦ ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ ﯾﻬﻮ ﺗﺎ اﯾﻦ ﺣﺪ ﺟﺪي ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﺮﺳﯿﺪم: ﺟﻤﻠﻪ ات رو ﯾﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺗﮑﺮار ﮐﻦ ... داﺷﺘﯽ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮدي؟ ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺗﮑﺎن دادن ﻋﺼﺒﯽ ﭘﺎﻫﺎم ﻣﺎﺟﺮا ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ دردﺳﺮ داﺷﺖ ﮔﻮﯾﺎ: ﭼﯿﺰه ... وﺳﺎﯾﻠﻢ رو ﺑﯽ ﻃﺎﻗﺖ ﭘﺮﺳﯿﺪ: وﺳﺎﯾﻞ ﭼﯽ ﻫﻤﺮاز ... زﻣﺰﻣﻪ وار ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﻮﻧﻪ ... ﮐﻤﯽ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد: درﺳﺖ ﺣﺮف ﺑﺰن ﺑﺒﯿﻨﻢ ... - ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺧﺎﺻﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮﻧﻪ رو ﺗﺨﻠﯿﻪ ﮐﻨﻢ ... ﺟﻤﻠﻪ و ﺑﺎ آﻧﭽﻨﺎن ﺷﻮﺧﯽ ﯾﺨﯽ ﺑﺮاي ﺗﻠﻄﯿﻒ ﻓﻀﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﺎل ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﺪ ﺷﺪ اﻣﺎ ﺻﺪاي دادي ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺮاي ﺑﺎر اول از ﺣﺎﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪم ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺸﻪ ﺗﻠﻄﯿﻔﺶ ﮐﺮد: ﭼﯽ؟! ﻣﻌﻠﻮم ﻫﺴﺖ داري ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ دارم ﻣﯿﺎم اوﻧﺠﺎ ... - ﭼﯿﺰه ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﮐﺎرات ﺑﺮس ﻣﻨﻢ ﺗﻤﺮﯾﻦ ... - از اون ﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺮون ﻧﻤﯿﺎي ﺗﺎ ﺑﯿﺎم ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﯽ داري ﻣﯿﮕﯽ؟ ﮔﻮﺷﻪ ﺷﺼﺘﻢ رو ﺗﻮي دﻫﻨﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻋﺎدﺗﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮔﺰ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﻣﺎ دروغ ﺑﻮد اﮔﺮ ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ازش ﺗﺮﺳﯿﺪم ... زﻧﮓ در واﺣﺪ ﮐﻪ ﺧﻮرد واﻗﻌﺎ ﮐﻒ دﺳﺘﺎم ﯾﺦ ﮐﺮده ﺑﻮد دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﺤﺚ ﮐﻨﻢ از ﻣﺠﺎدﻟﻪ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮدم و ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر واﻗﻌﺎ ﺣﻖ ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ ... در رو ﮐﻪ ﺑﺎز ﮐﺮدم دﻟﺨﻮر ﺗﺮﯾﻦ ﻣﺮد زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺗﻮ ﭼﺎر ﭼﻮب در ﺑﻮد ﺑﺎ اون ﻟﺒﺎس ﺳﺮﺗﺎ ﺳﺮ ﻣﺸﮑﯽ و اون ﺗﻪ رﯾﺶ و اون اﺧﻢ ﺗﺮﺳﻨﺎك ﻋﺠﯿﺐ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ از دﯾﺪﻧﺶ اﻧﻘﺪر ﺗﺮﺳﯿﺪم ... در رو ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺑﺴﺖ و ﻧﮕﺎﻫﯽ اﺟﻤﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ ... ﺳﻮﺋﯿﭽﺶ رو ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ روي ﻣﯿﺰ وﺳﻂ ﻫﺎل ﭘﺮت ﮐﺮد و ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺗﺮﺳﯿﺪه وﺳﻂ ﺧﻄﻬﺎي ﻗﺮﻣﺰ ﮔﻠﯿﻢ زﯾﺮ ﭘﺎﻣﻮن اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم و ﺑﻪ ﺟﻌﺒﻪ اي ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺎژﯾﮏ و ﺑﺎ ﺧﻂ درﺷﺖ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﺘﺎب ﺧﯿﺮه ﺑﻮدم ... - اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮه؟ ﺻﺪاي ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮدن ﺧﻮﻧﻪ اﻧﻘﺪر ﭘﯿﭽﯿﺪ ﯾﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺮاي ﺑﺎر دوم اﯾﻦ ﻃﻮر داد زده ﺑﻮد؟ - ﻣﻦ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ... - ﻣﯿﺬاﺷﺘﯽ ﯾﻬﻮ ﺑﻌﺪ از اﺳﺒﺎب ﮐﺸﯽ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﻔﺘﯽ و آدرس ﺟﺪﯾﺪ ت رو ﻣﯿﺪادي؟ ﻫﺎن؟ ﻧﻈﺮت ﭼﯿﻪ؟ - ﺣﺎﻣﯽ ... ﺑﺒﯿﻦ ... ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﺎ اﺧﻢ وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: اﯾﻦ ﮐﺎرت اﻻن ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﭼﯿﺖ ﺑﺬارم ... ﻣﻦ رو آدم ﺣﺴﺎب ﻧﮑﺮدي؟ ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﺮداﺷﺖ دﺳﺘﺶ رو ﺟﻠﻮ آورد و اﻧﮕﺸﺘﺮش ﮐﻪ از ﯾﻘﻪ ام ﺑﯿﺮون زده ﺑﻮد رو ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ: ﯾﺎ ﻫﻨﻮز ﻧﻤﯿﺪوﻧﯽ اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ - ﺑﺎور ﮐﻦ ﮐﻪ اﯾﻨﺎ ﻧﯿﺴﺖ ... ﮐﻼﻓﻪ اﻧﮕﺸﺘﺮ رو از دﺳﺘﺶ رﻫﺎ ﮐﺮد و ﻗﺪﻣﯽ ﻋﻘﺐ رﻓﺖ ﭘﺎﻟﺘﻮش ﻫﻨﻮز ﺗﻨﺶ ﺑﻮد و ﭼﻬﺮه اش ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد: ﺑﮕﻮ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﭼﯿﻪ؟اﺻﻼ ﺗﻮ داري ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺳﺮد رو ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ﺑﻮدم ﻣﻦ اﯾﻦ ﻧﮕﺎ ه ﻗﻬﻮه اي ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﺧﺎﮐﯽ ﻧﺒﻮدن رو ﻧﻤﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻢ ... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺑﺎ آرام ﺗﺮﯾﻦ و در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل رﯾﻠﮑﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﻨﺎﻗﺾ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺑﺎ اﺿﻄﺮاب دروﻧﻢ داﺷﺖ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﻢ ... دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻢ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺗﺮﺳﻨﺎك رو ﺑﻪ روم دوﺑﺎره ﻣﯿﺸﻪ ﺣﺎﻣﯽ دوﺑﺎره ﻣﯿﮕﻪ ﻋﺰﯾﺰم ... روي ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ و ﻣﻦ ﻋﯿﻦ ﺑﭽﻪ اي ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﭘﺪرش ﺟﻮاب ﭘﺲ ﻣﯿﺪه ﻣﻀﻄﺮب و ﺳﺮ ﭘﺎ ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻪ ﮔﻠﯿﻢ زﯾﺮ ﭘﺎم ﺗﻮ ﺿﯿﺢ ﻣﯿﺪادم ... - و ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ذﻫﻨﺖ ﻧﺮﺳﯿﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﺸﻮرت ﮐﻨﯽ ﻧﻪ؟ - ﺧﺐ آﺧﻪ اﯾﻦ ﻣﺎل ﻗﺒﻞ از ... دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺳﮑﻮت ﮐﺮدﻧﻢ ﺑﺎﻻ آورد و آﯾﺎ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﮕﻔﺖ دوﺳﺘﻢ داره؟ - ﺣﺎﻣﯽ ... ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻬﻢ ﻓﻘﻂ ازم ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﻗﺮار داد رو ﺑﯿﺎرم ﻧﮕﺎﻫﯽ اﺟﻤﺎﻟﯽ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻌﺪ ﭘﺎي ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺮاي ﮐﺴﯽ اﯾﻨﻬﺎ رو ﺧﻮﻧﺪ و ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺎ ده دﻗﯿﻘﻪ دﯾﮕﻪ ﺳﺮ و ﺗﻪ اون آدم رو در ﺑﯿﺎرن و ﻣﻦ ﺑﺮاي ﮐﻢ ﮐﺮدن و اون ﺣﺲ ﻣﺰﺧﺮف آﮐﻨﺪه در ﻓﻀﺎ ﮐﻪ ﺑﺪﺟﻮر ﺑﻮي ﮐﺎﮐﺘﻮس ﻣﯿﺪاد ﭼﺎي آوردم ... ﺗﻠﻔﻨﺶ رو ﻗﻄﻊ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺷﺪه ﺑﻮد ﻫﻤﻮن آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... دﯾﮕﻪ اﻧﮕﺎر ﺣﺎﻣﯽ ﻧﺒﻮد ... ﻓﻨﺠﺎن ﭼﺎي رو ﻧﺪﯾﺪ ﮔﺮﻓﺖ: اﻻن ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺖ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ ... ﺳﺮﻣﺎي اﯾﻦ ﻟﺤﻦ از ﺳﺮﻣﺎي اﯾﻦ زﻣﺴﺘﻮن ﻟﻌﻨﺘﯽ ﻫﻢ ﺑﺪ ﺗﺮ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ از اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ درش ﺑﯿﺎرم ... - ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎور ﮐﻦ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ اوﺿﺎع ﭘﺪرت و ﺑﻌﺪ ... ﺑﺒﯿﻦ ﻣﻦ ... - ﺧﻮﻧﻪ رو ﻣﯿﺨﻮاي ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﯽ؟ ﭼﻨﺪ روزه اون ﮐﺎر ﮔﺮﻫﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ آﭘﺎرﺗﻤﺎ ن ﺧﺮاب ﺷﺪه ان و ﺗﻮ ﻫﻢ ﺗﻮ اﯾﻦ ﮐﻞ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺗﻨﻬﺎ ... ﭼﺸﻤﺎم رو از دادش ﺑﺴﺘﻢ: ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ... ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﺗﮑﯿﻪ داد: ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ؟ - ﺧﺐ ﺗﻮ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد

🌺🍂🍃🍂🌺🍂✨ 🍂🍃🌺 🍃🍂 ✨ #پارت246 رمان #بانوی_قصه به قلم #beste اﻣﺎ ﻫﻤﻮن ﻧﮕﺎه ﺳﺎﺑﻖ رو داﺷﺖ ... اﯾﻦ دارﯾﻮش آدم ﻧﻤﯿﺸﺪ ... ﻧﮕﺎه ازش ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎم اداﻣﻪ دادم ﮐﻪ ﺻﺪاي ﭘﺎﺷﻨﻪ ﻫﺎي ﮐﻔﺶ و ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي روﯾﺎ ﺷﻨﯿﺪم ... - اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ دارﯾﻮش؟ - ﺧﻮدش و ﺻﺪاش ﻋﯿﻦ ﻋﺮوﺳﮑﻪ ... ﺧﻮدم رو زدم ﺑﻪ ﻧﺸﻨﯿﺪن ... دﺳﺘﻢ رو ﺑﯿﻦ ﻣﻮﻫﺎي ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﺮدم و ﻧﻔﺴﻢ رو ﺑﯿﺮون دادم ... اﻣﺎ واﻗﻌﺎ داﺷﺘﻢ ﻋﺼﺒﯽ ﻣﯿﺸﺪم ﮐﻪ ﻟﺤﻦ روﯾﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ زﯾﺮ زﯾﺮﮐﯽ ﺑﺰﻧﻢ ... - آره اﻣﺎ اﯾﻦ ﻋﺮوﺳﮏ ﺑﺮاي ﺣﺎﻣﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺰﯾﺰه ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ اﻧﻘﺪري اﺣﻤﻖ ﺑﺎﺷﯽ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاي ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ در ﺑﯿﻔﺘﯽ ... ﺣﺘﯽ ﺳﺮم رو ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﮑﺮدم ... اﯾﻦ ﻃﻮري ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ... ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﺣﺎﻣﺪ اوﻣﺪ و دﺳﺘﺶ رو روي ﺷﻮﻧﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮔﺬﺷﺖ ... از دﯾﺪن ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﮐﻤﯽ ﺣﺲ ﺑﻬﺘﺮي ﺑﻬﻢ دﺳﺖ داد ﺣﺎﻣﺪ: ﻫﻤﺮاز ﺟﺎن ﺑﺮﯾﻢ ﺗﻮ؟ ﻫﻮا ﺳﺮده ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪن و رﻓﺘﻦ داﺧﻞ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و داﻣﻨﻢ رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم ﮐﻤﯽ اﯾﻦ ﭘﺎ و اون ﭘﺎ ﮐﺮد: ﭼﯿﺰه اﯾﻦ ﭘﺴﺮه دارﯾﻮش ﺑﻬﺖ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻪ؟ ﺳﺮم رو ﺑﺎ ﺷﺘﺎب ﺑﺎﻻ ﮐﺮدم: ﭼﯽ؟ - ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺑﺮات ﮐﻢ اﻫﻤﯿﺖ ﺗﺮ از اﯾﻨﻢ ﮐﻪ اﺟﺎزه داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ اﯾﻦ ﺳﻮال رو ﺑﭙﺮﺳﻢ ... - ﻧﻪ ﻧﻪ ... ﻣﻨﻈﻮر ﻣﻦ اﯾﻦ ﻧﺒﻮد ... - روﯾﺎ اوﻣﺪ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﭼﯿﺰي ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﮕﻮ ... ... ﺣﺲ ﺧﺎﺻﯽ داﺷﺘﻢ از اﯾﻦ ﺳﺌﻮاﻟﺶ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم اﯾﻦ ﺟﺎ ... ﺗﻮ ﺑﺎغ ﻋﻤﺎرت ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺧﺴﺘﻪ و ﺑﺎ ﺗﻪ رﯾﺶ و ﻣﺸﮑﯽ ﭘﻮش ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻋﻤﺮم ازش ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮدم ﺑﺤﺚ ﭼﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم؟ - ﭼﯿﺰه ﻫﯿﭽﯽ ﻧﮕﻔﺘﻪ در ﺿﻤﻦ ... - ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻣﯿﺨﻮاي ﺣﺎﻣﯽ ﻧﺎرﺣﺖ ﻧﺸﻪ ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻗﺒﻮﻟﻢ ﻧﺪاري اﺻﻼ ﻣﻦ ﺣﺎﻣﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﻣﻦ ﺑﺮادر ﺣﺎﻣﯽ ... ﺑﺎﺷﻪ؟ اﮔﻪ ﻣﯿﺸﻪ داﺧﻞ ﺑﺸﯿﻦ ﮐﻼ ﻧﻪ ﻣﻦ ﻧﻪ ﺣﺎﻣﯽ اﻋﺼﺎب ﻧﺪارﯾﻢ ... ﻧﻤﯿﺨﻮام اﯾﻦ وﺳﻂ دﻟﺨﻮري ﭘﯿﺶ ﺑﯿﺎد ... ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻢ ... از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺟﺎﯾﮕﺎه ﺧﻮدش رو ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ... داﺷﺘﯿﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻮ ﭼﺎرﭼﻮب در ﭘﯿﺪاش ﺷﺪ و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻫﺮدوﻣﻮن اﻧﺪاﺧﺖ: ﺣﺎﻣﺪ ﻣﺎﻣﺎن ﮐﺎرت داره ... ﺣﺎﻣﺪ از ﮐﻨﺎرم رد ﺷﺪ و ﺣﺎﻣﯽ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ: اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﺎ ﭼﺮا ﺗﻮ ﺑﺎغ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺳﺮﻣﺎ اﯾﺴﺘﺎده؟ - ﻫﯿﭽﯽ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻮدم اوﻧﺎ رﻓﺘﻦ ﻣﻨﻢ داﺷﺘﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪم ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ و ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﮐﺮد: از ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﯿﺴﺘﯽ؟ اﮔﺮ ﺑﻮدن ﺑﺎ ﺣﺎﻣﺪ اذﯾﺘﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﺒﺎش ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... اﯾﻦ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﺧﺴﺘﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ اﻣﻦ ﺗﺮﯾﻦ ﻧﮕﺎه دﻧﯿﺎ ﺑﻮد: ﻣﻦ ﺑﺎ ﺣﺎﻣﺪ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪارم ... ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮادر ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻪ ﻧﻪ ﻫﻤﺴﺮ ﺧﻮاﻫﺮ ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮزم ... ﺻﺪاش رو ﮐﻤﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ آورد: ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺑﺎﻫﺎش ﮐﻨﺎر ﻣﯿﺎي؟ - ﺑﺎورت ﻧﻤﯿﺸﻪ؟ - ﻧﻪ ... ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم: ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ ﻧﻪ؟ - ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﻪ اﻧﻘﺪر ﺧﻮش ﺷﺎﻧﺲ ﺑﻮده ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺧﺎﻧﻮﻣﯽ ﻧﺴﯿﺒﻢ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻪ ... ﻧﻔﺴﺶ رو روي ﭘﻮﺷﺖ ﺻﻮرﺗﻢ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﺻﺪاي روﯾﺎ از ﺟﺎ ﭘﺮوﻧﺪﺗﻤﻮن ... ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻨﯽ روي ﺻﻮرﺗﺶ اوﻣﺪ: ﻫﻤﺮاز اﯾﻦ ﮐﯿﺘﺮﯾﻨﮕﯽ زﻧﮓ زد ﺑﺮاي ﺷﺎم اﻣﺸﺐ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﺪوﻧﻪ ﻏﺬا رو ﮐﯽ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﻣﯿﮕﯿﺮه؟ ﻗﺪﻣﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ روﯾﺎ ﮐﻪ ﺧﻨﺪه ﻣﻮذﯾﺎﻧﻪ اي داﺷﺖ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﺎﻣﯽ ... ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺧﯿﯽ ﺑﺎﻣﺰه ﺑﻮد ... - ﭼﺮا اﯾﻦ ﻃﻮري ﻧﮕﺎم ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ روﯾﺎ ﮐﺮد ﺑﺎ اﺧﻢ: روﯾﺎ ﭼﺮا ﻫﻨﻮز اﯾﻨﺠﺎﯾﯽ؟ روﯾﺎ رﻓﺖ داﺧﻞ ... ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ: ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺖ دارم؟ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﻟﺒﺨﻨﺪي از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﻬﺮ ﺗﻮي ﺻﺪاش زدم: ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺮام ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺰﯾﺰي؟ ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎي روي دﯾﻮار رو ﻫﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ آوردم ﻫﻨﻮز ﺟﺎي اﻣﻨﯽ ﭘﯿﺪا ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم وﻗﺘﺶ رو ﻫﻢ ﻫﻨﻮز ﻧﺪاﺷﺘﻢ از ﻣﺮاﺳﻢ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺣﺪود ﯾﻪ ﻣﺎﻫﯽ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ؛ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺳﺮ ﮐﻼس رﻓﺘﻦ و ﺷﺮوع ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺗﺎﺗﺮ ﺟﺪﯾﺪ ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﺟﻌﺒﻪ اي ﮐﻪ ﻇﺮﻓﻬﺎ ﺗﻮش ﺑﻮد ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ اﻣﺎ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ اﻧﻘﺪر دﯾﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ دﯾﻮﻧﻪ ﺑﺸﻪ ... ﻧﻔﺴﻢ رو ﺑﺎ ﺻﺪا ﺑﯿﺮون دادم ... اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰ ﻫﺎ داﺷﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﻫﺎ و ﺷﺎﯾﺪ ﯾﻪ اﻧﺪﮐﯽ ﻫﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺧﻢ ﺷﺪم ﺗﺎ ﺷﻤﻊ ﮐﻮﭼﯿﮑﯽ از ﺟﻌﺒﻪ ﺟﺎ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد رو ﺑﺮدارم ﮐﻪ اﻧﮕﺸﺘﺮم از ﯾﻘﻪ ام ﺑﯿﺮون زد ... ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ و ﺑﻮﺳﻪ اي ﺑﻪ اﻧﮕﺸﺘﺮم زدم ﺣﺮف ﮔﻠﻨﺎر ﻫﻤﺶ ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﻣﯿﭽﺮﺧﯿﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﻧﺲ آوردي ﺑﻬﺨﺎﻃﺮ درﮔﯿﺮي ﻫﺎي ﮐﺎري و ﺳﻔﺮﻫﺎي اﯾﻦ ﻣﺪت ﺣﺎﻣﯽ اﻃﺮاف ﺧﻮﻧﺖ ﭘﯿﺪاش ﻧﺸﺪه ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻪ ﮐﺎرﮔﺮا ﻣﺘﺮش ﻣﯿﮑﻨﻦ و ﺟﻌﺒﻪ ﻫﺎ رو ﻫﻤﻪ و ﺗﻮ ﺑﯽ ﻋﺎر ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺪاري ﺑﺮي ﺗﻮش ... اﻧﮕﺎر ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن ﮐﻪ ﮐﻤﯽ اﻣﻦ ﺑﺎﺷﻪ از ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن ﮔﻨﺞ ﻋﻠﯽ ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ... زﯾﺮ ﮐﺘﺮي رو روﺷﻦ ﮐﺮدم ... ﺗﻮي ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺻﺪاي ﭘﺎ اوﻣﺪ اﯾﻦ ﻣﺪت ﺑﻬﺶ ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﻀﻮر ﮐﺎرﮔﺮﻫﺎ ... وﻟﯽ اﻣﺮوز دﯾﮕﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ از ﻧﻈﺮ ﺧﻮدم ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ واﺟﺐ ﻧﺒﻮد ... دﯾﮕﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﺗﻌﻠﻞ ﺟﺎﯾﺰ ﻧﺒﻮد ﺑﺎ زﻧﮓ دوم ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﺮداﺷﺖ: ﺳﻼم ﻋﺰﯾﺰم ... ﮐﻤﯽ ﺗﻮي ﺧﻮدم روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﺟﻤﻊ ﺷﺪم و ﺑﻪ ﮔﻠﺪاﻧﻬﺎم ﮐﻪ ردﯾﻒ ﮐﻨﺎر ﺑﻮدن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم: ﺳﻼم ... ﺷﺮﮐﺘﯽ؟

🌺🍂🍃🍂🌺🍂✨ 🍂🍃🌺 🍃🍂 ✨ #پارت245 رمان #بانوی_قصه به قلم #beste ﻫﻤﺮاز ﺟﺎن ... ﺳﺮم رو ﺑﺎ ﺻﺪاش ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﻗﺮﻣﺰش ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮدم: ﺳﻼم دوﺑﺎره ﺗﺴﻠﯿﺖ ... ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮن داد: ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎﻻﺳﺖ ... - اﻣﺎ ﺣﺎﻣﺪ ﻣﺎدرﺗﻮن؟ - رﻓﺘﻪ ﯾﻪ دوش ﺑﮕﯿﺮه ... ﺑﺮو اول ﯾﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺰن ... ﺑﻌﺪ ﺑﯿﺎ ... اﻣﺮوز ﯾﻪ ﻗﻄﺮه اﺷﮏ ﻫﻢ ﻧﺮﯾﺨﺘﻪ ... ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﻫﻤﺮاز ﺑﺮاش ... ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در زدم ... - ﺑﻠﻪ ... ﺳﺮم رو آروم داﺧﻞ ﺑﺮدم: ﺳﻼم ... - ﺳﻼم ﻋﺰﯾﺰم ... اوﻣﺪي؟ در رو ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺑﺴﺘﻢ: ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻮدي؟ ﭼﺸﻤﺎش رو ﻣﺎﻟﯿﺪ: ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻢ ... ... اوﻣﺪ ﻧﻮك زﺑﻮﻧﻢ ﺑﮕﻢ ﭘﺲ ﭼﺮا اﻣﺮوز ﻣﻦ رو ﻧﺨﻮاﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﻢ رو ﺧﻮردم ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﺣﺮف ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﻧﺒﻮد ... - ﺑﺎزﻫﻢ ﺗﺴﻠﯿﺖ ﻣﯿﮕﻢ ... رو ﻣﺒﻞ رو ﺑﻪ روي ﻣﯿﺰ ﮐﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻢ ... از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ ... ﺑﻮي ﺳﯿﮕﺎرش رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ... - ﺣﺎﻣﺪ ﭼﻪ ﻃﻮره؟ - اوﻧﻢ ﺑﺮاي ﺗﻮ ﻧﮕﺮان ﺑﻮد ... - ﻣﻦ ﭼﯿﺰﯾﻢ ﻧﯿﺴﺖ - ﭼﺮا ﮔﺮﯾﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ ﺣﺎﻣﯽ؟ اﯾﻦ ﻃﻮري ﮐﻪ داﻏﻮن ﺗﺮ ﻣﯿﺸﯽ ... - ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺎر دارم ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺴﺠﺪ رزرو ﺷﻪ ﺑﺮاي ﻣﻬﻤﺎﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ از ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﻣﯿﺎن ﻫﺘﻞ رزرو ﺷﻪ ... ﺑﺮاي ﻧﺎﻫﺎر ﺟﺎ رزرو ﺷﻪ ... ﮐﻠﯽ ﮐﺎر ﻫﺴﺖ ... دﺳﺘﻢ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﻣﺸﺘﺶ ﮐﻪ روي زاﻧﻮﻫﺎش ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﻣﯿﺸﺪ: ﺣﺎﻣﯽ؟ - ... - ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﻦ ... - ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻢ ... - ﻧﯿﺴﺘﯽ ... ول ﮐﻦ اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ رو ﺗﻮ ﻋﺰاداري ... - ﮐﯽ اﻧﺠﺎم ﺑﺪه؟ - ﻣﻦ ... ﺳﺮش ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ اوﻣﺪ ﺑﺎﻻ: ﭼﯽ؟ - ﻣﻦ ... ﻣﻦ و ﺣﺎﻣﺪ و روﯾﺎ ... ﻣﺎ ﻫﺴﺘﯿﻢ ... ﺑﻪ ﺧﺪا ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯿﻢ ... ﻗﺒﻮﻟﻢ ﻧﺪاري؟ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺗﺮﯾﻦ ﻧﮕﺎﻫﺶ رو ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻐﻀﺶ رو ﻗﻮرت داد: اﻣﺮوز ﺗﻮ ﻣﻘﺒﺮه ﯾﻪ ﭼﺸﻢ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻪ ﻣﺰار رﻫﺎ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﺶ رو ﺗﺎ ﺗﻪ دﻧﯿﺎ ﺣﺲ ﮐﺮدم ... دﺳﺖ آزادش اوﻣﺪ ﺳﻤﺖ ﮔﺮدﻧﻢ و از ﺑﯿﻦ ﻣﻮﻫﺎم رد ﺷﺪ ... اﻧﮕﺸﺘﺶ رو آروم ﮐﺸﯿﺪ روي ﺷﺎﻫﺮﮔﻢ ... ﺳﺮم ﺧﻢ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﺳﺘﺶ ... - ﻧﺒﺎﺷﻢ ﻫﻤﺮاز اون روزي ﮐﻪ اﯾﻦ ﻧﺰﻧﻪ ... ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه دﺳﺘﻢ دور ﮔﺮدﻧﺶ ﺣﻠﻘﻪ ﺷﺪ ... ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدم ... ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﻐﻠﺶ ﻣﯿﮑﺮدم ... - ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﺣﺎﻣﯽ ... ﺑﻮﺳﻪ آروﻣﯽ روي ﻣﻮﻫﺎم ﮔﺬاﺷﺖ و ﻣﻦ ﺣﺲ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﯾﻪ ﻗﻄﺮه روي ﺷﻮﻧﻪ ام رو ﺧﯿﺲ ﮐﺮد و ﺻﺪاش از ﺑﻐﺾ ﻟﺮزﯾﺪ: ﭘﺪرم ﺧﻮاﺑﯿﺪ ﻫﻤﺮاز ... دﻓﺘﺮ رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺑﻪ دو ﻧﻔﺮي ﮐﻪ ﺣﺎﺿﺮ و آﻣﺪه اﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ داﺷﺘﻦ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮدن: ﭼﯿﻪ؟ روﯾﺎ: ﯾﻌﻨﯽ ﺣﺎﻣﯽ ﺟﺪي ﺟﺪي ﮔﺬاﺷﺖ ﻣﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر رو اﻧﺠﺎم ﺑﺪﯾﻢ؟ ﻧﮕﺎﻫﯽ زﯾﺮ زﯾﺮﮐﯽ ﺑﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﻐﻤﻮم ﺣﺎﻣﺪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﻧﻪ ﻣﯿﺨﻮاد ﺣﺎﻣﺪ اﻧﺠﺎم ﺑﺪه وﻟﯽ ﻣﻦ اﺻﺮار ﮐﺮدم از اون ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻢ ﻋﺰاداره و ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪاره ﻣﺎ ﻫﻢ ﮐﻤﮑﺶ ﮐﻨﯿﻢ ... در ﺟﺎ ﻧﮕﺎه ﺣﺎﻣﺪ ﻋﻮض ﺷﺪ: اﻣﺎ آﺧﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺟﺎﯾﯽ رو ﻧﻤﯿﺸﻨﺎﺳﻢ و ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻪ ﮐﺎر ﮐﺮد اﺻﻼ ... - ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻣﻦ و روﯾﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯿﮕﯿﻢ ﺑﺎ ﮐﻤﮏ و ﻫﻢ ﻓﮑﺮي ﻫﻢ ﯾﻪ ﻣﺮاﺳﻢ درﺳﺖ و درﻣﻮن ﻣﯿﮕﯿﺮﯾﻢ ... ﺣﺎﻣﺪ: ﺣﺎﻣﯽ؟ - ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮﺑﻪ رﻓﺖ دوش ﺑﮕﯿﺮه و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﯾﮑﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻪ ﻣﯿﺮم ﺑﻬﺶ ﺳﺮ ﻣﯿﺰﻧﻢ ... ﻓﻌﻼ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﮐﺎرﻫﺎﻣﻮن ﺑﺮﺳﯿﻢ. اﺷﮏ روي ﮔﻮﻧﻪ اش اذﯾﺘﻢ ﻣﯿﮑﺮد اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ راه ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺮاي ﻣﺮاﺳﻢ ﺷﺐ ﺑﻌﺪ از ﻣﺴﺠﺪ ﺳﻮم ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻦ اﯾﻦ ﻃﻮري ﭘﺬﯾﺮش ﻣﺮﮔﺶ ﺑﻪ دور از ﻫﯿﺎﻫﻮ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮدن راﺣﺖ ﺗﺮ ﻣﯿﺸﺪ ... ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ اﺷﮏ ﻧﺪاﺷﺖ ... ﺷﺎﻟﻢ رو روي ﺳﺮم ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم ... ﭘﯿﺮاﻫﻨﯽ ﺳﺎده و ﻣﺸﮑﯽ رﻧﮓ ﺑﺎ ﯾﻘﻪ ﺳﻪ ﺳﺎﻧﺖ و ﺟﻮراب ﺷﻠﻮاري ﮐﻠﻔﺖ ﻣﺸﮑﯽ و ﮐﻔﺸﻬﺎي ﭘﺎﺷﻨﻪ دار ﭘﻮﺷﯿﺪم ﭼﻬﺮه ام ﮐﻤﯽ رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮد وﻟﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺧﺴﺘﮕﯽ رو از ﺗﻨﻢ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﮑﺮد ﻧﮕﺎه آرام ﺗﺮ ﺣﺎﻣﺪ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮد ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ ﻫﻢ از دﺳﺘﺶ ﺑﺮ ﻣﯿﺎد و در آﺧﺮ ﺗﺸﮑﺮ زﯾﺒﺎي ﺣﺎﻣﯽ از ﺧﻮدم ﺑﻮد ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ام ﮐﻪ ﻫﻨﻮز اﻧﮕﺎر ﻗﻄﺮه اي ﺑﺎرون روش ﺑﻮد ﮐﺸﯿﺪم ... - ﯾﻌﻨﯽ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﺮ ﻧﻤﯿﮕﺮده؟ ﺻﺪاي ﮐﻮﺷﺎ ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﺧﻮدم آورد ﺗﻮ ﺗﺮاس روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﻏﺮوب ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻫﻮا ﺳﺮد ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ... - ﮐﻮﺷﺎ آدم ﻫﺎ وﻗﺘﯽ دﻧﯿﺎ ﺷﻮن رو ﻋﻮض ﻣﯽ ﮐﻨﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻦ ﺑﻪ دﻧﯿﺎي ﻣﺎ ﺑﺮﮔﺮدن ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﭼﺸﻤﺎﻫﻬﺎي ﺧﺴﺘﻪ اش رو ﺑﻬﻢ دوﺧﺖ: ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻮ ﭘﺪرﺟﻮن رو دوﺳﺖ داﺷﺘﯽ؟ ﺑﺎ اﻧﺸﮕﺖ اﺷﺎره ﭘﯿﺸﺎﻧﯿﻢ رو ﺧﺎروﻧﺪم ... درﻫﺎي ﺑﺴﺘﻪ ... آﯾﻔﻮن و ﺗﻠﻔﻨﯽ ﮐﻪ ﺟﻮاب داده ﻧﻤﯿﺸﺪ ... ﺗﻨﺒﯿﻪ ﮐﺮدن ﻫﺎي ﻣﻦ ... ﺑﯿﺮون اﻧﺪاﺧﺘﻨﻬﺎ ... رﻫﺎي ﺧﺴﺘﻪ از دﯾﮑﺘﺎﺗﻮري اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ... ﺧﺴﻨﮕﯽ ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺶ از ﻫﻮاي ﺗﻨﻔﺴﯽ اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت ... ﺻﺪاي ﻋﺼﺎي رﻋﺐ آور و اﺳﻤﻢ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮔﺰ از ﻃﺮﻓﺶ اﺑﺮاز ﻧﺸﺪ ... اﯾﻨﻬﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺎﻃﺮات ﻣﻦ از اون ﻣﺮد ﺑﻮدن ... ﻧﻪ ﻫﺮﮔﺰ اﯾﻦ ﻣﺮد رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... - ﭘﺪر ﺟﻮﻧﺘﻮن ﺷﻤﺎ رو ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺖ ... ﻫﺮ دوﺷﻮن ﺑﻪ ﺑﺎزوﻫﺎم ﺗﮑﯿﻪ دادن و ﻣﻦ ﺷﺮوع ﮐﺮدم داﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ از ﺑﭽﮕﯽ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻦ رو ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدن ... اﯾﻦ ﻃﻮري ﺷﺎﯾﺪ ﺣﺎﻟﺸﻮن ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﺸﺪ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻮدﺷﻮن ﺑﻮدن ... ﺳﺮم ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻧﮕﺎﻫﺸﻮن رو ﺣﺲ ﮐﺮده ﺑﻮدم و اذﯾﺖ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻤﯽ اﺧﻢ ﮐﺮدم

🌺🍂🍃🍂🌺🍂✨ 🍂🍃🌺 🍃🍂 ✨ #پارت244 رمان #بانوی_قصه به قلم #beste ﺧﯿﻠﯽ ﻧﻪ ... ﮔﺮﯾﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ ﯾﮑﻢ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﺸﻪ ... - ﻏﺪ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎﺳﺖ ... - ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻢ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ... - دﯾﺪﻣﺶ ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﺶ دﯾﻮوﻧﻪ ام ﻣﯿﮑﻨﻪ ... - ﺑﻬﺶ ﻗﺮص دادم رﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﺑﻪ ... - ﺧﻮاﺑﯿﺪ؟ - ﻣﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ اﺗﺎق ﺣﺎﻣﺪ ﻧﻤﯿﺮم - آخ آخ اﮔﻪ ﺑﺮي ﺣﺎﻣﯽ ﻣﯽ ﮐﺸﺘﺖ ... از ﻟﺤﻦ ﻟﻮده اش ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد: ﻧﺨﻨﺪون ﻣﻨﻮ اﯾﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮرﯾﺶ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻦ ﺑﻮدن ﻣﻦ رو اﯾﻨﺠﺎ ﻫﻀﻢ ﮐﻨﻦ ... - ﺑﯽ ﺧﻮد ... ﻫﯿﭻ ﮐﺲ اﻧﺪازه ﺗﻮ اﻻن اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﺤﻖ ﻧﯿﺴﺖ ﻋﺮوس ﺧﺎﻧﺪان اﻧﺘﻈﺎم ... ﺑﻪ اﺑﺮوي ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ اش ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ داﻣﺎد ﻋﺮوﺳﯽ اﻣﺎ ﺗﻮ ﮐﻮﭼﻪ ﻋﺮوس ﺧﺒﺮي ﻧﯿﺴﺖ ... دﺳﺘﺶ رو ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺬاﺷﺖ رو دﻫﻨﺶ: ﻓﻌﻼ ﮐﻪ ﺧﻮﻧﻪ داﻣﺎد ﻫﻢ اﺷﮏ و آﻫﺎي ﯾﻪ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻣﺘﻈﺎﻫﺮه ... ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ واﻗﻌﺎ ﻧﺎراﺣﺖ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم و ﺧﻮاﻫﺮﻫﺎي اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻫﺴﺘﻦ ﺑﻘﯿﻪ اﯾﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﮐﻪ ﻣﯿﺒﯿﻨﯽ ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺟﯿﺮه ﺧﻮار اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ان ... - ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮه ﺑﺮم ﺧﯿﻠﯽ دارم ﺗﻮﺟﻪ ﺟﻠﺐ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... - ﻣﯽ رﺳﻮﻧﻤﺖ ﻣﻨﻢ دارم ﻣﯿﺮم ﺧﻮﻧﻪ ... - دﯾﺸﺐ ﭼﻪ ﻃﻮري رﻓﺘﯽ ﺧﻮﻧﻪ؟ - روﯾﺎ ﺑﺎ راﻧﻨﺪه ﺷﻮن ﻣﻦ رو رﺳﻮﻧﺪن ﻫﻨﻮز ﺳﺮت درد ﻣﯿﮑﻨﻪ؟ اﯾﻦ رو ﭘﺮﺳﯿﺪم و ﺗﻮ آﯾﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﺷﺎﻟﻢ رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم ... - ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﻮي ﺣﻠﻮا ﺑﯿﺪار ﺷﺪم دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﯾﻪ ﺧﯿﺎل ﺗﻠﺨﻪ ﻧﻪ واﻗﻌﯿﺖ ... - واﻗﻌﯿﺖ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻠﺦ ﺗﺮه ... ﺻﺪاش داﻏﻮن ﺗﺮ ﺷﺪ: دارم ﻣﯿﺮم ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺗﺤﻮﯾﻠﺶ ﺑﮕﯿﺮم ... - ﻣﻨﻢ دارم ﺣﺎﺿﺮ ﻣﯿﺸﻢ ... - ﻫﻤﺮاز ازت ﯾﻪ ﺧﻮاﻫﺶ ﻋﺎﺟﺰاﻧﻪ دارم ... - ﺟﺎﻧﻢ؟ - ﻣﯽ ﺷﻪ ﻧﯿﺎي؟ دﺳﺘﻢ ﺑﯿﻦ راه ﺑﺮاي ﺑﺮداﺷﺘﻦ ﮐﯿﻔﻢ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ: ﭼﺮا؟ - ﻣﯿﺪوﻧﻢ اون ﺟﺎ ﺧﺎﻃﺮاﺗﯽ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺮات ﺗﺪاﻋﯽ ﻣﯿﺸﻪ ... ﻋﺴﻠﻢ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ داﻏﻮﻧﻢ ... ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﮐﻪ ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻬﺖ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻦ ﺧﯿﺎﻟﻢ از ﻫﻤﻪ ﺟﻤﻊ ﺗﺮه ... - وﻟﯽ ﺗﻮ اﯾﻦ روز ﺳﺨﺖ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﯿﺸﺖ ﺑﺎﺷﻢ ... ... ﺑﺎﯾﺪ رو ﺑﺎ ﺗﺤﮑﻢ زﯾﺎدي ﮐﺮدم ... - ﺗﻮ ﭘﯿﺸﻤﯽ ﻋﺰﯾﺰم ... ﻫﺮ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﺎﻟﻢ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺟﺎت ﺧﻮﺑﻪ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻬﺘﺮه ... ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎش ... ... ﮔﻮﺷﯽ رو ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم ... ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﻮي ﻣﺸﺘﻢ ﻓﺸﺎر داد ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﯾﻦ اﻓﮑﺎر ﻣﺴﻤﻮم ﭼﺮا ﺗﺎ ﻣﻐﺰ اﺳﺘﺨﻮاﻧﻢ ﻧﻔﻮذ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد ﻣﻦ دﯾﺪه ﺑﺸﻢ ... اون ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﭘﯿﺸﺶ ﺑﺎﺷﻢ ... - ﻫﻤﺮاز ... ﺟﺎﯾﯽ ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﺮي؟ ﺑﻪ ﮐﻮﺷﺎ ﮐﻪ ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺗﻮي ﭼﺎرﭼﻮب در اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻧﻪ ﻗﻮر ﻗﻮري ﻣﻦ ... ﺑﺮو ﺑﯿﺎم ﺑﺎﻫﻢ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﺨﻮرﯾﻢ ﺗﻮ و ﭘﺮﻧﺴﺲ ﺷﺎﻧﺲ آوردﯾﻦ ﺳﻪ روز ﻧﻤﯿﺮﯾﺪ ﻣﺪرﺳﻪ. - ﮐﺎرﯾﺖ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﺑﺮاي ﺳﺮ ﺣﺎل ﮐﺮدﻧﺸﻮن ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﻢ ﺑﺎ آوﯾﺴﺎ ﺑﺒﺮﯾﻤﺸﻮن ﺷﻬﺮ ﺑﺎزي ... - ﺑﻪ ﻧﻈﺮت ﺑﺮم؟ ﺳﯿﺎ اﺧﻤﯽ ﮐﺮد: ﻟﻮس ﺷﺪي؟ اﻧﺘﻈﺎر داري اون آدم ﺗﻮ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﮐﻪ اﻣﺮوز ﭘﺪرش رو دﻓﻦ ﮐﺮده ﺑﯿﺎد ﻣﻨﺘﺖ رو ﺑﮑﺸﻪ؟ - ﺳﯿﺎ ... ! - ﻫﻨﻮز ازت دﻟﺨﻮرم ﻫﻤﺮاز اون ﮔﻨﺪ ﮔﺬاﺷﺘﻨﻮ رﻓﺘﻨﺖ ... اﯾﻦ ﻫﻢ از ﺟﺮﯾﺎن ﺧﻮﻧﺖ ... ﺑﺎز ﺧﻮﺑﻪ ﻃﺮف ﺗﺎ دوﻣﺎه ﺑﻬﺘﻮن ﻓﺮﺻﺖ داده ... ﻧﻮك ﮐﻔﺸﻢ رو ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ دﯾﻮار زدم: ﺧﻮب ﺣﺎﻻ ... - ﺧﻮب ﺣﺎﻻ و زﻫﺮﻣﺎر ... ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ از ﮐﯽ ﺗﻮ اﻧﻘﺪر ﺧﻮدﺳﺮ ﺷﺪي؟ - ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪارﻣﺎ ... اﺧﻤﺎش رو ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﮐﺮد ﺗﻮ ﻫﻢ: ﺑﺮو رد ﮐﺎرت ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﻫﻢ ﻋﺪدي ﻧﯿﺴﺘﯽ ... ﺗﻮ ﺑﻪ روزي ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ﮐﻪ ﻣﺎﺟﺮا ﺧﻮﻧﻪ رو ﺑﺨﻮاي ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﮕﯽ ... - ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن اﯾﻦ ﻃﻮري ﺷﺪ ... ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ اﻻن ﮐﻪ ﺗﺎزه ﭘﺪرش رو دﻓﻦ ﮐﻨﻪ ﺑﮕﻢ راﺳﺘﯽ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮﻧﻪ ام رو ﻋﻮض ﮐﻨﻢ؟ ﺗﺎزه ﺑﻪ اون ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل رﺑﻄﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﻻن ... - ﻫﺎ اﻻن ﮐﯽ ﺗﻮ؟ - ا ... ﺳﯿﺎ - ا ... ﻧﺪاره ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺰرﮔﺘﺮش ﺑﯿﺎد ﺑﺎ ﺑﺰرﮔﺘﺮت ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻪ ... - ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮه ﮐﻪ اﻧﮕﺸﺘﺮش دور ﮔﺮدﻧﻤﻪ ﻧﻪ ﺗﻮ دﺳﺘﻢ ... - آﻓﺮﯾﻦ ... ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺑﺮو ﺗﻮ ﯾﺦ ﮐﺮدم ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮﻣﻦ ... ﺷﺐ ﻫﻢ زﻧﮓ ﺑﺰن ﻫﺮ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﻮد ﻣﯿﺎم ﻣﯿﺒﺮﻣﺖ ... - ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ داداش دﻧﯿﺎﯾﯽ ... - آره ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﺎزه ﺧﺒﺮ دار ﺷﺪم ﺧﻮاﻫﺮ ﮔﺮاﻣﻤﻮن ﺧﻮﻧﻪ اش رو داده رﻓﺘﻪ ... - ﺣﺎﻻ ﺗﻮ اﯾﻦ رو ﺑﺰن ﺗﻮ ﺳﺮ ﻣﻦ ... - اﮔﻪ دوﺑﺎر ﻓﯿﺰﯾﮑﯽ زده ﺑﻮدم ﺗﻮ ﺳﺮت آدم ﺷﺪه ﺑﻮدي ... ﺑﻪ اﺧﻤﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد وﺳﻮﺋﯿﭽﺶ رو از ﺗﻮ ﺟﯿﺒﺶ در آورد: راﺳﺘﯽ آدرس ﻣﺴﺠﺪ و ﺑﺮاي ﺳﻮﻣﺶ ﺑﮕﯿﺮ ... ﻣﺎﻣﺎن ﮐﻪ ﻋﻤﺮا ﻧﻤﯿﺎد ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﭼﻪ ﮐﯿﻨﻪ اي داره ... ﺧﺐ آﺧﻪ ﺧﺒﺮ ﻫﻢ از ﻣﺎﺟﺮاي ﺗﻮ ﻧﺪاره ... اﻣﺎ ﻣﻦ و ﮔﻠﯽ و آوﯾﺴﺎ ﻣﯿﺎﯾﻢ ... ﻋﻤﺎرت دو ﺑﺮاﺑﺮ دﯾﺸﺐ ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد ... ﺧﺎﻧﻮم ﻫﺎي ﺷﯿﮏ ﭘﻮش ﺗﻮ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎي ﻣﺸﮑﯽ رد ﻣﯿﺸﺪن و ﻫﻤﺸﻮن روي ﺳﺮﺷﻮن ﺣﺮﯾﺮﻫﺎي ﻣﺸﮑﯽ ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﻫﻢ آروم و از ﮔﻮﺷﻪ ﺧﻮدم رو ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ رﺳﻮﻧﺪم ... ﺷﻨﻞ ﺳﯿﺎه رﻧﮕﻢ رو ﺑﻪ ﻣﺴﺘﺨﺪﻣﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻤﺶ ﺗﺤﻮﯾﻞ دادم ... ﭼﺸﻢ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم و ﺑﯿﻦ اون ﻫﻢ ﻫﻤﻪ و اﺷﮑﻬﺎي ﮔﺎه و ﺑﯿﮕﺎه و ﺻﺪاي ﻗﺮآن آروﻣﯽ ﮐﻪ ﭘﺨﺶ ﻣﯿﺸﺪ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻋﺼﺮ دﻟﮕﯿﺮ ﭼﺸﻤﻢ دﻧﺒﺎل ﺣﺎﻣﯽ ﯾﺎ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﮔﺸﺖ ... اﻣﺎ ﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮد اﻧﮕﺎر ... ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ... ﺑﺪ ﺟﻮر اﺣﺴﺎس ﻏﺮﺑﺖ ﮐﺮدم ...

🌺🍂🍃🍂🌺🍂✨ 🍂🍃🌺 🍃🍂 ✨ #پارت243 رمان #بانوی_قصه به قلم #beste دﺳﺘﺎش رو روي زاﻧﻮﻫﺎش ﮔﺬاﺷﺖ ﭘﺎﻫﺎش رو ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ و ﻋﺼﺒﯽ ﺗﮑﻮن ﻣﯽ داد: اﮔﺮ ﺑﺎ رﻫﺎ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم ﺑﻪ ﻧﻈﺮت ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ آروﻣﻢ ﮐﻨﻪ؟ ... دﺳﺘﻢ رو روي ﺣﻠﻘﻪ اي ﮐﻪ از ﮔﺮدﻧﻢ آوﯾﺰون ﺑﻮد ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم: ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... - ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﻪ اون دﺧﺘﺮي ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎش ﻣﻮﺷﯽ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎدر رﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻗﺮاره ﺑﺸﻪ زن دادﺷﻢ ... ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰدم اﺷﺎره ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺶ ﮐﻤﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﺧﺠﺎﻟﺘﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ... - ﺳﺮت رو ﺑﺎﻻ ﺑﮕﯿﺮ ... اوﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺮش ﺗﺎ آﺧﺮ ﻋﻤﺮش ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ اش ﺑﺎﺷﻪ ﻣﻨﻢ ... ﻣﻨﯽ ﮐﻪ زﻧﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺗﺎ آروﻣﻢ ﮐﻨﻪ ... ﻣﻨﯽ ﮐﻪ اﻻن ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺮﻣﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﻻ اﻗﻞ ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ... ... ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎش از ﮔﺮﯾﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﻟﺮزﯾﺪ: ﭘﺪرم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﻣﺮد ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ اﺣﻤﻖ ﺣﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﻢ ﻫﻢ ﺑﺮاي اون ﭘﺪر زﺟﺮ ﺑﻮد ... ﮔﻠﻮم ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد ﭼﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﮑﻨﻢ در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﯾﻦ آدم رﻗﺖ اﻧﮕﯿﺰ: اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ اﯾﻦ ﺟﺎ ﮐﺴﯽ از ﺷﻤﺎ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﻧﺒﻮد ... زﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻣﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر روﺣﺖ ﺑﺰرﮔﻪ داري ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺣﺎل ﺑﺪ ﯾﻪ ﺑﺎزﻧﺪه رو ﺧﻮب ﮐﻨﯽ ... ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎم ﺗﺎ آﺧﺮ ﻋﻤﺮم ﺣﺎﻣﺪم ... ﺑﺮاي ﻟﺒﺎس دﺧﺘﺮم ﺑﺎﯾﺪ از ﻋﻤﻮش اﺟﺎزه ﺑﮕﯿﺮم ﭼﻮن ﺣﻘﯽ در ﻣﻘﺎﺑﻠﺸﻮن ﻧﺪارم ... زﻧﻢ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﻨﻪ ... ﮐﻨﺎرم ﺑﺎﺷﻪ وﻟﯽ ﺗﻨﻬﺎ م و ﺑﺮاي ﻓﺮار از ﭘﭻ ﭘﭻ ﻫﺎي دﯾﮕﺮان اﯾﻦ ﺟﺎ ... ﻣﺎﻧﺘﻮم ﮐﻪ روي زاﻧﻮم ﺑﻮد رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﻣﭽﺎﻟﻪ ﮐﺮدم: ﭘﺪرﺗﻮن ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ دوﺳﺖ ﻧﺪاره ﺷﻤﺎ رو اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﺑﺒﯿﻨﻪ ... - ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻣﺎدر ﺗﻮ اﻣﺎ روﺣﺶ اﻻن ﺑﯿﺸﺘﺮ آروم ﺷﺪه ... ﮐﻤﯽ اﺧﻢ ﮐﺮدم: ﻣﺎدر ﻣﻦ ﻫﺮ ﮔﺰ اﻧﻘﺪر ﭘﺮ از ﺗﻨﻔﺮ ﻧﺒﻮد ... - ﭼﻪ ﻃﻮر ﻧﺒﻮد؟ ﻣﻦ دﺧﺘﺮش رو ﺑﺪ ﺑﺨﺖ ﮐﺮدم و اﻻن دارم ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاد ﮐﺎر ﻣﻦ رو ﺑﺎ دﺧﺘﺮم ﺑﮑﻨﻪ ﺧﺮﺧﺮه اش رو ﻣﯽ ﺟﻮم ... ﻣﺸﺖ دﺳﺘﻢ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم: ﺑﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ اﻋﺘﻘﺎد داري؟ - ﺧﯿﻠﯽ روزﻫﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﯿﺰي اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺪارم ﺟﺰ اﺷﺘﺒﺎﻫﺎت ﺧﻮدم ... - ﻣﻨﻢ ﻫﻢ زﯾﺎد ﺑﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ اﻋﺘﻘﺎدي ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻧﺪارم ... ﺗﺼﻤﯿﻤﺎت ﺧﻮد ﻣﺎﺳﺖ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯿﻤﻮن رو ﻣﯿﺴﺎزه ﺧﻮدﻣﻮن ﺗﺎ ﺣﺪودي از راه زﻧﺪﮔﯿﻤﻮن رو اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ... اﻣﺎ ﺗﺎ ﺣﺪودي ... ﺷﺎﯾﺪ واﻗﻌﺎ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ زن ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮاﺗﻮن ﻧﺒﻮد ﺣﺎﻣﺪ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺣﻀﻮرﺗﻮن رو ﻣﯿﭙﺬﯾﺮن ... - ﭘﺪرم ... - اﯾﺸﻮن ﻫﻢ ﺷﻤﺎ رو ﺑﺴﯿﺎر دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ ... - ﮐﺎش ﺑﻬﻢ ﻧﺸﻮن داده ﺑﻮد اﯾﻦ دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ رو ... ﮐﺎش ﻣﻦ ﺗﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم درﺳﺖ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﮐﻤﺮش از ﺧﻄﺎﻫﺎي ﻣﻦ راﺳﺖ ﻧﺸﺪ ﻫﻤﺮاز ... - ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﺧﻮاب دارﯾﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﯿﺪ ... از ﺗﻮي ﺟﯿﺒﻢ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه ﻗﺮﺻﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ داده ﺑﻮدم رو در آوردم از ﻟﻔﺎ ﻓﻪ اش ﺧﺎرج ﮐﺮدم: زﻧﺪﮔﯽ ﻫﻨﻮز اداﻣﻪ داره ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﻬﺎ دﺳﺖ اﻧﺪازﻫﺎ اﻧﻘﺪر ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺎن ﮐﻪ ﻫﺮ ﮔﺰ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﺑﺘﻮﻧﯿﻢ ردﺷﻮن ﮐﻨﯿﻢ اﻣﺎ رد ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ... اﻻن دو ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﻫﺴﺘﻦ ﮐﻪ ﺑﻬﺘﻮن اﺣﺘﯿﺎج دارن و از ﻫﻤﻪ ﻣﻬﻢ ﺗﺮ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻣﯿﺸﻪ ... دوﺳﺘﺶ داري؟ ﻟﻔﺎﻓﻪ ﻗﺮص رو ﺗﻮي ﺟﯿﺒﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم اﯾﻦ ﺳﻮال ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻣﻌﺬﺑﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد ... - دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻪ ﺑﺎش ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﺧﻮاﺳﺘﻪ ... ﺷﻐﻠﺶ رﺷﺘﻪ ﺗﺤﺼﯿﻠﯿﺶ ... ﻫﻤﻪ اﯾﻨﻬﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻫﺎي دﯾﮕﺮاﻧﻪ ... اﯾﻦ ﭘﻮﺳﺘﻪ ﺳﻔﺖ و ﺧﺸﮑﺶ ﻫﻢ ﺣﺎﺻﻞ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﭘﺪرم ... ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ داﺷﺘﺸﯽ ... ﮔﻮش ﺗﺎ ﮔﻮش آدم ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم روي ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺧﺴﺘﮕﯽ از ﺳﺮﺗﺎ ﭘﺎش ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ ... ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻧﺒﻮد ﻣﻦ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺟﻤﻊ اﺣﺴﺎس ﺑﺪي داﺷﺘﻢ ... روﯾﺎ از دور ﻣﻦ رو دﯾﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و دﺳﺘﺶ رو زﯾﺮ ﻧﮕﺎه ﯾﻪ ﺟﻤﻌﯿﺘﯽ روي ﮐﻤﺮم ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ اي ﻫﺪاﯾﺖ ﮐﺮد: ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮﺑﻪ؟

🌺🍂🍃🍂🌺🍂✨ 🍂🍃🌺 🍃🍂 ✨ #پارت242 رمان #بانوی_قصه به قلم #beste ﺳﺮم داره ﻣﯿﺘﺮﮐﻪ ... ﮐﻨﺎرش ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﮐﻼﻓﮕﯿﺶ دﯾﻮوﻧﻪ ام ﻣﯿﮑﺮد: اﮔﻪ ﺑﺘﻮﻧﯽ ﺑﺨﻮاﺑﯽ رد ﻣﯿﺸﻪ ﮔﻠﻨﺎر ﮔﻔﺖ اﯾﻦ ﻗﺮﺻﺎ ﮐﻤﮑﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ ... - ﻫﻤﺮاز ... ﺟﺎش اﻻن ﺧﻮﺑﻪ؟ ... ﻫﻤﻮن ﺳﺌﻮاﻟﯽ وﺣﺸﺘﻨﺎك ﺑﯽ ﺟﻮاب ... ﺑﻐﻀﻢ رو ﻗﻮرت دادم: اﻟﺒﺘﻪ ... - ﻫﻤﺮاز ﺗﻮ ﺑﺨﺸﯿﺪﯾﺶ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ ﻫﻤﺮاز ﺑﺒﺨﺸﺶ ... ﻗﻠﺒﻢ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ وﻗﺘﯽ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻣﯿﮕﻔﺖ: ﻣﻦ از اﯾﺸﻮن ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﺪم ﺣﺎﻣﯽ ﮔﺬﺷﺘﻪ رﻓﺘﻪ ... ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ اﻻن ﺣﺎﻟﺸﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﻪ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ اون دﺳﺘﮕﺎﻫﺎ وﺻﻞ ﺑﻮدن ... - ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪم ... ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ رو وﺟﻮدش ﺣﺴﺎب ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﺣﺮﻓﺶ رو اداﻣﻪ ﻧﺪاد و ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﻣﻦ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﻧﻔﺲ ﻫﺎي ﻋﻤﯿﻖ ﺑﺮاي ﻓﺮو ﺧﻮردن اون ﺑﻐﺾ ﻟﻌﻨﺘﯿﻪ ... و ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا ﮔﺮﯾﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد ... - ﭘﺪرت ﻫﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ روي ﺗﻮ ﺣﺴﺎب ﻣﯿﮑﺮد ... - ﻋﺠﯿﺒﻪ ﻧﻪ ... اﻣﺮوز ﻓﺮدا ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮدم ﭘﺪر ﺑﺸﻢ اﻧﻘﺪر از ﻧﺒﻮدن ﭘﺪرم ﺗﺮﺳﯿﺪم ... ... ﻣﺮد ﻣﻦ ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد ... دﺳﺘﻢ رو ﮐﻪ ﻫﯽ ﮐﻨﺘﺮل ﻣﯿﮑﺮدم رو رﻫﺎ ﮐﺮدم ... دﺳﺘﻢ رو ﺑﯿﻦ ﻣﻮﻫﺎش ﺑﺮدم ... آروم ﻣﻮﻫﺎي ﮐﻮﺗﺎﻫﺶ رو ﺑﯿﻦ اﻧﮕﺸﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ اﯾﻦ ﻃﻮر ﭘﻮﺳﺖ ﺳﺮش رو ﻣﯿﺪﯾﺪم آروم دﺳﺘﻢ رو ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯿﺪادم و ﻣﯿﺪﯾﺪم ﮐﻪ اﻧﻘﺒﺎض ﺑﺪﻧﺶ ﮐﻢ ﻣﯿﺸﻪ و اﻧﮕﺎر راﺣﺖ ﺗﺮ ﻧﻔﺲ ﻣﯽ ﮐﺸﻪ ... - ﺣﺎﻣﯽ آدم ﻫﺮ ﺳﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻪ ﺑﻮدن ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﻣﺤﺘﺎﺟﻪ ... ﻣﺎدرم رو ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮدﯾﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ﺑﺮام ﺗﺎ ﻣﺪﺗﻬﺎ ﻫﻀﻢ اون ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ... - ﺧﺪا ... ﺗﻮ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮي ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻨﻬﺎ و ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﻮدي ... ﭼﯽ ﮐﺸﯿﺪي؟ - رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﺳﻦ آدم ﻧﺪاره ﺣﺎﻣﯽ ﻫﺮ ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ از دﺳﺘﺸﻮن ﺑﺪي اﻧﮕﺎر ﻫﻨﻮز ﺧﯿﻠﯽ زوده ... - ﭼﺸﻤﺎش ﺑﺴﺘﻪ ﮐﻪ ﺷﺪ ﺑﺎﻻي ﺳﺮش ﺑﻮدم اون ﺻﺪاي ﺑﻮق وﺣﺸﺘﻨﺎك دﺳﺘﮕﺎه از ﺗﻮي ﮔﻮﺷﻢ ﻧﻤﯿﺮه ... ... دﺳﺘﻬﺎم رو ﻧﻮازش ﮔﻮﻧﻪ ﺗﺮ روي ﻣﻮﻫﺎش ﮐﺸﯿﺪم ... - ﺑﺮام ﺣﺮف ﺑﺰن ﻫﻤﺮاز ... ﻣﯿﺨﻮام ﺻﺪاي ﻗﺸﻨﮕﺖ ﺗﻮي ﮔﻮﺷﻢ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﻮﻫﺎش رو ﻧﻮازش ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﯽ اﻋﺘﻨﺎ ﺑﻪ ﺻﺪاﻫﺎﯾﯽ ﮔﺎه و ﺑﯿﮕﺎه ﭘﺸﺖ در و ﺑﺎغ ... - ﺻﺪا از ﭘﯿﺮاﻫﻨﻢ ﮔﺬﺷﺖ از ﺳﯿﻨﻪ ام ﮔﺬﺷﺖ از دﯾﻮار اﺗﺎﻗﻢ ﮔﺬﺷﺖ از ﻣﺤﻠﻪ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﮔﺬﺷﺖ و ﮐﻮدﮐﯽ ام را ﻏﻤﮕﯿﻦ ﮐﺮد ﮐﻮدك ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻗﺎﯾﻖ ﮐﺎﻏﺬي را ﺑﺮ آب اﻧﺪاﺧﺖ او ﺟﻔﺖ را ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﯿﺪ ﺳﻮار ﺷﺪ آﺑﻬﺎ ﺑﻪ آﯾﻨﺪه ﻣﯿﺮﻓﺘﻨﺪ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ دﺳﺖ ﺑﺮدم ﺑﻪ ﺷﻌﺮ و زﻣﺎن را ﻣﺜﻞ ﻧﺨﯽ ﻧﺎزك ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪم از آن داﻧﻪ ﻫﺎي ﺗﺴﺒﯿﺢ رﯾﺨﺘﻨﺪ ﻣﻦ ... ﺗﻮ ... ﮐﻮدﮐﯽ ... ... ﻗﺎﯾﻖ ﮐﺎﻏﺬي ﻧﻮح ... ... آﯾﻨﺪه ﺗﻮرا ﺑﺎ ﮐﻮدﮐﯽ ام ﺑﺮ ﻗﺎﯾﻖ ﮐﺎﻏﺬي ﺳﻮار ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻧﻮح در اﻧﺘﻈﺎر ﻃﻮﻓﺎن ﻗﺪم زدﯾﻢ ... دﺳﺘﻢ رو آروم روي ﻧﺮﻣﯽ ﭘﻠﮑﺶ ﮐﺸﯿﺪم ﭼﺸﻤﺶ ﺣﺮﮐﺖ ﻧﻤﯿﮑﺮد و اﯾﻦ ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪاد ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺧﻮاﺑﯿﺪه و ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ ... ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم و ﺷﺎﻟﻢ رو دوﺑﺎره روي ﺳﺮم ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم ... ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺑﯿﻦ اون ﺟﻤﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮدن ﭼﻪ ﻃﻮر ﻇﺎﻫﺮ ﺑﺸﻢ ﭘﺎﻧﭽﻮم رو ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﮐﺎر رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺗﻪ راﻫﺮو روي ﻣﺒﻠﯽ ﮐﻪ رو ﺑﻪ روي ﭘﻨﺠﺮه ﺳﺮﺗﺎ ﺳﺮي رو ﺑﻪ ﺑﺎغ ﺑﻮد ﯾﻪ ﺳﺎﯾﻪ ﻫﺴﺖ ... ﮐﻤﯽ ﮐﻪ دﻗﺖ ﮐﺮدم اﯾﻦ آدم ﺗﻮي ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻮد ... ﭘﺎﻫﺎم ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺖ ... اون ﺧﻠﻮت ﺗﯿﺮه رﻧﮓ و ﺣﺮﮐﺖ ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎش ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮏ و روﺷﻦ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻋﺰادار ﺣﺲ ﻋﺠﯿﺒﯽ از ﯾﻪ ﺗﺮﺣﻢ ﻋﻤﯿﻖ ﺑﺮام اﯾﺠﺎد ﮐﺮد ... ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪم اﻣﺸﺐ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﺮ وﻗﺖ دﯾﮕﻪ اي ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻻﻏﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ... ﭘﺸﺖ ﺳﺮش رو ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮد اﻣﺎ ﺻﺪاي ﺧﺶ دارش ﮐﻪ ﻧﺸﺎن از ﮔﺮﯾﻪ اش ﺑﻮد رو ﺷﻨﯿﺪم: ﺧﻮاﺑﯿﺪ؟ روي ﻣﺒﻞ ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺑﻪ ﻧﯿﻢ رخ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺮم ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺮد ﺧﻮش ﻗﯿﺎﻓﻪ اي ﺑﻮد ... - ﺧﻮاﺑﯿﺪ ... ﺣﺎﻟﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد