『•𝒘𝒉𝒊𝒕𝒆 𝑹𝒐𝒔𝒆•』

من گاهی خسته میشوم، گاهی میرنجم ناامیدی را تجربه میکنم و حساسیت‌‌هایی دارم، این چیزها بخشی از صفات انسانی من است، نمیتوانم از انسان بودن انصراف بدهم.

من با خودم جنگیدم تا بهت اعتماد کنم توام با من جنگیدی تا هرچی ازت ساختم تو ذهنم رو خراب کنی.

اگه میخواست بفهمه، میفهمید خیلی‌ چیزارو لازم نیست آدم به زبون بیاره.

یاد بگیرید همون موقع که لازمه، باشید یه ساعت بعد یه روز بعد یه هفته بعد اون موقعی نیس که باید باشین، آدما کمرنگ میشن حس آدما ته نشین میشه از اون بدتر چایی سرد میشه فقط وقتائی ک لازم بود کنارشون باشید و نبودین یادشون میمونه.

‏وقتی سخت میگیری، نه معده‌ای میمونه، نه اعصابی، نه پوست لبی، نه قلبی، نه ناخنی، نه مویی نه روحی.

تنها چیزی که از روابط انسانی فهمیدم اینه که هیچوقت هیچکس رو نمیشه شناخت، ما فقط اون قسمتی از یک شخص رو میشناسیم که خودش اجازه داده بشناسیم!

یه جایی مجتبی شکوری میگفت ممکنه سال‌ها از نردبانی بالا بریم که روی دیوار اشتباهی تکیه داده شده! چقدر قشنگ به تصویر کشیده مصداق خیلی از تلاش‌ها، رابطه‌ها، احساس‌ها، آدم‌ها، شغل‌ها و ...