مریخِ حَیاتِ مَنْ

دست خیلی‌ها رو شد وقتی فکر می‌کردن دست ما رو، رو کردن.

انسان‌های ارزشمندی هم وارد زندگیم شدند که با وجودیتشون مصی رو بیشتر دوست دارم ولی دوست ندارم نام ببرم چون ارزش واقعی اون‌ها توی قلبم تعیین می‌شه و خب پس بذارید همون توی قلبم باقی بمونند مثل یه صندوقچهٔ اسرار :)))

خیلی وقته احساساتم رو اینجا بیان نمی‌کنم اما حس کردم باید اینو بنویسم. اینکه زندگی پر فراز و نشیبی داشتم و توی سختی هاش فرو رفته بودم. روزهایی که شاید فکر نمی‌کردم بتونم ازش گذر کنم اما گذر کردم، رشد کردم، یاد گرفتم، گریه کردم اما ایستادم. بخش عظیمی از تک به تک این اتفاقات و شهامتی که بهم داده شد رو مدیون هاتف هستم. هاتف اگر نبود شاید مسیرم هموار نمی‌شد و به این شدت شجاع نمی‌بودم. به نظرم لومیر هم یکی از اتفاقاتی بود که به لطف وجودیت هاتف برام رخ داد. دوست‌های نازنینی که پیدا کردم و من رو قابل دونستند. خیلی از آدم‌های جدیدی که وارد زندگیم شدند و حالم باهاشون خیلی خوبه. این پیام شاید پیام کوچکی بود بعد از مدت‌ها که هم احساسات ارزشمندم رو بیان کردم هم از هاتف تشکر کردم شاید چون اینجا برام ارزشمنده و باید پیام‌های مهم رو بگذارم.

“The Italian writer Gabriele D’Annunzio was physically unattractive, yet women could not resist him. Even those who knew of his Don Juan reputation and disliked him for it (the actress Eleanora Duse and the dancer Isadora Duncan, for instance) fell under his spell. The secret was the flow of words in which he enveloped a woman. His voice was musical, his language poetic, and most devastating of all, he knew how to flatter. His flattery was aimed precisely at a woman’s weaknesses, the areas where she needed validation. A woman was beautiful, yet lacked confidence in her own wit and intelligence? He made sure to say that he was bewitched not by her beauty but by her mind. He might compare her to a heroine of literature, or to a carefully chosen mythological figure. Talking to him, her ego would double in size.”

قِیمَةُ کُلِّ امْرِئٍ مَا یُحَسِّنُهُ. «ارزش هر انسان، به اندازه چیزی است که آن را دوست می‌دارد.»

‎ https://t.me/SecretSocietyOfAnsherli