The saddest feeling

من واقعا آدمِ جمع های شلوغ نیستم. چند دقیقه که تو جمع باشم همش دنبالِ سوراخ موش میگردم که برم توش و خودمو قایم کنم. حرف زدن برام سخت میشه لال میشم اصلا. حوصلم سر میره و هی دنبال اینم خودمو با یه چیزی مشغول کنم و هی خدا خدا میکنم نیان سمتم، نخوان باهام حرف بزنن، حالمو نپرسن. تقصیر خودمم نیست از بچگی همین بودم از بچگی از شلوغی و زیاد حرف زدن متنفر بودم.

نمیدونم این روزگار و این زندگی چی تو من دیده که اینقدر بهم سخت میگیره و سنگ میندازه جلوی پام. من واقعا اونقدر که فکر میکنه قوی نیستم و تحملشو ندارم. واقعا از پسش برنمیام و تا اینجام اگه از بین نرفتم همش به زورِ امید و آرزو بوده همین امید و آرزو هم داره کم کم نابود میشه همین روزاست که از پا بیوفتم و چیزی جز غم هام باقی نمونه.

متاسفانه من آدمِ صفر یا صد هستم. نمی‌تونم حد وسط باشم. یا با تمامِ وجودم کنارت می‌مونم و ته رفاقتم رو می‌ذارم برات، یا کلاً می‌ذارمت کنار.

کاش مثل اکثر آدم‌ها می‌تونستم بیخیال باشم و از چیزهایی که برام مهمن ساده بگذرم. ولی متاسفانه از اون آدم‌هایی‌ام که اگر فردی برام عزیز باشه و‌ توی ناراحتیش مقصر باشم به دور از هر غروری سعی می‌کنم جبران کنم و از دلش در بیارم. حتی اگه مقصر نباشم باز هم سعی می‌کنم از دلش در بیارم.

تلگرامم مثل خونه می‌مونه. می‌شه بیای و ببینی کسی منتظرت نیست.

‏آدم اگه یک خیانت، یک مرگ عزیز و یک ترک شدن بی دلیل رو تجربه کنه دیگه هیچ چیز تو دنیا شگفت زده اش نمیکنه...

اونقدر بزرگ شدم که بفهمم هیچکس اونقدری که فکر میکنم مقصر نیست. اونقدر بزرگ شدی که بفهمی اونقدری که فکر میکنی بی تقصیر نیستی؟