#Тарийхый_тулғалар
ҚАРАӨЗЕК ПАЛЎАНЛАРЫ
III-бөлим
Алмагүл менен тез-тез ушырасып турдым. Оқыўдан бос ўақытлары бирге қыдырдық. Дем алыста аўылға бирге қайттық. Арамыз кем-кемнен жақынласып ҳәзиллесипте туратығын едик. Бир күни көше бойлап киятырып еле мениң алдымда Ўатан алдындағы хызметим де бар екен-аў дедим. Бул 1971-жылдың июнь айлары еди. Сен келемен дегенше 5-курс боламан. Арқайын оқыўымды питкерип аламан ғой деп төмен қарады. Күтемен. Екеўмизде сол жылы оқыўдан босап дем алысқа шығып кеттик. Алмагүлди мен аўылда күттим. Бирақ, ол аўылға келмеди. 5-августта Алмагүл бир жигитке турмысқа шығып кеткен екен. Мен болсам 1971-жылы ноябрь айында өзимниң миннетли ўазыйпамды атқарыў ушын армия қатарына хызметке атландым.
Арадан 38 жыл өткен екен, бул 2007-жылы еди. Алмагүл менен ушырасып қалдым. Ол мени, мен оны таныдым. Алмагүлдиң көзинен жас тамшылары жерге тамғандай болды. Не шара тәғдир қоспаса. Қарасам күн уясына жақынлап қалған екен усы ўақытлары мен баяғы Алмагүлдиң велосипедтен түсип «Қуба-қус» деген қосықты айтқан жеринде турған екенмен. Бир шайыр достымыздың жазған қосығы ядыма түсти.
Бир күлгениң жаныма заўық,
Ақыл есим өзиңе аўып,
Ат айлансын қазығын таўып,
Сенсиз жасай алмайды екенмен.
Пасыллар ишинде ҳасылың,
Сен деп жанып өтер ашығың,
Алма гүллеп турған пасылың,
Ҳеш умыта алмайды екенмен.
Әсте-ақырын жүрип аўылға келгенимде күн де уясына барып тақалды. Алмагүлдиң жүрген соқпағынан оның изин көргендей болдым.
ҲАРМАҢ, ҚАРАӨЗЕКТИҢ ШАБАНДОЗЛАРЫ
(Бул қосықты 2012-жылдың 6-7-май күнлери ески «Топраққалада өткерилген «Әсирлер сазасы—2012» халық аралық мәденият фистебалындағы ылақ ойыны жарысында биринши орынды ийелеген Қараөзекли шабандоз азаматларға арнайман)
Шайырлықта сөз айтылмас ушқары,
(Тил ушынан айтылғанның пуш бәри).
Еркин өмир жайнап-жаснап атырса,
Бахыт қусы басымызға ушқаны.
Серхош бүлбил сайрап шәмен-бағларда,
Өзлигим нурланды аппақ таңларда.
Елимиз миннетдар, халқымыз ырза,
Ғәрезсизлик берген бундай шағларға.
Ҳәзир серлеп әтирапқа қарасаң,
Жаңалықлар балып атыр орасан.
Өтмиш шаңғытында жойтқан затыңды,
Мийрас деген ғәзийнеден табасаң.
Жақында саз жаңлап Топыраққала,
Ойын-заўық сән берди саҳра-далаға.
Өнерпаздың жүреклери шәўкилдеп,
Жән-жақтан ағылды усы қалаға.
Ески қорған саз ылайдан салынған,
Ылайлары маңлай терге қырылған.
Бүгинлиги қара жерге сүйенип,
Әжайып бир естелик боп танылған.
Жаңғырғанда алыс әсир сазасы,
Көринди қара үйдиң ески, жаңасы.
Көркем көргизбелер сөйлеп турғандай,
«Бул дүньяның көрки адам баласы»
Инсаният әрман-тилек бир болып,
Бирадарлық доланғандай ҳүр болып,
Жасанып, жасарған қала ишинде,
Мыңсан мийрас ашылғандай гүл болып.
Сейил етип жыйналысқан аламан,
Нәзик нағысларға серлеп қараған.
Епшил дәрўаз жип үстинде жуўырса,
Үн қосар дуўтарға сырнай, боламан.
Түркий дүнья бар өнерин әкелген,
Түби бир туўысқан бәрин әзелден.
Таңланысып алып атыр сүўретке,
Мыңдай мийман келген екен шет елден.
Жүзи ысық Европаның еллери,
Қолларында боз даланың гүллери.
Бир-бирине күлимсиреп қарайды,
Орыс, япон, Кореяның беглери.
Милийликтиң ҳәр буйымы тамаша,
Көпшилиги сыпат алған жаңаша.
«Ойынлардың ең қызығы ылақ»—деп,
Шабандозлар сап дүзеп тур қараса.
Тамашагөй төбеге топ-топ үйилип,
Турғанда тоғашы көкпар таслады.
Ентелеп умтылып, қамшы үйирип,
Атлылар әжайып ойын баслады.
Ҳайран болды көрмегенлер ат шаўып,
Ылақты тартады еринен аўып.
Тоқтап тығызланған топлым ишинен,
Көп ўақытта шығады бир саңлақ таўып.
Бириншиге ҳәмме теңнен бел буўды,
Жигит жаўырынын, ат саўырынын тер жуўды,
Жүйрек жәниўарлар оқтай айтылып,
Жеңистиң жолында бир-бирин қуўды.
Есим бойы ата-мәкан қонысы,
Шайпалмаған ел ырысы, толысы.
Халық аралық қурда топты айырған,
Теңелбайдың сатып алған торысы.
Торыны минген соң күлди Арепбай,
Бәлким, жеңежағын билди Арепбай.
Старт сызығында жатқан ылақты,
Шаўып баратырып илди Арепбай.
Ойынның ышқында жанды Арепбай,
Ылақты меңгерип алды Арепбай.
Топлым толқынынан суўырылып шығып,
Биринши салымды салды Арепбай.
Шапқыр аттың жал-қуйрығы түйилди,
Ҳасыл аттың маңлайынан сүйилди.
«Қараөзек!»—деп гүўа еткенде Азия,
АҚШ, Герман, Франция сүйинди.