"مآوی"

اون‌جوری که لیاقتم نیست قضاوت میشم، اون‌جوری که حقم نیست دیده میشم، زیاد اتفاق افتاده، خیلی زیاد. هربار فکر می‌کنم دیگه عادت کردی، آدم‌ها تورو نمی‌شناسن، بذار هرجور دوست دارن راجع بهت فکر کنن، اون آدم‌ها اهمیتی ندارن، اون آدم‌ها در آینده‌ی تو نیستن. ولی یه چیزایی درونم می‌شکنه، به جز این‌که انگار بخشی از درونم تخریب میشه، همون‌طور که هر شکستگی‌ای بُرنده است، چیزی درونم زخم میشه، درد داره، اون موقع هست که میفهمم من چقدر نرم و لطیفم، و هربار که این اتفاق بیفته، احتمال آسیب دیدنم وجود داره، من هنوز پوست‌کلفت نشدم، شایدم ربطی به پوست نداره، چیزی درونم باید سفت و سخت میشد ولی من نتونستم. الان که دارم این پیام رو مینویسم، گریه نمیکنم ولی از درونم احساس خونریزی دارم. شما ممکنه اصلا نفهمید من چی می‌گم چون به کلمات درآوردن درون آدم‌ها خیلی سخته. من باید فکری به حال خودم بکنم، با این وضعیت نمیخوام تو زندگی دووم بیارم. نوشته گابرو بود ولی حالِ من.

-چند تا از آدم های زندگیم واقعیه؟

الان مغزم توی موقعیتیه که دلم میخواد بگیرم له‌اش کنم بعد دوباره با خودم میگم انقد بزرگش نکن چون نه تو کاری کردی که بخوای حس بدی بگیری و برات مهم نباشه کی‌چی فکر میکنه پس نتیجه گیری میکنیم که کلا به تخمت نباشه‌.

الان مغزم توی موقعیتیه که دلم میخواد بگیرم له‌اش کنم بعد دوباره با خودم میگم انقد بزرگش نکن چون نه تو کاری کردی که بخوای حس بدی بگیری و برات مهم نباشه کی‌چی فکر میکنه پس نتیجه گیری میکنیم که به تخمت نباشه‌

آدمای مودی خیلی جالبن اونقدری جالبن که اصلا باهاشون دوست نشید چون سالم تر میمونید از لحاظ روحی‌و‌ روانی.

دلم میخواد دیلیت اکانت کنم همه‌چی رو حتی زندگی.