وینستونِ آبی

تمام مدت به پنجره‌ی نیمه باز خیره شده بودم و تلاش می‌کردم افسار مغزم رو به دست بگیرم. گاهی یک‌هویی از دستم در می‌ره و می‌خواد من رو بکشه و از جایی پرت کنه. احساس می‌کنم خنجر هایی به اندازه‌ی تمام اتاق های فراموش شده توی ذهنم توی بدنم فرو رفته،هیچ چیز مثل سابق نیست. نمی‌دونم چطور بگم اما این سیستمی که برای خودم چیدم و دارم باهاش سر و کله می‌زنم باعث می‌شه خودم و هرچیزی که به خودم مربوط هست رو فراموش کنم. گاهی یادم می‌ره کی هستم و چی دوست دارم و باید چه کاری انجام بدم. انقدر من رو نسبت به همه چیز بی‌حس می‌کنه که فراموش‌ می‌کنم برای چی باید تلاش کنم و یا حتی چرا باید زنده بمونم. گاهی خودم رو نمی‌شناسم،توانایی تشخیص هویت خودم رو از دست دادم. گاهی متوجه گذر زمان و زندگی و روز نمی‌شم و بعد از نیم روز یا گاها یک روز متوجه می‌شم که توی بدنم هستم و هرکاری که در طول روز انجام دادم یک خاطره‌ی خیلی دور و غیر قابل لمسه،انگار که خودم نبودم و تجربه نکردم. گاهی حس می‌کنم این من نیستم که تصمیم می‌گیره و زندگی می‌کنه. انگار مغزم برای نجات دادنم خودش وارد عمل شده و حتی توانایی حس کردن و زندگی کردن رو هم ازم گرفته. وقت هایی که این‌طوری می‌شه انگار خودم تمام مدت توی محیط اطراف یا جایی حبس بودم و نظاره‌گر خودم بودم،تمام خاطراتی که از اتفاقات روزمره خودم دارم از دید سوم شخصه و حس می‌کنم بیشتر از این دیگه نمی‌تونم ادامه بدم. تمام وجودم مریضه و هیچ درمانی براش نیست.

I have my father's rage. And my mother's ability to walk away. This, I've learned, Is a very lonely combination .

ای ستاره ها،چه شد که او مرا نخواست!؟

Vay😭😭😭😭

انقدر پشت هم اپیزود های hod رو دیدم چشمام رو می‌بندم دیمن میایه جلوی چشمام.

رها کنید