ویرِمان.

و آنقدر مرده‌ام ! که هیچ چیز مرگ دیگر مرا نمی‌ترساند .

تا زمانی که انسان‌ها و سیاهی‌هاشان رویِ زمین باشند، زمین به همین شکل میماند! چرا که انسان در عینِ حال که میسازد، ویران هم میکند و اگر تنها نامیرایِ جهان هم بشوی باز نمیشود انسان را نجات داد چون هرکس باید ناجیِ خودش باشد...

یه جا نوشته بود: من افتادم تو چاه پنج متری تو واسم طناب سه متری انداختی! بگم نیستی دروغ گفتم، بگم هستی کافی نیست.

‏ما نیز آرام خواهیم گرفت؛ اگر اُمیدهای پوچ بگذارند.

من خواهم رفت و فرقی هم نمیکند که فانوسی داشته باشم یا نه کسی که میگریزد از گم شدن نمیترسد.