آشین

ذهنی کبود از ضربه های افکار

ولی من انسانیتو از یه کسایی توقع دارم که غیر ممکنه): یه آدم خارکصه ک نمیتونه انسان باشه؛

بعضی وقتا فقط دلم میخاد که نگات کنم . حتی وقتی به خودم قول دادم که اینکارو نکنم . زُل بزنم بهت،و تک‌تک حرکاتتو زیر نظر بگیرم . تو چشمات نگاه کنم و منتظر شم تا نگام کنی . اون لحظه ی برخورد . لحظه ای که احتمالشو میدی که اون چشما حالتشو عوض کنن . تو با بقیه حرف بزن و بهشون لبخند بزن،من فقط نگات میکنم و‌ بهت گوش‌ میدم . امیدوارم‌ خودت همه چیو بفهمی و با خواسته ی خودت به آغوشم بیای. اما من تا اون موقع بهت قول میدم که از دور حواسم بهت هست .

چقد عجیب که حتی لیاقت دوس داشته شدن ندارین چقد عجیب ک ته رفاقتا به اینجا ختم شد چقد عجیب تر که بقیه رو واسه یه رفتار و حرکتی سرکوب میکردین ک الان خودتون به هیولایی تبدیل شدین که مدام اون کارو میکنه):

گفت ولی ممکن است دیگران هم تورا نگاه کنند و همین فکر را بکنند.اگر من از تو بپرسم تمام روز چه کار میکنی چه؟ گفتم اخ،همان کارهایی که خبر داری:خواندن،نوشتن،آشپزی،از پنجره بیرون را نگاه کردن.تو تمام روز چه کار میکنی؟ گفت اخ،چیزهایی که خبر نداری:خیال،خیال،فکر،خیال.