Кайнона ва келинларга маслахатлар

#КЛИП Зўр қўшиқ айтибди❤️ Клип хам ажойиб🥹 ┄┅┅•🌸•═•⊰🌼⊱•═•🌸•┅┅┄

Сўзлашаётганимизда гапларимизга диққат қилайлик, ахир биз Имом Бухорий авлодимиз. • Бўлди, Ок – демайлик ИншаАллоҳ! – деб айтайлик. • Вааауув даҳшат, қойил! – деманг, Субҳаналлоҳ! – деб айтайлик. • Супер, гап йўқ! – деманг, МашаАллоҳ!  – деб айтайлик. • Чўткиман, зўрман! – деманг, Алҳамдулиллаҳ! – деб айтайлик. • Спасибочки, раҳмат – деманг, Раҳмат, Жазакуммулоҳ хойр (Аллоҳ мукофатласин) – деб айтайлик. • А давай, пока! Бай-бай – деманг, Аллоҳнинг паноҳида бўлинг, кўришгунча – деб айтайлик. • Салом, қалайсан? – деманг, Ассалому алайкум ва роҳматуллоҳи ва баракатуҳ Сизга соғлик саломатлик, омонлик, Аллоҳнинг раҳмати ва барокоти бўлсин!– деб айтайлик 💁🏻‍♀

Эй нафсим, ҳар роҳатнинг ортида бир машаққат бор... Боқ, ёшликнинг орти қарилиқ, қувватнинг орти заифлик, ҳаётнинг орти ўлимга жипсдир... Фақатгина сабрнинг боши машаққат, адоғи эса роҳатлигини унутма.

#кун_насихати Эй исломнинг қизи🌺 Китоб ўқи...📖📝 Бугун ўзингни ривожлантирасан, эртага фарзандларингни тарбиялайсан✅ Жаҳолатнинг қўрқадиган ягона нарсаси аёлдир💯 Чунки аёл ўқиса, фарзандларига ҳам ўргатади...☺️💐✨ ┄┅┅•🌸•═•⊰🌼⊱•═•🌸•┅┅

Онамнинг холамга айтишича, бева жуда сокин, ҳеч бир иш бўлмагандек ҳовлида кирларни ёйганча келганларни кутиб олибди. Ўзини шунчалар сокин тутибди-ки, унинг юзида на асабийлашиш, на ҳавотир, на қўрқув, на чўчиш, на уялиш бор экан. "Келинглар!", деб ҳаммага жилмайганча қарабди. Онам бечора... Оҳ, онама... Аллоҳ раҳмат қилсин онагинамни... Ҳамма бир чеккадан гапирибди, бева эса ўзини ҳеч бузмаган эмиш. Унга гапирилган гаплар бефойда бўлганини, яқинларим қайтганларида юзларидаги маҳзунликдан билиб олиш қийин эмас эди. Онам роса қарғабди. Бева асабийлашмай: "Қарғаманг... Менинг гуноҳим йўқ. Ёмон иш қилмадим. Ва ўғлингизни қайтаришга уринманг! Барибир унга эга чиқаман! Бошқасига уйлантирсангиз ҳаётини заҳар-заққум қиламан", дебди хотиржам кулимсираганча... Ўша куни онам чунонам йиғлаган эди-ки, холам, аммаларим ўтириб юпатишдан бошқасига ярамаган эдилар. "Чақирса бориб юрмайсан! Алдовларига учма! Ақлингни йиғ, бола! Сени расво қилади бу!" Катталар томонидан гапирилаётган гапларнинг асоси шу эди. Орадан бир ҳафтача вақт ўтди. Бева менинг кўзимни очиб қўйганди. Қалбан унга талпинардим. Кечалари уйқуларим қочиб кетарди. Ёнига боргим келаверарди. Ўзимни босишга, уни ўйламасликка ҳаракат қилар эдим. Лекин... Бир куни у уйимизга келди. Бемалол, уялмай... Отамни чақирди. Шом маҳали ким келганига ҳайрон бўлиб, онам ҳам отамнинг орқасидан эргашиб чиқди. Йўлакда бевани кўргач онамнинг тепа сочи тикка бўлди. Бева отамга қараб: "Мен жанжал учун келмадим. Яхшилик билан гаплашиб кетишни хоҳлайман. Қорнимдаги болани бошқа болаларим каби отасиз ўсмаслигини хоҳласангиз, Худодан қўрқсангиз, ўғлингиз билан мени никоҳлаб қўйинг! Ўғлингиз ота бўлади!", деди қорнини силаганча. Онам: "Ифлос! Ер ютсин сени! Манжалақи... Йўқол, кет! Уялмай уйимизгача кириб келганини қаранг, адаси", деди бошини чангаллаганча. Отам бир сўз демади. Ичига ютди. Мен йўлакнинг бошида панада туриб олиб, бўлаётган гапларни эшитаман. Ора-орада мўралаб қўяман. Худди бева мени кўрса, қўлтиқлаб олиб чиқиб кетадигандек. Онам авжига чиқди. Бевани уришга шайланди. Отам онамни орқасига олди. Ва бевага қараб: "Биз бир ўйлаб кўрайлик! Сизга тез кунда жавобини айтамиз", деди, жанжални олдини олишга уриниб. Бева кетди. Онам йўлакка ўтириб олиб йиғлайверди, йиғлайверди. "Адаси... Нима деб қўйдингиз? Нималар деб қўйдингиз? Ахир суқсурдек ўғлимни бир мегажинга уйлантирамизми? Қаттиқроқ гапирсангиз, қўрқитсангиз бўлар эди-ку. Ахир қайси гуноҳим учун?" Отам оғир-босиқ одам эди. Кам гапирар, кўп ҳаракат қилар, кўп ўйлар... Асабийлашганини ҳам, қувонганини ҳам кўп билдиравермасди. Кўпроқ ичига ютар эди. Шунча гап-сўзга қарамай, отам охирги қарорини берди. Ҳатто мени ҳам эшитмади. "Бошида ўйлаш керак эди. Ахлатни еб бўлгандан сўнг ўйламайди одам. Емасдан аввал ўйлайди. Энди еганингни жавобини беришинг керак. Яшайсан ўша аёл билан!", деди қатъий оҳангда. Ва кичкинагина эҳсон бериб, мени бевага уйлантириб қўйди. Ҳаётим жуда ғалати бошланди. Жуда-жуда ғалати... Кўнглимга чироқ ёқса ёнмас эди. Мен беванинг уйида, унинг эри бўлиб яшай бошладим. Ўзимдан 6-7 ёш кичик болалар мени: "Ада!", деб чақиришни бошладилар. Лекин энг ачинарлиси, энг юракни сиқадиган нарса бошқа эди. Бева мендан бола кутмаётган эди. Буларнинг ҳаммаси бир ўйин, бир қопқон эди, холос... Шундай қилиб 17 ёшимда 35 ёшни уриб қўйган аёл билан ҳаётимни бошладим. Нимадан бошлашни, нимадан давом эттиришни билмай гаранг бўлганман. Ишлаб пул топиб оилани боқаманми, ё ўқишимга тайёрланаманми? Аёлим... йўлакдаги мошинанинг калитини никоҳ кечаси қўлимга берди. Ва ётоқхонадаги деворга осилган катта расмнинг орқасидаги токчада турган темир қутини олиб менга кўрсатди. Калит сонларини айтди. "Истаганингизни бераман! Шу уйда истаганингиз сизники... Мошина, уй, дала-ҳовлилар, пуллар, олмос- тиллалар... Мен барибир ҳаммасини ишлатолмайман. Эрим ҳам тўплаб ишлатолмай, менга ташлаб кетди. Замон энди сизники Анваржон... Хоҳлаганингизча кайф қилинг", деди ҳоҳолаганча... Ўшанда у кўзимга аждарҳога ўхшаб кўриниб кетганди. Мен кўринмас ипга боғланганга ўхшардим.