-آمفی تئاتر کلوسئوم

مشکل ما این بود که به حرف‌های هم برای درک کردن گوش ندادیم. ما فقط منتظر بودیم تا یکیمون گاف بده و همون رو بزنیم تو سرش. چرا؟ چون از طرف هم اذیت شده بودیم، نه از اون اذیت‌ها که با یه عذرخواهی حل بشه، ما به خاطر هم رنج کشیدیم و هیچ کلمه‌ای نمی‌تونست این رو از دل‌هامون بشوره ببره.

ولی جدی زندگی یه کنسرت ترویس اسکات به ما بدهکاره.

آقا یه سریال پیشنهاد می‌دید👾 t.me/HidenChat_Bot?start=1062821900

گاهی وقت‌ها قول فقط یک سری کلمات بدون معنیه که سر هم می‌کنیم تا نشون بدیم اهمیت می‌دیم درحالی که شونه‌هامون برای تحمل بارِ اون خیلی کوچیکه.

عزیزم تو اینقدر خوبی که دلم می‌خواد با دست به همه نشونت بدم بگم «اینو می‌بینی؟ مال منه»

نبود یه چیزی داره اذیتم می‌کنه استاد. زندگی خوبه، روزا خوب می‌گذره، می‌گم می‌خندم با دوستام وقت می‌گذرونم اما انگار یه چیز عمیقی کمه، نمی‌دونم چی اما اذیت کننده‌ست. خیلی. اونقدر این یه چیز سردرگمم کرده که حس می‌کنم گم شدم تو یه شهر غریب و هیچکسم زبونم رو نمی‌فهمه. این چیه که داره اذیتم می‌کنه؟ آینده‌ست؟ تصمیم‌های خودمه؟ اصلا وجودِ خودمه؟ شاید هم به صلح رسیدن با احساساتمه و هنوز عادت نکردم. نمی‌دونم. شما بگید، چیه استاد؟