وُدّ

یه‌افسانه‌ هست‌ که ‌می‌گه : بارون روح آدماییه که از ته دلشون آرزو کردن دیگه تو این دنیا نباشن. اینجوری الهه آب قسمتی از روحشون که درد می‌کشیده رو تبخیر کرده، نوازشش کرده و صافش کرده. بعد با ابرها الکش کرده و ریخته پایین . و گذاشته رو پنجره اون آدما سر بخورن. برای اینکه بهشون بگه: غم آب شدنیه . غم فرو ریختنیه .

ناگهان خوابی مرا خواهد ربود من تهی خواهم شد از فریاد درد

ولی ‏این زندگی واقعاً ارزش این همه تپش قلب و پنیکو نداره.