.نهنگ‌52هرتزی🐋.

کاشکی بشه از این حرفا تو بسازی یه پازل تا شاید شروع بشه یه بازی تازه. .نهنگ۵۲هرتزی🐋.

می‌دونم، چقدر درک نشدی، چقدر نا امیدت کردن، چقدر تحمل کردی، چقدر زمان برد، چقدر اشک ریختی، چندبار بلند شدی و چقدر جنگیدی و چقدر همه‌چی سخت تر شد؛ ولی بازم ادامه بده، خسته نشو، هنوز مونده تا به جاهای خوبش برسی، لیاقتشو داری، بهت افتخار میکنم🪐🩶

زندگی همینه... .نهنگ۵۲هرتزی🐋.

گفتم: چند دقیقه این جا بنشین و به من تکیه بده. گفت: کارم از تکیه گذشته. دلم می‌خواهد توی بغلت بمیرم.

تنهایی یه وقتایی تقدیر نیست ترجیحه.

«سِنی هم نداشتیم، اما پیر بودیم‌.»

‏من یهو بیخیال همه چی میشم توروخدا منو به اون درجه نرسونین.

من دلم هنر، موسیقی و دیوانگی می‌خواد؛ دلم تابلوهای نقاشی پورتره اصل رو در دیوار خونم می‌خواد، دلم مجسمه های عجیب و غریب یا لخت و اثار هنری گوشه گوشه ی خونم می‌خواد، دلم یه کتابخونه پر از کتاب با چهار متر ارتفاع و پنج متر عرض می‌خواد، دلم پیانوی آکوستیک می‌خواد، دلم می‌خواد همونطوری که پلی لیست موسیقی های حماسی، کلاسیک و بیکلامم پلیه، با لباس رسمی یا اولد مانی یا هنری شروع کنم به رقصیدن...

نمی‌خواهم مزاحم غم‌هایت شوم و یا حتی تنهایی کوچک و صمیمی‌ات را از تو بگیرم؛ تنها می‌خواهم مانند آسمانی سیاه، کرانه‌های اندوهت را در آغوش بگیرم و بدانم که ستاره‌ای واقعی در دل خود دارم.