بر فرازِ آشیانه‌ها؛

و چگونه از چیزی بترسم، حال آن‌که چون زمانِ ترس فرا رسد، "تو" امنیتی.

"نمی‌دانم آیا می‌توانم سرم را بر شانه‌های شما بگذارم و اشک بریزم؟ با دست‌های فروافتاده و رخوتِ خواب‌آوری که از پس آن همه خستگی به سراغ آدم می‌آید به شما پناه بیاورم، درحالیکه سخت مرا بغل زده‌اید و گرمای تن خود را به من وا می‌گذارید، گاهی با دو انگشت میانیِ هر دو دست نوازشم کنید و دنده‌هایم را بشمارید که ببینید کدامش یکی کم است و گاه که به خود می‌آیید با کفِ دست‌ها به پشتم بزنید آرام؟ بی‌آنکه کلامی حرف بزنید یا به ذهنتان خطور کند که من چرا گریه می‌کنم، چه مرگم است؟ بی‌آنکه بپرسید من که‌ام، از کجا آمده‌ام و چرا انقدر دل‌دل می‌زنم مثل گنجشکی باران خورده؟"

تو سرزمینِ منی؛ دست‌هایت، صدایت، من آن‌جا متولد شده‌ام و همان‌جا می‌میرم.

تو، سرزمینِ منی؛ دست‌هایت، صدایت، من آن‌جا متولد شده‌ام و همان‌جا می‌میرم.

تو چون سرزمینی هستی که هیچ‌کس هرگز سخنی از آن نگفته است.

"با هم اوج گرفتیم طوری که راه رفتن را فراموش کردیم؛ پرتوهای طلاییِ خورشید یا حتی لمس کردن ماه به من انگیزه‌ی پرواز نداد، تنها تو بودی دلیلِ در آسمان بودنم. لحظه‌ی برخورد نسیم با صورتم، انتظار سیلی رعدِ ابرها را نداشتم؛ بال‌هایم را از دست دادم و هیچ‌گاه فکر نمی‌کردم راه رفتن، این‌چنین برایم سخت شود."

ستاره مُرد، بخش دومِ ترانه‌ی مرا ببوس هست که احتمالا کمتر شنیدید.