کـافه‌شجریان.

ولی جوری که قلمش به دل میشینه>🪴

در نهایت شما مالِ کسی میشید که خوب شمارو بخندونه، بهتون وایب حامی رو میده، به شما اعتماد به نفس میده و کمکتون میکنه که خودتونو بیشتر دوست داشته باشید.

تراپی؟ نه مرسی ترکیب کتاب و پنجره‌ی طوفانی هست.

دلم می‌خواست آسمان تا ابد ببارد. باران، بهانه بود تا من و او زیر یک چتر تمام خیابان را راه برویم. آن‌قدر برویم تا دنیا تمام شود.

[صدایت در بهار، بهار است، صدایت در زمستان بهار است! حرف بزن، من تا ابد به صدایت گوش می‌دهم تا نقطه‌ای شوم در خط کاتبی که صدای تو را می‌نویسد...] • شهریار مندنی‌پور

از قشنگترین چنلایی که دارم>>

«نمی‌دانم چرا این‌قدر خالی شده‌ام نه حرفی برای گفتن دارم و نه کاری برای کردن.» روزها در راه / شاهرخ مسکوب

عمیقا میشه تکست هایی که مینویسه رو در آغوش گرفت.