MODERN ÇAĞIN REÇETELERİ

Herkesin kendi tabutunu sırtlandığı bir cenaze alayı. Herkesin kendi ayağına sıktığı bir savaş meydanı Herkesin kendi kulağına fısıldadığı bir miting Herkesin kendi zamanını avucunda tuttuğu bir döngü Her şey bitecek elbette Mahşer de burası, cennet de cehennem de Mizan elimizde Boşuna bekliyoruz hesap gününü Hesap kesildi, yazı yazıldı. Kalem de benim kalemi tutan el de defter de Ebabil de beklemesin kimse boş yere Ebabil de benim hem de atılacak taşın kendisiyim Dünya'nın sonu geldi bana kalırsa Başıyla sonu arasında çok da fark yok üstelik Taşı tutan mı olacağım, atan mı, yoksa gözümü kapattığımda bütün taşların ve taş atılacakların yok olduğunu sanan mı! İnsan olmayı seçmek istiyorum İnsan kalmayı seçmek istiyorum Seçme istidadım var Susmayı reddediyorum #Gazze

“Tarifini sorsalar; her baktığımda, ilk defa görüyormuşum gibi, az kalsın ölüyormuşum gibi...”  Cahit Zarifoğlu 🖋️ ⚡️𝘽𝙞𝙧 𝙛𝙞𝙠𝙧𝙞𝙢 𝙫𝙖𝙧 𝙛𝙚𝙙𝙚𝙧𝙖𝙨𝙮𝙤𝙣𝙪 𝙨𝙪𝙣𝙖𝙧 👉   https://t.me/amehcur  ✰✰

Makamımız aşk,                                           usulümüz edeptir bizim. Kapımıza değil,                                        gönlümüze vuran buyursun. Şems-i Tebrizi

https://t.me/+-HqN7dM5F1RjYTM0 🫶 Tavsiye kanallar 🫶 "Çokça yağmur yağsa, temizlenir mi şu kirli dünya?"

Freud; "Ahlakın kaynağını belirlerken, gelişim sırasında nefretin sevgiden önce geldiğini göz önüne almalıyız." der. Bir insanla kurulan ilişkiden kurtulma ve çıkıp gitme isteği hep ilişkiye girme isteğinden daha fazladır. Nefret sevginin önüne geçiyorsa, herhangi bir ilişkiden çıkmak da ilişki içine girme arzusunun hep önüne geçer. Sevgi nefretle başlar. Sevgiyi öne çıkaran, ne istemediğimizi ve neyin dışına çıkmak istediğimizi bilmemizdir. İnsanın başlangıçta başkalarıyla ilişkiden, karşılıklı alışverişten kaçmaya çalıştığı, ancak bu kaçma teşebbüsü sayesinde iliskiye girebildiği gibi paradoksal bir fikir ortaya çıkar. Freud' a göre bizler kendi kendine yetmeye ve kendinden memnun olmaya meyleden ama başkalarının varlığına bağımlı olduğumuzu kabul etmeye zorlanmış varlıklarız. Bu nedenle, doğamıza karşı gelmek bizim doğamızda vardır. Başkalarına duyduğumuz gereksinim bir nevi yenilgi ya da şartlı teslimdir; teslimiyet bizim için kabul edilmesi en zor şeye dönüşür. İnsan bir şeylerin içine ancak onların dışına çıkmaya çalışarak girebilir. İçeri giriş, çıkış kapısındadır. Deneyimlediklerimizden ziyade deneyimlemediklerimiz hakkında bilgi sahibi olduğumuzu düşünerek yaşıyoruz. Örneğin; bir erkeğin ya da kadının, eşinde nelerin eksik olduğunu ve söz konusu eş bazı açılardan değişecek olsa hayatlarında nasıl farklılıklar yaşanacağını bilmesi sık rastlanan bir durumdur. Bir ilişkide cayma maddesi aranıyorsa, daha iyi bir şey çıkma olasılığı göz önüne alınıyor, daha iyi bir şey olabileceği biliniyor demektir. Bu durum basit düzlemde şu anlama gelir: En çok istediğim şeyi, onun ne olduğunu bilmesem de henüz elde etmedim. Neden yaşamadığımız olaylar hakkında yaşadıklarımızdan daha fazla şey biliyormuşuz gibi görünüyoruz? Çünkü çıkıp gitmeyi sadece bu mümkün kılar. Freud' un "Düşüncede eylem denemesi" diye tabir ettiği şey, tatmin olma isteğiyle "ya şöyle olsaydı?" diye sormaktır. Freud'un anlatmak istediği, karşımızda duran şeyin istediğimiz taraflarını gördüğümüz ve bilmenin ya da bilmemenin hakikatten ziyade, istekle ilgili olduğudur. Sıla