مُحِب

بالاخره یه روز اتفاق میفته، وقتی دارم تو کوچه قدم میزنم، یا یه گوشه نشستم،یا دارم تو خیابون رانندگی میکنم، حس میکنم یه اسلحه پیشونی مو نشونه گرفته،کمتر از یک ثانیه طول میکشه. ولی تو اون یک ثانیه فقط دارم به این فکر میکنم که کاش یجوری بزنه، که مردم صدایِ شلیک رو نشنون! صدای شلیک بدجوری میترسونتشون. زندگی کردن تو وحشت،حق‌شون نیست.. قرار بود جنگیدن فقط سهم ما باشه. اصلا کاش وقتی بزنه که تو دامن دماوندت باشم، یا وسط خزرت یا خلیج فارس، یا یه جایی که تو بیشتر از همیشه باهام بودی.. بزنه و همه این کابوس‌ها رو تموم کنه! فقط خیالم راحت باشه،که همه تو خیابونا راحت دارن قدم میزنن و میگن و میخندن.. اونوقته که دیگه من آروم میشم. یه دل سیر بغلت میکنم و راحت تو خاکت میخوابم :)) +دیالوگِ پایانیِ روز‌صفر

پیرو رجایی، شاگرد بهشتی، رفیق سلیمانی و مطیع رهبری عاقبتی جز شهادت ندارد..

یا امام رضا-ع به ماهم از این عیدی های قشنگ بده..

ولی اینا جواب ِالهم ارزقنا شهادة في سبیلک‌های شب‌های قدر..

وقتی دنبال بهونه‌ای...

اگر در این دنیای وارونه ، رسم مردانگی این است که سر بریده مردان را در تشت طلا نهند و به روسپیان هدیه کنند ، بگذار این چنین باشد ، این دنیا و این سرِ ما!

ای پرچمت ما را کفن.

خادم الرضا به صاحبش امام رضا-ع پیوست.

ما به بیدار شدن و سیلی‌ ِخبرتلخ توی صورت‌مون خوردن داریم عادت میکنیم.

من هر کُجای زندگی‌مو دیدم، تو بودی..