علی‌وآ

شاید فکر کنید چقدر بی‌رحمم، درسته، حتی خوشحال شدم.

وقتی فهمید کابوسش به حقیقت پیوسته، می‌شد ترسو تو چشاش دید

حتی رفتم و به مامانم سیگارامو نشون دادم

تقریباً همه کارهایی که می‌خواستمو تا امشب انجام دادم

بقیشو نمی‌دونم

به زودی می‌گذرن و

روزای آخر

متاسفانه یا خوشبختانه وابستگیم به دنیا، آدم هاش و همه چیزش به طور کامل از بین رفته.

شما فکر میکنید آدما فراموش نمیشن؟ وقتی که دوستم خودکشی کرد تا دوهفته اول همه ضجه میزدن براش که وای پسر جوونمون رفت! نوشابه زرداشونو که خوردن یادشون رفت همه‌چی، حتی وجودش هم فراموش شد، هیچکس الان یادش نیست اونو انگار که از اول وجود نداشته، تنها کسی که هر هفته جمعه ها هنوز براش گریه میکنه خواهرشه، نه هیچکدوم از دوستاش یا پارتنرش که کلا رفت با یکی دیگه... دنیا کصشر تر از این حرفاس و روابط انسانی کصشر تر، به عینه فراموش شدن انسان ها رو دیدم و...