【رمان و بیو♡】

اونجا که معصومه صابر میگه: تمام می‌شود و آفتاب می‌تابد غمی نبوده به عالم که ماندنی باشد... @MoOn22772

سلام ب تک تک شما عزیزا ای ربات حتما استارت بزنین چون از خود تلگرام و تیک آبی داره حتما یک سودی هم داره

https://t.me/major/start?startapp=1401244387 👑Help me to become best of the best in @Major and get some Stars! +15⭐️ invite bonus for you +50⭐️ if you are Premium Major

روزی از میان جان خراشیدهٔ ما‌ اُمید می‌روید. .🦋☁️ @RomanVaBio

هوایی که بهت زندگی میده،اگه بره تو سُرنگ میتونه جونتو بگیره! هیچ چیز از هیچ کس بعید نیست. @RomanVaBio

نه میشه موند ، نه میشه رفت ، نه میشه مُرد ، نه میشه زندگی کرد! @RomanVaBio

همیشه دلم انتقام میخواست تا موقعی که فهمیدم که خدا محکم‌تر از من میزنه! @RomanVaBio

💌 #عصیانگر #نویسنده_بانو_کهکشان #قسمت_پنجاه‌و‌پنجم سرم را بی‌خیال تکان داده گفتم: _همممم بلی! چطور مگر؟ بسویم نگاه کرده گفت: _چطور مگر؟ من که ندانستم او چرا این چنین سخن می‌گوید نگاه‌ام را به او دوختم که ادامه داد: _دختر تو چقدر مغروری... ابروی بالا انداخته گفتم: _مگر چه جرمِ را مرتکب شده‌ام؟ مژگان آهی کشیده گفت: _یا الله خودت برایم صبر عطا کن! خندیده گفتم: _الهی آمین! + ثم آمین، ثم آمین خواهرم... با ادامه‌ای حرف‌اش اسم‌ام را صدا زده گفت: _چگونه این همه سنگ‌دلی تو؟ من در عجب‌ام، یک آدم تا چه حد می‌تواند این چنین باشد. آهی کشیده گفتم: _مگر دوباره چه جرمِ را مرتکب شده‌ام مژگان؟! + دوباره همین سوال را می‌پرسد، لعنت بر شیطان، یعنی اصلاً متوجه نگاه‌های آن پسر نشدی او که حتیَ پلک روی هم نمی‌گذاشت؟ قاطعانه گفتم: _نه! + اگر بدانی که با چشمانش تو را می‌پاید. _ خوب حالا که چه؟ +یعنی برای خانواده‌اش جواب رد دادی؟ بی‌وقفه سرم را تکان داده گفتم: _بلی! جواب رد دادم و حالا هم این‌ همه سوال نپرس تا دوباره عصبی نشدم. مژگان با همان حالا که افسوس‌وار سرش را تکان می‌داد آهسته گفت: _چه حیف شد! همان‌گونه که بسوئ مقابل‌ام نگاه می‌کردم گفتم: _مژگان...! #ادامه_دارد

💌 #عصیانگر #نویسنده_بانو_کهکشان #قسمت_پنجاه‌وچهارم با همان‌حال که دست‌اش را می‌گرفتم آهسته گفتم: _حالا هرچه بیا تا برویم... مژگان آخمِ بر جبین‌اش نقش بست و اما من با آن‌حال سعی داشتم تا او را با خود ببرم، او هنوز هم قصدِ رفتن نداشت. با صدایی ناگهانی مژگان هراسان در جا ایستاده و دست‌ام را بالای قلب خویش گذاشتم. _وای نگاه کن بسوی ما قدم می‌گذارد. سرم را افسوس‌وار تکان داده و بی‌هیچ حرفِ در جا ایستادم. با دیدن صورت‌اش ناخودآگاه لب‌خندِ کوچکِ نقش بست در لبان‌ام! نه نباید این چنين می‌شد لب‌خند برای چه؟ ماه‌نور به خودت بیا...! اما این لب‌خند برای چیست؟ با یاد آن روز سپس هم پرت شدن‌اش به زمین و خاکی شدن لباس‌هایش صورت‌ام را برگردانده و سعی نمودم تا لب‌خند خود را قورت دهم و نشود این خندیدن‌ها مسبب آبرو ریزی من شود‌. _سلام علیکم! خودش بود؛ سعی نمودم صورت کاملاً خشک و رسمی را به خود بگیرم روبرگردانده و دوختم نگاه‌ام را به او... لب‌خندِ در گوشه‌ای لبان‌اش خودنمايي می‌نمود، گویا شخصِ مهمِ مقابل‌اش قرار دارد. مژگان بی‌هیچ تاخیر گفت: _علیکم سلام! من هم که با همان چشمان سرد خود فقط به تکان دادن سر خود اکتفا نمودم. بعد هم محکم دست مژگان را گرفته گفتم: _با اجازه‌ای شما ما باید برویم. او می‌خواست حرفِ به زبان آورد و اما سکوت اختیار نمود، من و مژگان هم بی‌هیچ حرف‌ِ از مقابل چشمان او گذشتیم. مژگان از این اتفاق پیش آمده دلخور به نظر می‌رسید و اما خودش را بی‌خیال نشان می‌داد. با همان حال که راهِ خانه را در پیش گرفته بودیم، برایم گفت: _بیبینم این همان برادر زاده‌ای شریف کاکا بود؟