اعترافات مغز من

ولی خوبیش اینه ‏یه لحظه‌ای میرسه که به خودت میای میبینی از پس کارایی و موقعیت‌هایی بر اومدی که فکرشم نمیکردی.

خیلی بد فازم انقدر که دستم‌ نمیره حتی اینجا چیزی بنویسم.

‏متاسفم که حالت رو نمیپرسم، گایش زندگی منو فراموش‌کار کرده و مفهوم زمان رو هم برام عوض کرده.

واقعا ‏خسته شدم از چنگ زدن به روابط و سعی به نگه داشتن آدما. دیگه نمیتونم قدمی بردارم. ببخشید ولی من تموم شدم دیگه. شب بخیر.

‏صمیمیت های از دست رفته ناراحتم میکنن. شاید دلم برای آدما تنگ نشه ولی برای حسی که اون موقع داشتم چرا. خیلی.

‏من همیشه حرف نزن بودم کل زندگیم، یه دوره ای تصمیم گرفتم حرف بزنم مشکلاتمو بیان کنم دیدم نه چیزی حل نمیشه. الان از قبلنم حرف نزن تر شدم.

گاهی باید بذاری آدمِ هیرون و سرگردون توی حال خودش باقی بمونه، آدم تا خودش نخواد به نتیجه نمیرسه، حالا توهی بزن توی سر خودت تا بهش بفهمونی زیر پاش چاله اس و اون هی بگه نه.

بعضی چیزا گفتنی نیست فهمیدنیه با گفتنش فقط ارزشش از بین میره.

من دیگه از جمله‌ی"نگاه کن ببین تو سختی ها کی کنارت مونده"گذر کردم و تا جایی که میدونم فقط خودم برای خودم موندم.

‏جدی جدی امیدم رو از همه‌ی انسان‌ ها برداشتم. با خودت میگی نه دیگه این جدی فرق داره؛ بعد میفهمی که آها نه.