NO ME.

در انبوه درختان باران خورده.

چیزهایی هست که با نگاه کردن بهشون گریه‌ات می‌گیره چون اگر همه چیز جور دیگه‌ای بود می‌تونستی داشته باشیشون اما نداری. مگه نه؟

:(((بووووس.

یه جوری میمیرم برای عکسایی که آیدا میگیره که فقط خدا میدونه.

این چندوقت.

بعد از چندروز، سلاممم⭐

دلم برای انجام کارهایی که مربوط به دانشگاه نباشد تنگ شده.

– فردیت.

بچه‌که هستی هرروز آرزو میکنی زودتر "آدم بزرگ" بشی چون آدم‌بزرگ‌ها خیلی خفنند. لباس‌های بزرگ میپوشند، سرکار میرند، کارت بانکی دارند، دانشگاه میرن، تلفن‌های کاری دارند، خیلی از مهمونی هارو بخاطر کارشون نمیان و تو هرروز دعا میکنی زودتر بزرگ‌شی تا مثل اونا باشی. الان "آدم‌بزرگ" شدی. لباس‌های بزرگ داری، سرکار میری، کارت بانکی داری، تلفنت زنگ میخوره، خیلی از مهمونی‌هارو نمیری اما چیشدی؟ تنها شدی، برای پول درآوردن هرروز و هرشبت رو به هزاران کار مشغول شدی، دلتنگ شدی، برای دیدن آدم‌های‌موردعلاقت، برای بازی کردن، با دل خوش خندیدن، بغل هرروزه مامان، قهرهایی که بخاطر غذا نخوردنته، تفنگ آب‌پاش، دوچرخه سواری از صبح تا شب تو خیابون، واسه وقت‌هایی که مامان نمیذاشت بری بیرون و تنبیه میشدی. الان آدم‌بزرگ شدی اما دلت میخواد هرکاری کنی که دوباره بچه‌بشی. که دوباره تنبیه بشی اما بخاطر غذا نخوردن، که علت گریه‌ات تفاوت بستنی‌ات با دوستت باشه نه درد بزرگسالی. تو بالاخره به آرزوت رسیدی اما هرچیزی که از ته دل خوشحالت میکرد رو از دست دادی.